Het is mijn eigen keuze geweest. Maar waarom denk ik dat ik een overhaaste beslissing heb gemaakt? De laatse twee jaar van de tien jaar dat we samen waren bekroop me een naar gevoel. Is zij wel degene met wie ik oud wil worden?

Tien jaar geleden kwamen we bij elkaar. Na een paar dates met elkaar zijn we gewoon samen verder gegaan. De eerste drie jaar woonden we nog thuis en daarna samenwonen. Van een klein appartementje naar een wat groter gegaan en alles kabbelde rustig verder.

Tot twee jaar geleden. De sleur sloeg er keihard in. En ik ben geen prater. Het unheimische gevoel bleef lekker sudderen en ik heb het er met haar nooit over gehad. Ik ging bij alle kleine dingen steeds meer mezelf overtuigen dat we niet bij elkaar hoorden. Af en toe een conflict (vaak van huishoudelijke aard) en nog steeds hield ik verborgen wat ik nou echt voelde. Alles ging toch redelijk goed zo?
Tot het moment dat ze vroeg wat er nou was.
Huilend gaf ik aan dat het voor mij niet meer ging. Dat ik er klaar mee was. Dat het over was.

Ik verwachtte dat ze minstens zou ontploffen, of schreeuwen, huilen of wat dan ook. Maar dat was niet het geval. Zo knap en bewonderenswaardig hoorde ze mijn verhaal aan en spraken we af dat we het er enkele weken later nog eens over zouden hebben.
Zo gezegd zo gedaan.

Ik vond alleen maar meer bewijzen dat we geen toekomst hadden en ben me op het sociale vlak wat meer gaan bewegen. Iets wat er na al die jaren min of meer bij was ingeschoten. Ik was wat vaker weg. Af en toe een feestje. Dat leek prima zo, maar ik voelde ergens dat dit niet de manier was en heb nooit echt lol gehad. Was het uit schuld? Of miste ik haar? Welnee. Dat kan toch niet? Geen idee!

Ook de zakelijke kant gaat verder. Een huis dat moest verkocht. De boedel moest verdeeld. Samen op zoek naar iets voor ons alleen. Het ging in goede harmonie. Ik wist dat ik haar zou blijven steunen en op weg helpen, want ik had haar ook pijn gedaan. Na tien jaar lief en leed heb ik dat er graag voor over. De liefde was in de loop der jaren immers anders geworden. Een vorm van houden van. Dan zet ik niet iemand in de kou. Zij wist niet of ze vrienden kon blijven. Wat ik graag wilde, en dat steekte wel bij mij. Maar als dat haar manier van verwerken was zou ik dat respecteren.

We leefden samen verder in afwachting van de afhandeling van de zakelijke kant. We leefden gewoon samen en deden dingen samen die we altijd deden. We zouden samen apart verder gaan. Daar groeiden we samen naar toe.

Tussen neus en lippen vroeg ze af en toe nog of we echt geen toekomst hadden. Ik geef niet graag valse hoop, dus ontkende ik dan krachtig. Een maand geleden vroeg ze het weer en biechtte toen op dat ze een maand daarvoor iemand had leren kennen. Ze had een uit de hand gelopen one-nightstand en was tot over haar oren verliefd op hem geworden.

Ze heeft het nooit opgezocht maar het was haar overkomen zegt ze. Zij die van de principes was. Ze had zo'n beetje goed en kwaad uitgevonden. En eerlijk is eerlijk; ze is de zuiverste persoon die ik ken. Maar ik begrijp nog steeds niet hoe ze dit heeft kunnen doen. Na twee en een halve maand kan je blijkbaar tien jaar in één klap vergeten. Ze geeft zelf aan dat ze heel veel pijn heeft gehad en dat als ik weer eens bekrachtigde dat we geen toekomst hebben dit een hard iets was om te horen.

