Mijn relatie, die 16 jaar heeft geduurd, is dit jaar stukgelopen. Eigenlijk ging het de laatste 3 jaar steeds slechter, maar afgelopen zomer is mijn vriend het huis uitgegaan en heeft hij zelf een flat gekocht. Maar daar gaat mijn verhaal eigenlijk niet over.

Ik weet niet waar ik het zoeken moet van liefdesverdriet: hier komt mijn story.
Op mijn werk loopt een zeer leuke man rond, vrijgezel,ongeveer van mijn eigen leeftijd. Hij is eigenlijk mijn baas. Begin 2003 heeft hij mij een baan aangeboden. Hoewel hij totaal lijkt op te gaan in zijn werk, en alleen maar lijkt te leven voor wetenschap, ging hij zich in de loop van de zomer anders gedragen naar mij toe. Was hij eerst zakelijk, in de loop van de tijd ging hij mij steeds meer persoonlijke dingen toevertrouwen.
Had hij een moeilijke vergadering gehad, dan kwam hij vragen of hij met mij kon lunchen. Tijdens werkbesprekingen leek hij steun bij mij te zoeken, tijdens personeelsfeesten kwam hij direkt naar mijn tafeltje toe, bleef dan de hele avond bij mij zitten en praten over van alles. Hij sprak soms ook met anderen, maar betrok mij dan al gauw bij die conversaties. Hij vertelde ook dat hij eenzaam was, dat zijn weekends eindeloos lang duurden en dat hij blij was als hij weer naar het werk kon. Hij begon steeds meer enthousiasme te tonen voor mijn onderzoeksproject. Ik begon hem zeer leuk te vinden: hij is lief, heeft een goed karakter (komt op het werk altijd voor zijn personeel op), we hebben veel interesses gemeen, en hij ziet er leuk uit ook nog (al vindt hij zelf van niet). Hij is soms onhandig, stuntelig en onzeker, terwijl voor die onzekerheid eigenlijk geen reden hoeft te zijn, vind ik. Ik vind hem zo leuk en ik wou dat ik hem gelukkig kon maken, dat ik hem kon steunen als hij het moeilijk heeft op zijn werk, en dat ik af en toe met hem uit zou kunnen gaan. Ik had wel het idee dat ik voorzichtig te werk zou moeten gaan: hij had nog nooit een relatie gehad, misschien zou ik hem ermee overvallen, vanwege zijn verlegenheid. Hij is een Engelsman. Hij woont hier graag, heeft het naar zijn zin in Nederland. omdat mijn contract af zou lopen, heeft hij vreselijk zijn best gedaan om voor mij een andere baan te regelen op een andere plek. Als alles gewoon zo door zou zijn gegaan, had ik gedacht dat dat het moment was om voorzichtig toenadering tot hem te zoeken. Ondertussen leken we steeds nader tot elkaar te komen. Terwijl we praatten, over ons onderzoek of over allerlei andere, soms persoonlijke dingen, zat hij vaak heel lief naar me te kijken, en te lachen.
Opeens, in november,vroeg hij me op zijn kantoor te komen: hij had iets te vertellen. Shit, hij gaat terug naar Engeland. Hoewel hij het zeer naar zijn zin had hier, was hij bang om zijn baan te verliezen in de toekomst. Bovendien was hij al een tijdje niet zo gelukkig in zijn werk, dat had hij mij al verteld. Hij zou weggaan als mijn contract ook zou eindigen.
Als hij teruggaat naar Engeland, en als ik hem niet vertel wat ik voor hem voel, ga ik mijn hele leven spijt hebben. Ik moest het hem nu wel vertellen,hoewel ik de kans zou lopen dat ik mezelf voor gek zou zetten. Ik had echter niets te verliezen: mijn contract zou nog 3 maanden lopen, en hij zou toch naar Engeland gaan. Ik heb het hele verhaal aan mijn vader verteld; dat is tenslotte ook een man. Wat denkt U, pa, zou hij mij leuk vinden? Zou ik het hem durven zeggen? Ja, dacht mijn vader, ik denk dat hij erop zit te wachten, dat jij het initiatief zult nemen, dat hij zelf niet durft.
