Ja, ik snap jouw reaktie wel, hij behandeld je slecht en respectloos, is een egoist en toch wil je terug.
Ik heb dat ook, bij zijn laatste woedeaanval kon ik vertrekken, zonder weerwoord, gewoon het bevalt meneer niet meer, dus wegwezen en een beetje gauw graag!
En toch zoveel pijn en verdriet, ik hou van hem en wil terug! Hij kon je ook charmant zijn, je voelde je dan op handen gedragen, helaas was hij vaker berekend, grof, gemeen, met ander vrouwen aan het scharrelen, agressief, drankmisbruik, altijd te hard rijden en daardoor altijd hele hoge boetes, gauw ruzie met andere mensen enz.
In deze therapie leer ik hier met andere ogen naar kijken, ze zeggen daar: je bent niet verliefd, maar verslaafd aan de aandacht van deze man en klamt je vast aan het weinige wat hij te bieden heeft.
De groepen zitten door het hele land en je deelt zoveel met andere vrouwen, mij doet het goed, ook ik heb een schijnbaar stabiele jeugd gehad, maar kreeg nooit iets van aandacht, moest alles zelf uitzoeken en daar ben ik nu mee aan de gang,
Maar ik mis hem zo, het doet zo'n pijn en het is er de hele tijd.
En wat het allemaal zo erg maakt, niemand kan je vertellen hoelang het gaat duren weken? maanden? jaren? (dat hoop ik toch echt niet)
Liefs xx

Je bent boos op jezelf, omdat je bij jezelf denkt, hoe kan ik in Godsnaam van deze man houden?
Mag ik jou wat vragen?
Hou je van jezelf?
Ben je misschien bang om de rest van je leven alleen te zitten, met je kids als hij voor altijd uit jou leven zou verdwijnen?
Iets waarvan ik zo uit jou verhaal zou denken, dat zou een zegen zijn voor jou en je kids?
Sorry dat ik hier zo eerlijk mijn idee neerzet, maar ik denk zomaar dat je bang bent om alleen over te blijven en je daarom maar genoegen neemt met een man die jou alleen maar kleineert, om kort te gaan, die jou behandeld als een marionetpop, die jou leven beheerst en bepaald.
Ja, hij heeft jou eigenwaarde ook al helemaal kapot gemaakt want dat lees ik uit jou verhaal.
Erg he?
Dat hij jou dit alles aangedaan heeft en heel goed weet dat hij altijd maar weer bij jou terug kan komen.
Hij hoeft maar even vriendelijk te lachen en jij smelt.
Zeggen dat je van iemand houdt is heel iets anders dan het ook daadwerkelijk laten merken.
Liefde is mooi, liefde is niet iemand systematisch de grond in trappen, liefde is niet, iemand weghouden bij familie of vrienden.
Dat = geen liefde maar dat is eigen belang meid, geloof me.
Dit is absoluut niet wat jij wilt horen en daarom stop ik nu ook maar.
Maar dit maakt mij zo boos, dat je zover bent dat je niets anders meer kunt zien dan alleen deze man.
Je kunt alleen maar van je verslaving afkomen, door alleen maar eens naar jezelf te gaan kijken.
Niet meer invullen hoe hij zich voelt, of wat hij niet zou denken, nee wat wil jij?
Kun je het accepteren dat iemand jou constant weer de grond intrapt, dat iemand jou bij iedereen die je dierbaar is, weghoudt?
Als jij zegt, ja dat wil ik dan moet je het vooral doen.
Maar als jij dit niet meer wilt, dan moet je een lijn voor jezelf trekken en zeggen, dit niet meer.
Je denkt misschien dat je hem kunt veranderen, maar dat kan je niet.
En als je denkt, wat weet jij er van?
Geloof mij, ik weet er genoeg van en weet je waarom?
Omdat ik ook in zo een soort relatie heb gezeten, en was ik toen zo gelukkig?
Nou nee.
Dat is overigens niet de relatie waarvan ik nu ldvd doormaak.
Mijn woorden klinken hard, maar ik wil zo graag dat je jezelf de spiegel voor gaat houden meid.
Je komt er wel overheen maar neem hier de tijd voor, ik wens je enorm veel sterkte.
Groet Layla