Een paar maanden nadat mijn huwelijk met een vrouw die aan borderline leid op de klippen was gelopen ontmoette ik een vrouw waarbij de vonk zo erg oversloeg dat ik helemaal hoteldebotel was. Ik probeerde nog de boot af te houden maar dat ging gewoon niet. Eerst had ik zoiets, ga niet op je gevoel af maar gebruik je verstand. Maar een mens heeft ook een hart en die kon ik niet negeren.

Redelijk snel begon er een hele intense vurige relatie te ontstaan met deze ontzettend lieve vrouw. Het voelde zo goed na jarenlang een relatie te hebben gehad van afstoten en aantrekken, geestelijke mishandeling van mij en de kinderen, egocentrisch gedrag van mijn ex.

Ze zei dat ze er klaar voor was en samen met mij oud wilde worden, dat ze bij me wilde gaan wonen. Ze ging er echt voor! We hadden het er al over gehad om mijn huis anders in te richten zodat ze meer ruimte had voor zichzelf en haar kinderen ook langs konden komen en ze op den duur bij mij kwam wonen.

Ze heeft me geïntroduceerd bij haar kinderen, 3 hele aardige kinderen. Vooral met de jongste had ik een band. Een lieve meid, net 2 jaar ouder dan mijn oudste dochter. Ze stond altijd bij de deur als ik kwam en kroop tegen me aan op de bank.

Vertellen over mijn hervonden geluk kon en wilde ik nog niet. Ik zit tenslotte nog in een echtscheiding verwikkeld en dit niet bemoeilijken hiermee en wilde ook mijn kinderen nog niet belasten met een nieuwe vriendin. Laat ze eerst maar wennen aan de nieuwe situatie. We spraken dus af in de weekenden wanneer m'n kinderen bij mijn ex logeerden, ik het ene weekend naar haar toe omdat zij ook gescheiden is en de kinderen om het weekend heeft. Het andere weekend boekte zij een hotel in mijn omgeving en daar brachten we de tijd met elkaar door, soms wel 2 nachten dan ging ik op zaterdagmorgen weer vanuit het hotel naar mijn werk en 's avonds weer terug om een gezellige avond met haar door te brengen.

Doordeweeks belden we bijna iedere avond, soms uren achter elkaar. Ze gaf me het gevoel dat ik al jaren kwijt was. Geluk, vertrouwen, hoop en geloof. Het horen van haar stem deed me erg goed, het gaf me het idee dat ik er niet meer alleen voor stond. Ze heeft me geholpen om helder te denken en goede standpunten in te nemen ten aanzien van de scheiding met betrekking tot de kinderen.

Op een gegeven moment vertelde ze dat het niet erg was als ik een keertje een avond niet belde en ik dacht dat ze het misschien vervelend voor me vond dat er stiltes in het gesprek vielen. Ik trok me er niet te veel van aan. Ze had immers eerder al aangegeven dat het niet erg was als er een poosje niets gezegd werd in een gesprek.

De laatste week dat we telefonisch contact hadden viel me alleen wel op dat ze steeds meer kortaf ging doen tegen me. Als ik dan ophing dan had ik echt zoiets van " what the fuck!". Ik begreep het echt niet.
Uiteindelijk maakte ik na nog zo'n gesprek dat ze heel kortaf beëindigde een opmerking naar haar waardoor ik me erg zielig opstelde, ik zei:"Dan ga ik wel in m'n eentje luisteren naar het getik van de klok" uit onbegrip en frustratie flapte ik het er uit en heb ook gelijk excuses aangeboden voor m'n begriploze opmerking. Ze gaf aan dat ik op haar ex leek en dat ze niet zat te wachten op zo'n relatie.

Daarna kreeg ik een mail waarin ze stelde dat ze misschien wat te hard van stapel was gelopen in het begin, dat dat nou eenmaal soms gebeurt bij een nieuwe relatie. Ze wilde voorlopig even een stap terug doen. Elkaar even een poosje niet zien, bellen of sms-sen. Ze had echt een langere tijd rust nodig, zo ging het voor haar niet.
Het speet haar dat ze dit per mail deed. Maar voor haar gevoel had ze alles al wel eens gezegd en leek het niet goed aan te komen. Ook daar wilde ze graag een tijdje over nadenken. Ze wilde weten wat zij fout deed, dat ze niet kon overbrengen wat ze wilde.
Ze wenste me veel sterkte in de verdere afwikkeling van de scheiding met mijn ex, en hoopte dat wij het samen goed kunnen regelen.
Op termijn wilde ze wel met me praten, ook over deze mail, maar voorlopig was ze even uitgepraat. Het speet haar dat het zo ging, maar ik ben echt op op en nog eens op.

