Vol met tranen ben ik hier terecht gekomen. Het is nu vrijdagavond. Iedereen is blij dat het weekend is behalve ik. Hoe kom ik het weekend door. Sinds maart heb ik de stekker uit onze relatie getrokken. Was voor de 2e keer getrouwd. Ons huwelijk heeft 5 jaar geduurd. We waren een samengesteld gezin. Hij met 2 kinderen. Ik met 1. Toen we "begonnen"waren de kinderen 13,12,11 jaar. Heftig. Zijn kinderen en in mindere mate mijn kind hebben het ons zwaar gemaakt. Er kwamen 2 kampen. Toen ik pas in het nieuwe gezin kwam moest iedereen heel erg wennen. Mijn dochter kwam uit een gezin waarin niet met harde hand werd opgetreden. Zijn kinderen gedroegen zich alleen met harde hand. Het waren draken. Het was een huishouden van Jan Steen in mijn ogen. Maar ik had ook veel respect. Hij stond op overleven. En dan moet je prioriteiten stellen. Na 5 jaar was ik moe gestreden. Telkens discussies over de kinderen. Hij kritiek op mij. Kwetsend en op de persoon. Wat ik niet leuk vond. Hem vertelde maar kwam niet aan. Ik die steeds ongelukkiger werd maar ook merkte dat ik mezelf steeds meer kwijtraakte. Om de paar maanden kwam de discussie van scheiden weer op tafel. En telkens gaf ik weer toe het weer te proberen. Ik zal het op een andere manier doen. Anders opstellen in het gezin; weer water bij de wijn doen. Ik voelde en ervaarde het dat ik telkens de persoon was waar de schoen wrong. Het lag aan mij. Hield hem wel eens een spiedel voor van zijn harde en dominante buien en zijn kwetsende woorden. Maar kreeg de bal altijd teruggespeeld. Althans zo voelde dat. Toen opeens na een ruzie was ik vastgesloten en heb de knuppel in het hoenderhok gegooid. Heel toevallig had ik binnen 2 weken een huisje gevonden wat ik tijdelijk kon huren. Het is allemaal heel snel gegaan. Maar dat kwam ook door de emoties die in het gezin hoog opliepen. Ik trok het niet meer. En vluchtte. Maar het verdriet doet zo'n pijn. Hij heeft het allemaal al op een rijtje en gaat gewoon door. Hij doet voorkomen dat na een paar dagen verdriet hij verder gaat. Dat maakt mij zo verdrietig. Ik heb nog het voorstel gedaan voor een soort lat relatie wil hij niet. Hij wil gewoon vriendschap. En meer niet. We hebben 2 honden in de omgangsregeling. Wil zonder ruzie de scheiding afronden. Telkens als ik hem zie wordt ik geconfronteerd met het feit dat ik nog steeds van hem houd. Alhoewel ik niet terug wil en zeker niet met zijn kinderen. Zijn dochter heeft te veel kapot gemaakt. Waarom wordt ik nog steeds overspoeld met verdriet. Ik heb pijn. Ik heb me gegeven en ben kapot. Mijn huis en inboedel opgegeven en bij hem gaan wonen. Getrouwd en na 5 jaar zit in met een beetje spullen en een beetje geld in een tijdelijke woning. Het voelt zo oneerlijk. Maar wil ik hem wel terug. Wil ik terug naar hetgeen er was. OOk niet. De dominantie de kritiek. Het gevoel altijd aan het kortste eind te trekken. En nu zag ik dat hij op facebook een oude vriendin van heb aan zijn vriendenkring heeft toegevoegd. Gezellig. Dat doet me zo'n pijn en toen stortte ik weer in (nu net dus) en zo ben ik hier aangekomen................................