Eind februari heb ik het na een relatie van 2,5 jaar uitgemaakt. Het ging al heel lang niet, toen hoorde ik ook nog een vaag gerucht dat hij was vreemdgegaan(wat ik altijd al vermoedde) en vond ik dit de druppel.
Hij was er helemaal kapot van, wekenlang kreeg ik elke dag smsjes en belletjes. Ik vond het eigenlijk wel prima, mijn leventje ging wel door.
En nu, opeens, sinds twee weken heeft hij iemand anders. En nu voelt het alsof mijn leven stilstaat. De ene week stonden we nog te zoenen in de stad toen we elkaar tijdens uitgaan tegenkwamen, echt terug bij elkaar wilde ik niet, maar het is altijd fijn om bij iemand te zijn. Dat was op zaterdag, hij heeft nog gezegd hoe graag ie me terug wilde en hoe speciaal ik was, en die woensdag vertelt ie dat ie iemand anders heeft ontmoet. En nu wordt ik gek van jaloezie, maar ook verdriet. Hij verdient het niet, om zo snel al weer gelukkig te zijn. Hij is vreemdgegaan, hij laat mij nu in een x zitten. En ook al weet ik dat ik degene ben die het heeft uitgemaakt, het voelt nu zó kut. Het voelt nu alsof hij het sinds twee weken uitgemaakt heeft met mij. Ik zie op whatsapp dat hij elke avond urenlang offline is, dan is ie dus bij haar. Elke avond, elke dag, zijn ze bij elkaar. Its killing me.
Ik wilde single zijn, maar nu wil ik alles behalve dat. Ik kan me zo moeilijk nog voor me halen waarom ik het uit heb gemaakt. De redenen wel, maar niet meer het gevoel waarom al die dingen nou zo erg waren, waarom we daar niet gewoon uit konden komen. Ik denk aan alle leuke en minder leuke dingen die we samen hebben meegemaakt, en dat hij de enige is geweest die me ooit zo goed heeft gekend. En dat is nu allemaal weg, hij heeft iemand anders, en neemt niet eens meer de moeite om op een smsje van mij te reageren. Ik mis hem, ik mis ons, en het is nu al 3 maanden terug, maar mijn verdriet begint nu pas te komen. Niemand begrijpt dat, iedereen zag dat het goed met me ging, dus dachten ze dat ik blij was met mijn beslissing. En nu heb ik spijt, en is het veel en veel te laat..