Ze verzocht me om niet meer te bellen met haar.
Haar idee was een cold turkey. Afkicken dus van iets waar ik helemaal niet mee wilde stoppen. Ik wilde onze liefde juist redden, en voor mijn idee doe je dat samen, door elkaar te respecteren, de ruimte te geven, door te luisteren en te praten. Niet door een lange tijd te zwijgen.
Ze had me ook zoveel geholpen met mijn scheiding en de emoties die daarbij kwamen kijken dat ik me behoorlijk afhankelijk van haar voelde. Een grote steun viel weg. Daarnaast kon ik niemand vertellen wat er in me omging want ik had haar al die tijd "verborgen" gehouden.

Ik viel in een enorm groot gat, en hoe harder ik er probeerde uit te kruipen hoe dieper ik er in wegzakte.
Het verdriet voelde zo intens dat ik mijn hart de hele dag (dagenlang) met grote druk voelde bonken in m'n lichaam, alsof je in een ernstig gevaarlijke situatie verkeert en de adrenaline door je aderen stroomt om je te behouden voor de angst.

Deze relatie is van het ene op het andere moment eenzijdig beeindigd.
Ik mocht niet meer met haar bellen, mailen mocht nog wel gaf ze aan.

Ik heb toen een mail terug gestuurd waarin ik aangaf dat ik bang was dat ik dingen ging schrijven die misschien verkeerd geïnterpreteerd konden worden. Een persoonlijk gesprek zegt zóveel meer dan het geschreven woord. Ik schreef dat ik hoopte dat ik mijn gedachten goed over kon brengen (maar wist dat dat niet zou lukken met geschreven woorden).

Een quote uit mijn mail:

Verder gaf ik aan in mijn mail dat ik het erg jammer vond dat het zo is gelopen en dat ik mijn dagelijkse vreugde, verdriet, ergernissen, en natuurlijk het afsluiten van mijn relatie met mijn ex-vrouw (voorlopig) niet met haar kan delen zoals ik gehoopt had te kunnen doen, zeker na alle kracht die ze me hierin heeft gegeven.

Ik gaf aan dat het misschien wel beter was zo. Want ik kon me voorstellen dat het ook de nodige druk op haar legde. Iedere keer maar weer praten over mijn scheiding is natuurlijk niet iets is waar zij op zat te wachten. (ik ben zo geneigd om de oorzaak alleen bij mezelf te zoeken).

Ik heb aangegeven dat ik haar veel beterschap en energie toewenste en haar enorm ging missen. Verder heb ik mijn hoop uitgesproken dat het nog goed zou komen.

Ik heb deze e-mail wel 100 keer doorgelezen en ben er meer dan 12 uur mee bezig geweest voordat ik hem naar haar door heb gestuurd en heb iedere keer weer aanpassingen gedaan omdat ik niet verkeerd wilde overkomen

Op een gegeven moment, na ongeveer 2 weken, schreef ze me een bericht dat ze wilde afspreken.
Ik wist toen niet met welke intentie ze dit schreef en hoopte op een verzoening maar het was bij de ontmoeting met haar al snel duidelijk dat dat er niet inzat. Haar houding naar mij was heel vriendelijk, niet afstandelijk, ze maakte duidelijk dat het echt voorbij was en dat er niets meer in zat dan vriendschap. Helaas stond ik met een bek vol tanden omdat ik stiekem gehoopt had dat het allemaal goed zou komen maar helaas. Antwoorden kreeg ik niet zoals ik gehoopt had.
Waarom was haar houding ten opzichte van mij zo snel omgeslagen? Waar waren al die mooie plannen om samen met elkaar door het leven te gaan. Samen oud te worden?

Ik heb weken lang met dat zware adrenaline gevoel rondgelopen, van de pijn die ik voelden van het verlies van haar. Weken lang heb ik verdriet gehad.Nu ik dit schrijf merk ik dat het nog steeds moeilijk is.

Ik besloot, hoe veel moeite ik daar ook mee had geen contact meer met haar op te zoeken. Ik zou het van haar af laten hangen. Ik weet dat ze eerder relaties had waarbij ze als iemand te close bij haar kwam de relatie verbrak vanwege bindingsangst. Ik snapte werkelijk niet dat haar houding ten opzichte van mij zo opeens was omgeslagen en zij verschafte mij totaal geen duidelijkheid.

Hoe moeilijk ik het ook vond en hoe anders ik het ook had gewild besloot ik om geen contact meer op te nemen en haar wens te respecteren om rust te nemen en na te denken.
Ik begon me zelfs weer wat beter te voelen.

