Wat raar he dat gevoelens ineens zo kunnen veranderen. Ik dan wel een vrouw, maar begrijp dat ook niet echt. Hoe moet het nu verder met jullie? Woonden jullie samen?
Heeft je vriendin gezegd dat ze ermee wil stoppen, of hebben jullie een time-out?
Begrijp wel hoe vreselijk rot je je voelt. je bent letterlijk ziek van verdriet en zou het wel uit willen schreeuwen en huilen...
Nog bedankt voor je lieve reactie op mijn blog.
Ik weet wel een ding zeker, ik wil haar terug en anders blijf ik alleen. Ik geloof in liefde op het eerste gezicht en in eeuwige liefde en dat was zij dus en bij jou ook begrijp ik.
Het is gewoon niet leuk om te zien dat de ander gewoon gezellig doorgaat met zijn/haar leven en lol maakt, alsof er nooit een relatie is geweest.
Heel veel sterkte!

Hé Hankey, kerel, wat erg voor je, ik begrijp je volkomen. Mijn bijna ex is ook in de ban van midlife crisis, althans dat denk ik. Ze is totaal iemand anders geworden, zelfs haar kinderen zijn niet meer belangrijk, alleen haar nieuwe liefje. Ze is totaal onrealistisch, zit in haar roze wolk, alleen die vent is het allerbelangrijkst. Als ze me nodig heeft, dan gaat het altijd over geld. Nooit over de kids, hoe het met hen gaat enzo. Vroeger zou ze altijd naar de kids vragen, maar nu is haar hart niet meer thuis. Dat ze mij zomaar kan vergeten, daar ben ik al overheen, maar haar nr.1 , de kinderen, hoe kan ze zie in godsnaam nu zomaal in de steek laten? Ik begreep dat niet, hoe ze is veranderd, is niet normaal. Het begon al eerder, voordat ze die vent leerde kennen, wou ze al vluchten, ze deed daarom veel vrijwilligers werk erbij, verslonsde het huishouden, was er veel minder voor de kinderen. Ze was al een tijdje erg afwezig, ik voelde dat toen al, dat beangstigde me. Een normale oorzaak van de breuk kan ik me wel voorstellen, maar nu is het voor haar een vlucht, vlucht voor alle verantwoordelijkheden die even te zwaar werd voor haar, ze wil weer die vrijheid, dingen doen die ze nooit heeft kunnen doen, misschien zijn we veel te vroeg getrouwd, dat heeft ze mij verteld. Dat heb ik moeten accepteren, maar dat ze de kinderen zo pijn heeft gedaan, dat is tot op de dag van vandaag nog steeds erg pijnlijk.
Ik heb het gevoel dat mijn vrouw dood is, er zit nu iemand anders in haar lichaam, zo voelt het, daarom kon ik beginnen met rouwen, alsof ze er niet meer is, ze is nu een vreemdeling, tegen wie ik moet beschermen, ook voor de kinderen.
Heel veel sterkte, ik begrijp het, dat het nu erg verwarrend, ongelooflijk, en moeilijk te accepteren valt. Totdat je keer op keer met de neus op de feiten wordt gedrukt, dan word je op een gegeven moment wel realistisch, maar voor nu: life sucks, niet zo'n beetje ook. Ik heb het geluk dat ik nu een stuk verder ben in de verwerking, heb het grotendeels al geaccepteerd.

Heel veel sterkte, want je zult het nodig hebben!

Mr Bean

Daar ben ik weer terug van weggeweest en het drama speelt zich opnieuw af :
Met de feestdagen leuk kerstcadeautjes gegeven aan elkaar , ik ben nog even 50 jaar geworden omdaarna letterlijk weer een trap van haar tekrijgen.
Ze ziet het niet meer zitten , even duidelijk we kennen elkaar 10 jaar zeker en hebben samengewoond , huis gekocht etc. ging allemaal niet door kids over en weer daarna gaan latten ging wel goed maar nu (ze is 45) kan ze er toch niet meer tegen.
Loop ik weer bij de psych.
En Bedankt , reacties welkom!