Het is nu alweer 2 weken uit en 2 dagen sinds ik mijn laatste berichtje heb geplaatst op deze site...Ik dacht dat het beter ging met mij. Ik heb veel verhalen gelezen op deze site en meerdere malen vloeiden de tranen langs mijn wangen...Zelfs ook al ben ik een jongen. Pijn kent geen leeftijd...helaas, want soms zou ik best wel willen dat er iemand was die met 1 lief verhaaltje mijn pijn weer even kon wegnemen...
Afgelopen donderdag weer gewoon naar school toe, terwijl ik haar zo vreselijk miste..Ik heb haar die ochtend toen gezien op de fiets, net als vrijdag en vandaag...En het doet zo vreselijk veel pijn...Als ik uit school kom, kijk ik altijd even op deze site of er al iemand op mijn bericht van donderdag gereageerd heeft. Zo niet, dan troost ik mijzelf door de verhalen van anderen te lezen...Het geeft een beter gevoel als ik lees dat ik niet de enige bem die in zo n diep dal zit...
Gisteren had ik het weer moeilijk...Het feit dat de zon opkomt en ik de vogeltjes hoor fluiten, maar niet samen met haar kan delen...doet mij gewoon.....ja wat doet het me eigenlijk...het woord pijn heb ik al heel veel gebruikt...verdriet..dat zal het zijn...Ik wilde zoveel met haar doen. Ik weet nog dat ik haar een keer had voorgesteld om later als we groot waren (nu nog niet:P) de zon tegemoet te rijden met haar achterop mijn motor...Maar ik kan nu alleen maar denken aan het feit dat ze dit misschien met iemand anders gaat doen...
Ik moest gisteren weer rijden, want ik moet dinsdag afrijden voor de 2e keer, dus ik moest eerder van school. Ik zat helaas helemaal alleen in de trein en toevallig was er op de radio het nummer "Waarom nou jij" van Marco Borsato...Ik hield het niet en de tranen vloeiden weer over mijn wangen...Het onbeschrijvelijke verdriet dat ik nu heb...Ik had zo graag gewild dat ze toen naast me zat in de trein...Zodat ze me kon troosten, zoals ze dat wel vaker deed als ik het moeilijk had...
Gelukkig was het rijden een goede afleiding en ging het heel goed, maar zodra ik thuis ben, begint de pijn weer te komen...Ik ben toen maar gaan sporten...
Gisteravond waren er gelukkig hele lieve vrienden online die er altijd voor me zijn..Wel mooi trouwens dat ik nu pas zie hoeveel mensen om mij geven en wie me echte vrienden zijn...Maar ik heb gewoon het gevoel dat ze zich op een gegeven moment gaan irriteren aan mij, omdat ik het alleen maar over mijn gevoel heb de laatste tijd, terwijl ik weet dat ze me niet in de steek laten...
'S avonds lukt het dus allemaal wel..Dat valt me echt op. Dan denk ik "zo, weer een dag voorbij en weer 1 doorgekomen". Maar s morgens moet ik mezelf elke keer weer oppeppen om de dag door te komen...Gelukkig kan ik mijzelf heel goed troosten, zoals ik dat ook wel vaker heb gedaan...Maar ik kwam haar vanmorge weer tegen...En dan lukt het troosten niet zo goed. Het idee dat we in het zelfde gebouwtje zaten en elkaar gewoon voorbij liepen alsof we elkaar niet kende...
Het doet me verdriet als ik denk dat zij het er helemaal niet moeilijk mee heeft en ik wel...Zij heeft het tenslotte uitgemaakt...Maar waarom? Omdat het gevoel weg was zei ze...Maar waarom ging het gevoel weg als ze dolgelukkig met me was...Ik was er altijd voor haar en niks ontbrak haar...Veel vragen, weinig antwoorden, ook al heb ik dat meerdere keren aan haar gevraagd...Ik zou haar zo graag in mijn armen willen hebben, mijn handen op haar buik, haar strelen en door haar haren gaan...Want ze had zo van die lieve krulletjes...en een hele zachte huid...Ik mis haar en ik mis haar niet...1 seconde, 10000 emoties...1 wens, 10000 mogelijkheden...maar geen resultaat...Ik wil haar terug, zij mij niet. Ik heb er over nagedacht om haar over een maand meee uit eten te nemen, maar dan zou ik alweer wat voor haar doen,...en laat ik weer merken dat ik haar mis terwijl ik weet dat het (waarschijnlijk) nooit meer goed zal komen...Ik voel me zo alleen, terwijl ik zoveel lieve mensen om me heen heb..Gelukkig ga ik vanavond uit, maar zonder haar....zij zit nu bij haar nicht in Utrecht voor een weekendje en gaat vanavond uit....waar ze misschien wel andere jongens ontmoet...Ik mis haar zo veel..Zou willen dat ze bij me was....een knuffie, een lach, een zoen...geen verdriet...Maar ze is er niet...Zou ze aan me denken, zou ze ook pijn hebben en inzien dat ik wel de juiste was? Hoe lang zou het duren tot ze dat inziet? Waarom ging het gevoel weg...Een knuffie, radeloosheid....alles door elkaar...Mijn gevoel is alles door elkaar, maar 1 tegelijkertijd...zij is mijn gevoel...Sorry voor de warrige taal, maar ik heb nog een paar mooie gedichtjes gevonden in het boekje van mijn lieve kleine zusje van 7...:
Ik droom

Als de nacht nog niet zo oud is
en mijn bed nog niet zo koud is
droom ik
dat ik alles mag
en alles kan
en alles heb
maar 1 ding wil ik niet
een potje om te huilen
een potje voor verdriet

----------------------------------

Onzichtbaar

een zucht is onzichtbaar
net als de wind
de nacht is onzichtbaar
als de dag begint
onzichtbaar zijn de dingen
die ik kwijt ben
die ik nooit meer vind
maar
met mijn ogen dicht
zie ik alles
wat mijn hoofd verzint

----------------------------------

Wolken

hoe kan het
dat de wolken blijven hangen
kun je ze niet vangen
met een hengel of een touw
zijn ze van watten
of van pluizen
zijn ze net zo hoog als huizen
hoe kan het
dat de wolken steeds weer komen
en weer gaan
hoe kan het
dat ze altijd verder zweven
dat er nooit eens 1
een tijdje stil blijft staan

Ik hoop dat er iemand mij begrijpt....en hierop wil reageren...Veel sterkte allemaal en een kus,

My