Hallo allemaal,

Ik zie het allemaal even niet meer zitten...
Los van het feit dat ik nog een dik gezicht heb van alles wat me gebeurt is, slaap ik ook al dagen héél slecht...
Kan maar niet de gedachten loslaten van alles wat voorgevallen is en van het bezoek dat mijn ex me gebracht heeft!

Waarom is het leven zo ingewikkeld? waarom moet alles nét anders lopen dan je in je hoofd hebt?!

Op m'n 20ste ben ik al gaan samenwonen, ik dacht dat ik alles mooi voor elkaar had, mooie en lieve vriendin, dus zeg maar gerust huisje boompje beestje!
op m'n 28ste was ik die illusie alweer armer en ging het uit... heb toen niet zo héél lang in de put gezeten, mede omdat ook ik wel wist dat die relatie niet al te geweldig was.
Nu...een kleine 3 maanden na de breuk met m'n laatste ex zie ik de wereld aan als een ware hel... Kan me niet vermaken, terwijl bijna al m'n vrienden ineens een leuke relatie krijgen, ben ik zowat de enige vrijgezel in het gezelschap...

Ben nu 30 en vraag me werkelijk af...hoe kom ik ooit nog eens zo'n geweldige meid als mijn ex tegen?! Iemand die me dag in dag uit laat genieten van alles dat het leven te bieden heeft!
Al heeft ze me vorige week bepaalde hoop gegeven... ergens ben ik ook bang dat ik inderdaad blijf hangen in het verleden en er straks helemaal niet meer uit kom!

Mensen zeggen tegen me "G...er is nog nooit iemand te laat gekomen" maar mensen beseffen niet dat ik nog nooit in m'n leven lang alleen ben geweest...dat ik vereenzaam in m'n huis....dat ik opsta met een rot gevoel en ga slapen met een rot gevoel....
Heb zelf een hekel gekregen aan het stappen, die mensen die zo wanhopig opzoek zijn naar "liefde".... ik wil liever iemand leren kennen zoals ik dat nu ook met mijn ex heb gehad... Ergens elkaar tegen komen, veel praten en lachen....en maanden daarna elkaar ineens weer tegen het lijf lopen en de gedachte kweken dat het "ment to be" was!

Ik ben niet veeleisend, het enige wat ik dolgraag wil is een persoon die mij veel liefde kan geven zoals ik die ook aan haar zal geven! Terwijl ik alles (behalve dan een relatie...) goed voor elkaar heb in m'n leven, lijkt me dit steeds niet te lukken! Heb een goede job, leuk huis, leuke nieuwe auto en heb (als ik er open voor sta...) een leuk sociaal leven!
Ik ben geen vreemdganger of alcoholist, ik ben gewoon een mens van vlees en bloed die net als iedereen ook foutjes kan maken....

Misschien komt het allemaal negatief over...eigenlijk is het dat ook wel! Maar ik zie het allemaal gewoon even niet meer zo positief...
Waar is die altijd vrolijke IK?! Waarom sluit ik me thuis op en voel ik me zo verdomd eenzaam? Waarom lijkt de wereld maar door te draaien en ben ik de enige die probeert boven water te blijven?

Ik mis je Stefanie... ik mis alles aan jou!!

G!