Vanochtend bijzonder vroeg opgestaan. Moest voor iets belangrijks vroeg op mijn werk zijn. Ik reis iedere dag per trein.
Het was nog donker toen ik mijn huis verliet, beetje mistig en rustig op straat. Toen ik op het station nog even moest wachten op een bankje overviel het me... Een intens verdriet... Het nog rustige station, de mist. Nog niet zo lang geleden zat ik op dat bankje in dezelfde mist en wachtte op jou. Een weekendje weg, koffertje naast me en je stapte het perron op. Je straalde van oor tot oor en ik ook. Je had een rare muts op en een kapotte tas bij je, maar het maakte niets uit.
De hele reis hielden we elkaars hand vast, knuffelden we elkaar en praatten we aan een stuk.
Bij aankomst waren we zo blij met het geboekte hotel. De kamer was vol romantiek en zo voelden we ons ook. ' S avonds uit eten met mijn vrienden, wat hebben we gelachen en wat vonden ze ons leuk! Terug in het hotel samen in bad, kaarsjes aan en een aftands radiootje om de hoek van de deur speelde liefdesliedjes.

De tweede dag hebben we de stad verkend. Vol historie waar we allebei van houden, boeken besproken in de mooiste boekenwinkel die ik ken, nieuwe biertjes uitgeprobeerd. En al die tijd hadden we alleen oog voor elkaar. Dat dit ons mocht gebeuren, wat een cadeau! Ons geluk straalde af op de mensen om ons heen. We maakten anderen blij en mensen vertelden spontaan wat een mooi stel we waren.

In de trein terug naar huis mocht ik mijn hoofd op je schouder laten rusten. Zo vol vertrouwen was ik dat ik op die schouder in slaap ben gevallen, dat vond je zo lief.

Vandaag heb ik die treinreis weer gemaakt. Andere trein, andere route, met mijn hoofd op je schouder en ook nu hebben mensen gekeken want de hele reis stroomden de tranen over mijn wangen.