wat begon als een toevallige ontmoeting eindigde er vanmorgen mee dat ik de ogen uit mijn kop jank.

Je komt iemand tegen en terwijl ik er niet eens voor openstond sloeg de vlam in de pan. Alle twee gebonden in een relatie en niet op zoek.
Aan de praat geraakt, nummers uitgewisseld en daar stond ik dan drie dagen later op een rustig plekje met haar in mijn armen. Wat voelde dat goed, lang met elkaar gepraat en elkaar strelen en lieve kusjes geven.

Het hele scala aan verliefdheids perikelen is voorbij gekomen en we hebben ervan genoten. Of het zo moest zijn week ik niet maar fysiek zijn we niet verder gegaan dan zoenen, maar dan wel hartstochtelijk en intens.

Nu na 4 weken tot de conclusie gekomen dat dit eigenlijk niet kan. We houden alletwee van onze partners en willen dat niet in gevaar brengen.
Vanmorgen besloten om elkaar niet meer te zien, en mijn god wat doet dat pijn.
Dat ik daar zo diep verdriet van zou hebben had ik niet verwacht, voel me helemaal kapot van binnen en loop voortdurend te huilen.
Zoveel om iemand gaan geven in z`n korte tijd. Ongelooflijk wat een pijn doet het om haar niet meer te zien. Nooit meer samen op een bamkje zitten dicht tegen elkaar aan. Nooit meer die lieve haartje in haar nek zien, de kleine rimpeltjes om haar mond. een lief lachje een kus op mijn wang.

Ik ben er kapot van, ik de nuchtere man die altijd dacht dat gebeurt mij niet. . Dus wel, en ik weet me er geen raad mee.