Een lange donkere tunnel, alleen, eenzaam en onzeker zo is hoe ik me momenteel voel. Mijn ex-vriend riep het laatste half jaar dat het gevoel minder werd. Naar mijn idee een logische stap als je al 5,5 jaar bij elkaar bent. In een relaties zijn periodes van geluk maar ook van irritaties.

Hij bleef maar twijfelen terwijl we net een huis hadden gekocht. Naar mijn idee verliep alles op rolletjes. Na een half jaar van twijfelen waar ik onder begon te lijden. Heb ik er vorige week een punt achter gezet. Een hele dappere keuze wat hij blijkbaar niet kon. Mijn gevoel is nog wel enorm aanwezig waardoor ik elke minuut, uur en dag naar hem verlang.

In mij zit een vorm van hoop dat hij nu na de breuk bedenkt wat hij mist. Ik probeer me nu te focussen op al zijn negatieve eigenschappen, maar positieve herrineringen blijven de boven hand voeren.

Gisteravond wezen stappen met mijn vriendinnen om me zinnen te verzetten, hij was hier van op de hoogte en ik hoopte dat hij iets liefs zou sturen. Zoals ik hou van je, dit was de stomste beslissing ooit'' Helaas is dat niet gekomen maar heb ik toch een aardige avond gehad. Echt genieten kan ik nog niet en nu zondag voel ik me eenzaam. Samen deed je toch vaak heerlijke/ gezellige dingen op de zondag.
Wat voel ik me momenteel beroerd en WhatsApp maakt dat we de hele tijd kijken of iemand online is geweest. We zeggen dan wel niks maar volgens mij zijn we allebij diep eenzaam en verdrietig. Nu is het de kunst vol houden om niks te sturen.

Ooit hoop ik iemand tegen te komen die inderdaad net zoveel van mij houd als ik voor hem. Maar momenteel moet ik sterk blijven zijn en voor mezelf kiezen. Maar ik koester nog zoveel hoop, als hij de notaris belt voor een afspraak is het voor mij denk ik pas echt definitief. Dan heb ik de bevestiging dat hij echt niet meer van me houdt.