Dit is haast hetzelfde als mijn verhaal. Ben nu na 3,5jaar, 6weken single. Ook ik had een relatie die te goed en daarom te gewoon werd. Alles zat goed behalve de communicatie. Ze was heel goed in het verdringen van vanalles vooral ook dingen uit haar moeilijke verleden. Ze gaf aan bij het uitmaken lang met haar eigen in de knoop gezeten te hebben en dit is ze gaan projecteren op haar relatie en mij. Door nooit openlijk over haar problemen te praten zijn haar gevoelens voor mij weggegaan. Laatste half jaar ook geen seks meer. Nu krijg ik het gevoel dat ze mij nodig had op het moment dat ze problemen thuis had. Maar nu ze alles op een rijtje heeft wil ze dat verleden samen met mij vergeten en opnieuw beginnen. Haar studies lopen goed, ze krijgt veel mannelijke aandacht en ze heeft plezier in haar hobby (door mij opnieuw opgenomen). Dit doet wel pijn omdat je dit broos meisje hebt gekneed tot een zelfzekere jongedame. Ik ben trouwens bijna 22 en zij 19.

Hoi,

Ook ik kan me hier in herkennen. Alles lijkt super goed te zijn tussen elkaar, het is leuk, gezellig, je geeft om elkaar, maar toch komt dat afschuwelijke moment. Toch voelde ik ook dat er iets was maar had er geen grip op. De oorzaak was zo duidelijk (buiten ons) en voor mijn gevoel oplosbaar. Op het moment van praten was het al te laat. Mijn ex heeft een besluit genomen en is vastberaden zich daar aan te houden. Ze heeft alles zelf geprobeerd zelf "op te lossen", niks gedeeld. Vechten voor de relatie kan ze niet meer. Ondanks dat het denk ik niet aan ons lag maar aan de omstandigheden (lange tijd niet bij elkaar).
Als ik eerlijk ben tegen mezelf heb ik gedurende de relatie ook heel erg veel gegeven, ook meer als mijn vriendin, en heb er ook (onbewust) veel voor opgegeven. Het initiatief kwam meer van mij, dat moet ik accepteren.
Ik heb nu zelfs het gevoel dat ik haar misschien meer te geven had dan zij mij. Het voelt oneerlijk. Helemaal dat het geen poging waard bleek te zijn.
Mijn vorige relatie liep op dezelfde manier stuk. Ik denk dat het misschien ook te maken heeft met hoe je jezelf aan het weg cijferen bent geweest voor de ander. Dat maakt het extra zuur, maar misschien voelt de andere partij dit aan?
Het wegcijferen kan ook voor onderhuidse spanningen zorgen, er is een grens aan alles. Misschien wordt dit ook aangevoeld?
Het is in ieder geval heel kwetsend als je dit overkomt terwijl je niks liever dan een fijne harmonieuze relatie wenst.
Ik voel me ook super slecht en zelfs een beetje verraden.
Het beste kun je het maar accepteren, het is hard maar heb niet stiekem de hoop dat het goed zal komen.
Proberen verder te gaan is het beste, hoe moeilijk dat ook is (voel ik nu ook).

Groetjes