Ik ben een jongeman van 28 en op 30-12-12 verbrak mijn vriend na 7jaar onze relatie. Mijn wereld is ingestord. Toen ik hem leerde kennen werkte hij niet, hij was toen 26(5 jaar ouders dan ik), woonde nog bij zijn ex in(dit heeft nog een jaar geduurd voordat hij daar wegging, uiteindelijk naar zn purer ink huis gegaan waar hij niet mocht blijven. Uiteindelijk de keuze gemaakt om bij mijn ouders te verblijven(ik woo de nog Thuis) dit heeft 4 jaar geduurd. In die 4 jaar is hij begonnen met werken wat uiteindelijk resulteerde in een vast contract.

Tijdens dit alles kwam ik er achter dat hij vanaf het begin van onze relatie vreemd was gegaan( met de ex waar hij inwoonde en nog meerdere) ik heb hier zoveel verdriet van gehad maar kon hem niet loslaten. Heb hem vergeven en we gingen door. Ook betrapte ik hem op onlinevreemdgaan( contact met oude bekenden exen etc. onderhouden). Volgens hem was het een vlucht uit de realiteit, omdat hij self zo ongelukkig was met zn leven. Hij zou het niet meer doen maar achteraf bleek het tegendeel.

Vorig jaar Maart kregen wij een huisje en hebben hier het 1e half jaar keihard aan gewerkt voordat we erin gingen, We woonden net 4 maanden samen, toen ik problemen met mn gezondheid kreeg. Na uitstellen besloot ik naar de dokter te gaan, die al gauw op de symptomen van een SOA stuitte. Eerste instantie reageerde ik heel koel van; dit kan onmogelijk, ik heb al 7 jaar een vaste partner. Die avond rustig gevraagd of hij sexueel contact met anderen had, waarbij hij heel aanvallend reageerde. Dit bracht de maand December enorme spanningen met zich mee, tot op het punt dat we een aantal dagen niet spraken(maar wel in een huis woonde). Op een gegeven moment kon ik niet meer en heb ik s ochtends voor hij moest werken zijn telefoon gepakt, hier had hij een nieuw wachtwoord op gezet en kon ik niet in, waarna ik perongeluk zn gehele telefoon inhoud heb gereset, zn sleutel van zn bos gepakt en toen hij zich aan het klaarmaken was om te gaan werken gezegd dat ik niet meer wilde. Hij is vervolgens uit gaan huilen op het werk, waarbij het leek alsof ik de slechte was en dat je sports niet doet etc. 2 dagen nadien, kwam hij weer thuis(van naar zijn zeggen, zijn moeders huis) en was alles anders. Hij huilde en zei dat hij vrienden wou blijven(ondanks dat hij altijd had gezegd dat hij dit nooit zou kunnen) en dat het hem speet voor alles en dat als hij zou blijven, het alleen maar voor mij zou doen. Dat ik hem geraakt had met het afpakken van de huissleutel, dat ik meer met mn eigen familie bezig was dan met hem en zijn familie(waar hij nauwelijks een band mee heeft en die ook niet naar hem omkijken, laatstaan naar mij. Hebben ook nooit de moeite genomen om mee te helpen met ons huis(laatstaan een kaartje), nooit een SMS o.i.d. op mijn verjaardag, uberhaupt nooit de moeite genomen om kennis te maken met mijn ouders 'in die 7 jaren') Dus echt behoefte aan zijn familie had ik niet nee. De laatste drie kerstperiodes ben ik ook niet meegegaan naar zijn familie, feestjes ging ik liever ook niet meer mee. Hij kon heel stilletjes en lief overkomen maar dat was hij niet. Afijn, hij vond mij dominant en wou het altijd op mijn manier, ik was volgens hem niet de lieve jongen waar hij op gevallen was. Hij sprak het laatste 1,5 jaar over dat hij depressief was etc. Ook sex gaf ik hem nauwelijks en kwam meer van zijn kant(en dan nog gaf ik hem niet wat hij mij wel gaf). Ik had het hem allemaal vergeven maar iets in mij is gebroken na alle pijn die hij mij heeft aangedaan.

Ok, terug naar December...

Hij kwam terug van 'zn moeder' , bij thuiskomst goed met elkaar gesproken en zei dat hij een week wou nadenken. Ging naar zn moeder( zegt hij) en na die week wou hij echt niet meer, vrienden wou blijven, een jaar de tijd nemen om aan zichzelf te werken en vervolgens samen verder, nieuw huisje etc. Mn hart brak! Wat achteraf blijkt is dat hij een aanbod van een mannelijke collaga had gekregen om bij hem in te wonen. Hij wou geen verantwoording meer afleggen of rekening houden met zei hij, door deze relatie was hij zichzelf kwijtgeraakt enz) opeens was ik de badguy. Nu woont hij samen met zn collega, rijden samen van/naar het werk, gaan samen uiteten, boodschappen, collega kookt en hij maakt schoon etc. Volgens hem is dat iets wat huisgenoten doen?? Wat denken jullie? Is hier meer aan de hand of maak ik mezelf gek? Volgens hem is niet iedereen homo. Al sinds zn 21e woont hij bij mensen om na een tijd weer te vertrekken, ik kan het niet plaatsen en voel me zo gebruikt en ben zo boos! Hij heeft nooit meer wat laten horn fete over mijn ouders(die hem ook liefde en een warme plek hebben gegeven, in de periode dat hij het nodig had). Ben ik gebruikt? Al die jaren?

Als ik hem bel, neemt hij niet op. Reageert niet op mn berichten, zegt dat ik mn leven moet oppakken en door moet gaan, gaat gewoon naar zn werk toe, uiteten, spreek wellicht ook af(daten), heeft alweer contact met oude mannelijke bekenden, is naar de kapper geweest en heeft na al die jaren dat we samen waren plots een ander kapsel? Hij wil leven zegt hij..

Ik heb hem gebeld, gewhatapped, langs zn werk geweest en het huis waar hij nu woont met zn collega(om vervolgens uitgekafferd te worden dat ik ziek ben om dat te doen en dat het over is etc) stom van mij, ik weet het. Maar het doet zo veel pijn, alles!! en ik ben echt ten einde raad, hoe kan iemand zo kil zijn? Iemand die 1,5 maand geleden nog zei dat ik de ware was? Eind van de maand ben ik het huis, waar we zo lang over spraken en in hebben gewerkt kwijt, Ik heb het opgezegd omdat het te duur is om alleen te wonen (hier spraken wij ook nog over, voordat we het huis namen, dat het onmogelijk was om alleen in het huis te wonen met zo een kostenpost), ook ben ik bezig met de laatste maanden van mijn studie(dit was overigens ook een probleem voor hem omdat ik teveel met mn eigen dingen bezig was en hem maar liet en hij alleen zn werk had en verder niets, dat ik hem niet hielp om te beginnen met de afbetaling van zijn schulden en het allemaal maar zo liet) Voorwaarde was dat hij voordat we zouden intrekken, zijn aflossing in gang zou zetten, dit heeft hij niet gedaan tot het laatste moment(toen ook zn paspoort verliep).
We zijn bijna twee maanden verder en voel me nog steeds zo beroerd, verlamd gevoel in mn tong, knoop in mn maag enz. Is hij bezig met die collega(is deze beter dan ik?), liever, bruikbaarder?

Ik hoop dat jullie inzichten en goede raad mij verder kunnen helpen.