Het begon allemaal via een online game. Eerst een beetje gek doen, daarna lollige opmerkingen maken en toen flirten. Ik ben zo'n man die achter zijn laptop springt en gaat gamen. Eerst alleen om te gamen, echt het spel zelf, en toevallig iemand daar ontmoeten met wie het klikt.

Doordat je in groepsverband speelt, en veel tijd in elkaars aanwezigheid doorbrengt leer je elkaar ook kennen.Eerst oppervlakkige informatie uitwisselen, maar naarmate je meer tijd met elkaar(online) doorbrengt wordt het steeds intiemer. Dit gaat in game door tot ERP aan toe (Erotic Role Playing). Doordat je veel tijd met elkaar doorbrengt en in de virtuele wereld samen dingen doet bouw je een band op. Tot daar is het lollig.

Echter daarna werd het ook OOG (Out ofGame) contact. Vloek en zegen van social media. Skype, whatsapp,sms etc. ook eerst normale dingen over wanneer ben je weer online, tot uiteindelijk foto's en video's. Ht is een heel geleidelijk proces en je gaat steeds een stapje verder. De spanning die je voelt als je weer een berichtje krijgt of als je contact hebt is verslavend. Gedurende die tijd vroeg ik me af of dit virtuele contact ook vreemdgaan was. (Blijkt bekend te staan als emotioneel vreemdgaan)

Ben 20 jaar getrouwd heb twee kids, en de relatie is niet op zn hoogtepunt om het zo maar es uit te drukken. Ik heb toen getracht mezelf te begrijpen. Waarom ik dit deed, en of dit nu wel of niet vreemdgaan was. Heb een boek gelezen over vreemdgaan. De duivelsdriehoek. Hier vond ik wel een hoop zaken in terug. Maar ook niet alles. Voor mij was dit geen vreemdgaan. Voor mezelf heb ik de grens gelegd bij fysiek contact, waarbij een tongzoen de grens is.

Inmiddels ging de virtuele relatie verder. Als we vrij waren trok ik me terug, en zaten mijn virtuele vriendin en ik over skype onze gevoelens te delen. Ik merkte dat ik mijn eigen huwelijk begon te verwaarlozen, en alleen nog maar kon kijken naar de negatieve kanten van mijn huwelijk. Ik was verliefd op mn vriendin en zij op mij. Het gevoel van verliefdheid was iets wat ik kende uit een ver verleden. En het voelde gewoon extreem goed. Elke keer als ik haar zag of sprak.

Zij was gescheiden en leefde met haar dochter. Ze was zo gek op me dat ze met me wilde trouwen, en ze wilde dat ik uit mijn huwelijk brak om samen met haar een nieuw leven op te bouwen. Dit onder het motto van dat ik een vrouw verdiende die beter voor me kon zorgen en me meer lief had dan mijn eigen vrouw.

Toen vroeg ik mezelf af of het verantwoord was om voor mijn eigen geluk te gaan en daarmee anderen verdriet te doen. Dit had ik nog kunnen doen, ware het niet dat ze 800 kilometer bijme vandaan woonde. Ik zou mijn hele leven in haar handen leggen. Want zij kon/wilde niet naar Nederland. Als ik zou vertrekken zou ik mijn gezien niet alleen emotioneel maar ook fincieel in een afgrond storten. Ik kon dat niet. Het was waarschijnlijk anders gelopen als ze in Nederland had gewoond. Toen ze me vertelde dat ze met me wilde trouwen, besloten we ook dat als we dit wilden we elkaar tenminste eenmaal irl (in real life) moesten zien. Dit hebben we gedaan. Op de helft, zodat we beiden even ver moesten rijden. We hebben samen geluncht, elkaars hand vastgehouden en gekust.

Tijdens deze bijeenkomst vroeg ze me weer of ik met haar mee wou. Ik vertelde haar dat ik mijn kinderen niet in de steek kon laten. Op dat moment kon mijn vrouw me niet zo interesseren, er waren dagen dat ik hoopte dat ze niet meer thuis zou komen... Ze zei dat ze me begreep, en dat ze haar dochter ook niet in de steek zou laten. Ik denk dat dat het keerpunt was, alhoewel ze later beweerde dat dit niet zo was.

Het virtuele contact ging door tot valentijnsdag. Ik had een bos rozen laten bezorgen. En ze wa (whats appede) me dat ze er erg blij mee was, maar dat we moesten praten. Ze vertelde me dat ze verder moest met haar leven en niet eeuwig op me kon wachten, en ze dacht dat het beter was als we hiermee stopten. Ik vertelde haar dat het dan ook meteen afgelopen was. Geen skype, whatsapp,sms, facebook en al die andere dingen.

Ik heb het geprobeerd, maar kan haar niet van me afzetten. Ik moet gewoon nog contact hebben. ik stuur haar minstens 1 x per week nogeen berichtje om te vragen hoe het gaat, en ze antwoord wel. maar alle contact moet van mij komen. Ze stuurt niets uit haarzelf.

Het enige wat me nu over blijft is dat ik weet waar mn grenzen zijn, en waarom ik dit gedaan heb. Het is niets om tots over te zijn. En te zeggen het overkomt je is een dooddoener. Maar toch. De aandacht, het nieuwe, het spannende.Je wordt erin meegesleept, en voor je het weet ben je een grens overgegaan vanwaar geen terugkeer meer mogelijk is.

Ik voel me nog steeds verward en verdrietig. Ik heb gekozen voor mn gezin. Maar gelukkig ben ik niet, en ik heb niemand om dit mee te kunnen delen.

K