Ik ben zo verdrietig... Zo enorm verdrietig.

Dit weekend waren mijn vriendinnen er allemaal voor mij, we hebben met zn 6e hier gezeten, gehuild, films gekeken, genoten van hans teeuwen. Echt, het was gezellig. Er waren momenten van een paar seconde waar ik niet omvangen was van verdriet. En toen was het zondag... onze dag.. zondag. En daar zit ik, alleen op de bank. Al mijn vriendinnen zijn weer thuis bij geliefde, bij kinderen en familie. Ik.. ik zit alleen... met heel veel afwas die ik echt niet wil opruimen. Met heel veel pijn, alleen. Vooral dat alleen... Alleen op de bank die we 2 maanden geleden samen hebben gekocht, kijkend naar de tv die we een paar maanden geleden samen hebben uitgezocht. En vooral alleen in het huis waar we zoveel gelukkige momenten hebben gekend. Ik kan alleen maar denken aan hoe we hier lekker op de bank hebben gelegen. Ongeveer een week geleden heb je voor de laatste keer in ons bed geslapen, en ik heb nog steeds de moed niet gevonden om het bed te verschonen, ook niet om er in te slapen trouwens, dat doe ik liever op de bank.

Pff.. ik weet niet hoe ik hiermee om moet gaan, liefste, ik mis je zo.

Vandaag belde je me even, om te vertellen dat je me mist. Dat je van me houdt en dat je echt hoopt dat jij ooit wel 1000% voor mij kan kiezen, omdat je hoofd wel weet dat ik de leukste ben, alleen je hart weet dat niet. Bij mij is het andersom, me hart denkt dat je bij me hoort, en het hoofd denkt van niet.

Even van me afschrijven, ik ga nu maar even op de zonnebank, rondjes lopen, een soort van bezigheidstherapie. Alles om maar niet de hele tijd te kijken op die mobiele telefoon, god wat haat ik dat ding op het moment.

Ik wil een leven met jou, maar misschien met de illusie die ik van jou heb en niet wie je echt bent..