In de periode dat ik mijn weg probeerde te zoeken was ik nooit gelukkiger geworden dan dat ik dacht dat ik zou worden. Ik hield nog altijd rekening met haar. Ze zat nog in mijn hoofd. We hebben nooit echt gepraat verder. Alleen maar dingen geregeld.

Nu ik haar echt kwijt ben voel ik me diep ongelukkig. In eerste instantie een soort jaloers, maar ik heb het recht niet om dit te voelen. Ik was toch klaar met haar? Ik begrijp mezelf niet meer. Nu er wat afstand is hebben we eens goed zitten praten. Echt goed zitten praten en we wisten de vinger op elke zere plek binnen onze relatie te leggen. We hebben er beiden nooit voor gevochten en dat vind ik zo doodzonde!

Haar nieuwe vriend is 6 jaar ouder, een jaar gescheiden en heeft 2 kinderen. Woont aan de andere kant van het land en is hoog opgeleid. Ik kan me voorstellen hoe interessant het voor haar moet zijn om zo een nieuw leven te starten. Door de sores van de laatste maanden is ze afgevallen (kon ze in principe best gebruiken) en er goed gaan uitzien. Het is misschien raar gedacht, maar hij krijgt een new and improved versie van wat mijn ex is. Hij kan van haar genieten zoals ik dat nooit gedaan heb. Ze lijkt nu mooier leuker en liever dan ooit! En dat doet ook best pijn.

Wat heb ik in 's hemelsnaam opgegeven? Wat is dit meer dan jammer! Had ik haar maar valse hoop gegeven. Kwam dit inzicht maar binnen de relatie tot me. Aan de ene kant is dit voor mij een harde les geweest om meer mijn emoties te tonen. Aan de andere kant ben ik onverzadigbaar verdrietig en voel ik spijt schuld en zeeën van liefde. Ik ben haar zo gaan waarderen. Ik draag haar op handen, maar ken haar heel goed en weet dat ik haar nooit meer terug krijg.

Ik heb de laatste tijd zo'n pijn en vindt alles zo onverteerbaar. Ben nog een tijdje geleden een dag of drie uit huis geweest. Even helemaal weg. Ik kwam weer wat tot rust.

Laatst samen een dagje uit. Naar een andere plek. Leuke dingen gedaan, maar dan als vrienden. Het was voor mij een test. Ik onderdrukte mijn gevoel en hield me voor ogen dat het moest kunnen. Met hier en daar wat pijn in mijn hart is dat aardig gelukt. Ze heeft me sinds tijden weer eens zien genieten en zei dat dat haar deugd deed. Maar of ik dit gewoon vrienden zijn kan volhouden? Ik voel nog veel voor haar!

Nu ben ik degene die het misschien moeilijk vindt om vrienden te blijven. Nu wil zij me graag terzijde staan en zegt dat ze me als just friends niet kwijt wil. Ze maakt er zelfs ruzie over met haar nieuwe vriend. Hij is bang dat ze bij me terug komt, maar ik ken haar zo goed dat ik weet dat ze totaal voor hem gaat. Alles lijkt nu zo dubbel.

En nu bekruipt me het gevoel dat ik de fout van mijn leven heb gemaakt. Ik ben bang om het te zeggen. Ik kom nooit terug op een beslissing. Maar nu ik haar kwijt ben weet ik het zeker: Ik wil haar doodgraag terug. Ik dacht dat ik een steen had weggegooid, maar bleek een diamant. En ze rolt weg. De berg af. Steeds verder bij mij vandaan. De dooddoener dat tijd alle wonden heelt gaat op. absoluut. Dat is zeker. Maar de pijn en verscheurdheid die ik voel slopen me de laatste tijd.

Soms hoop ik nog dat ik haar raak. Maar merk dat haar gevoel bij die ander zit. Ik vecht te laat voor een verloren zaak en zie dat ik te veel in het verleden spit. Ik moet vooruit maar weet niet hoe. De tijd zal het wel leren. Ik ben te leeg en veel te moe om het tij te keren.