Omdat ik niet langer zo kon doorgaan, heb ik mijn baas te spreken gevraagd. Het was misschien het verkeerde moment, wij hadden het allebei heel erg druk met cursus geven. Nadat we allebei college hadden gegeven 'smorgens, heb ik verteld wat ik voor hem voelde.

Hij zei, tot mijn grote verbijstering, dat hij op zijn werk heel zakelijk was, en "I don't have these feelings". Hij respecteerde het dat ik het hem verteld had, en hij wou me geen pijn doen of me van streek maken, maar hij deelde die gevoelens niet. Totaal verrast was ik. Hoe heb ik al zijn signalen zo verkeerd kunnen begrijpen? !
Die middag was een hel, we moesten samen nog practicum geven. Ikzelf schaamde me diep, terwijl hij ook duidelijk met de situatie verlegen was. Heel stuntelig en onzeker was hij. we konden niets aan de studenten laten merken...aan het eind van de middag moest hij naar Schiphol, om weer naar Engeland te gaan voor een afspraak. Ik zou hem pas na het weekend weer zien. Totale ontreddering voor mij. Op het practicum ben ik overeind gebleven, niets aan de studenten laten merken, maar ondertussen....Toen ik het mijn zussen, vriendinnen en mijn vader vertelde, waren zij ook verbijsterd. Hoe ik dat weekend doorgekomen ben, weet ik niet meer. Maandag moesten we weer samen werken. Hij kwam de kantine binnen, zag mij daar zitten en reageerde heel schichtig. Langs een andere weg liep hij schuw terug naar kantoor. Ik wilde liefst meteen dingen uitpraten dus ik zocht hem op, op zijn kantoor. Ik vroeg hem of ik iets kon lenen voor mijn onderzoek. Je zag hem ontspannen. Ik kwam nog even terug op die middag: dat ik me zo schaamde en op dat moment radeloos was. "Geen probleem, je was heel professioneel, je hebt het heel professioneel aangepakt," zei hij. De rest van de dag was de samenwerking weer precies zoals voorheen. In de loop van de weken ging het ook weer verder als voorheen: nog steeds kwam hij mij opzoeken in de kantine, babbelen over van alles, soms ook weer over zijn prive-problemen. Dit is fijn voor de samenwerking en het onderzoek wat we samen doen, maar het maakt het heel moeilijk voor mij, om te accepteren dat hij zegt dat hij niets voor mij voelt (behalve professionele waardering dan, en dat ik een bondgenootje voor hem ben op het werk). Ik vind hem nog steeds zeer lief. Ik zou nog steeds hem gelukkig willen maken, een vriendschap buiten het werk met hem willen beginnen. Ik, en sommige anderen met mij, hebben het idee dat hij misschien overspannen is, of de dingen (door stress, of niet-goed-in-zijn-vel-zitten) niet helemaal op een rij heeft, dat hij teveel zorgen aan zijn hoofd heeft gehad. Dat mijn verhaal hem een beetje overviel, mogelijk ook door gebrek aan ervaring of verlegenheid. Ik voel me klote, ik kan hem niet uit mijn hoofd zetten. Ik zie hem nog dagelijks, dat maakt het ook moeilijk. Wat is dit een erg klotegevoel, dit liefdesverdriet. Zo sterk heb ik het om mijn ex -vriend na die 16 jaar niet eens gehad...
Wie kan me raadgeven? Hoe kom ik hier doorheen? Zouden mijn woorden iets bij hem los kunnen maken, zou hij misschien toch nog nadenken over wat ik voor hem voel? Ik hoop het eigenlijk zo. Hij zou vanuit Engeland regelmatig terugkomen om zijn onderzoeken af te maken...hij verdwijnt dus niet helemaal van de aardbodem...Please, help me! Ik heb zo'n ldvd.