Gisteren heb ik haar gesproken. 2 uur hebben we samen gezeten. Het was geweldig haar terug te zien. Ze gaf me onmiddelijk een lange knuffel dus ik dacht dit zit wel goed. We pikten iets op om te eten en gingen op een bankje zitten. En toen viel de bom. Ik heb nog nooit problemen gehad met alcohol maar ik herinner me 1 enkel beeld van haar. Verder niets. Dus vroeg ik haar: wat is er gebeurd? Het was niet mooi. Ik had elk verwijt uit het boekje gehaald en had heel kwetsende dingen gezegd.

Ik werd stil... Ik was geschrokken van mezelf

Dat klinkt niet als ik maar het moet wel waar zijn. Schuilt er zo'n monster in mij? Ben ik zo slecht? Ben ik dan toch dezelfde klootzak als mijn pa en later stiefpa?

Nee zo ben ik helemaal niet. Het was gewoon geen goed idee om in een slechte bui zoveel door de keel te jagen. Ik was enorm verward, want ik wist dat ze op komst was en dat er gepraat moest worden. Doen we dus nooit meer. Ik ben sowieso niet verslaafd aan alcohol dus dat zit wel goed. Ik zorg er simpelweg voor dat ik nooit meer in een dergelijke toestand terecht kom.

Ik weet hierdoor ook dat ik haar niet kan verwijten dat ze mijn liefde nu niet wil. nu niet zegt ze... Wanneer dan wel? Wil ik wel in die afwachtende houding zitten en misschien maanden zitten lijden voor niets? En hoe begin ik eraan om haar vergiffenis te krijgen? Ik hou zoveel van haar en geen vezel in mijn lichaam dat er ook maar aan denkt haar te willen kwetsen maar door mijn eigen stomme angst heb ik het wel gedaan... het spijt me zo...

Wat wil je dat ik doe baby, vertel het me, vergeef me :'( ik hou van je