Totdat ik opeens een vrij zakelijke e-mail van haar ontving over een situatie die totaal niet met onze relatie te maken had. Ze had een vraag voor een kennis van haar en vroeg of ik deze kon helpen met het oplossen van een probleempje.
Deze mail heeft me zo getriggerd dat ik gelijk weer een bonkend hart kreeg en de adrenaline die net een beetje was afgezakt weer de overhand begon te krijgen.

Ik heb gelijk het probleem voor die kennis opgelost.
En omdat ik zo onzeker was en niet wist waar ik aan toe was heb ik gevraagd of ze boos op me was en dat ik haar bewust niet geschreven had. Hoe moeilijk ik dat ook vond.

Ze schreef me terug dat dat ze niet boos was en dat ik haar niet geschreven had mijn eigen keus was, ze had me alleen gevraag niet te bellen maar niets gezegd over niet schrijven. . . .

Met alle emoties die er in mij toen omgingen heb ik haar geschreven dat ik met nog wat vragen zat, dingen die mij onduidelijk waren waardoor ik de draad maar niet op kon pakken.

Ze stond open voor me en schreef terug wat ik dan nog voor vragen had.

Door haar mail ben ik overenthousiast geworden en heb me op facebook geregistreerd. Ik heb haar en haar dochter een vriendschapsverzoek gestuurd, haar dochter had me al eerder een mail gestuurd en had me verteld dat ze baalde dat het uit was tussen haar moeder en mij en stond open voor contact, met goedkeuring van haar moeder. Daar heb ik heel specifiek om gevraagd en een positieve bevestiging op gekregen.

Haar dochter had mijn uitnodiging geaccepteerd en ik dacht dat het dan ook tijd werd om op mijn mobiele telefoon facebook te installeren.
Toen ik dat eenmaal had gedaan ging ik kijken hoe die telefoon app werkte. Ik zocht haar dochter op via mijn mobiele telefoon en zag dat ik opnieuw een vriendschapsverzoek moest indienen via die mobile facbook app. Wat blijkt nu later. . . Ik kreeg een boze e-mail van haar moeder waarin ze schrijft dat ze klaar is met me en geen vrienden meer met me wil zijn. En waarom? Omdat haar dochter nadat ze mijn vriendschapsverzoek had geaccepteerd mij weer ontvriend had en dat ik haar dochter met rust moest laten. Toen snapte ik gelijk waarom in de mobiele app van facebook die knop om een vriendschapsverzoek in te dienen weer naar voren kwam. En besefte dat dit voor haar de trigger was om volledig met mij te breken.

Ze schreef al laatste: "Het ga je goed, ik heb geen behoefte meer aan contact. Zoek hulp, maar niet bij mij. Ik ga je mail blokken, dus ik ontvang geen mail meer van je."

Helaas heb ik haar dus niet meer kunnen uitleggen dat het echt een misverstand was en kon ik voor dit misverstand ook niet mijn excuses aanbieden en zeggen dat er echt geen slechte bedoelingen waren van mijn kant. Ze gaf me het gevoel dat ik door en door slecht was.

Die ene knop in de facebook app heeft mijn laatste hoop op een antwoord doen verdampen.

Ik zal nu met mijn impulsieve fouten moeten leren leven. er is geen tweede kans weet ik. De fout is gemaakt en ik heb er spijt van. Ik denk nu: "Ik had me niet moeten registreren op facebook." maar dat is achteraf gelul.

Ik was kapot, ik kon niet meer. Maar ik moest verder. Ik heb 2 hele lieve dochters die hun vader nodig hebben.
De dag daarop was het Koninginnedag/Troonopvolging en zouden we leuke dingen gaan doen.
Ik heb mezelf bij elkaar geschraapt, heb met pijn en moeite geprobeerd de avond met de kinderen op een fijne manier af te sluiten.
Die nacht heb ik verschrikkelijke nachtmerries, ik werd om de zoveel tijd wakker. Het diepe dal waarin ik zat, en langzaam aan het uit kruipen was, werd dieper en dieper.
Ik dacht: "Morgen is het 30 april, de dag dat Nederland een koning krijgt. Het moet een groot feest worden voor de kids dus ik zal me er overheen moeten zetten", al wist ik dat ik het niet zou kunnen loslaten, het zou als een schaduw met me meelopen.

De volgende dag heb ik samen met de kinderen naar de abdicatie gekeken. Ben 's middags even met de kinderen naar mijn ouders gegaan en heb daar bij mijn moeder een potje zitten janken. (mijn ouders wisten wel van m'n relatie af).

Na mezelf vermand te hebben ben ik samen met de kinderen de stad in gegaan en we hebben langs kraampjes gelopen, de kinderen op straat geschminkt, de kermis opgelopen en een prijsje gewonnen en in de zweefmolen geweest. Het plezier dat ze hadden zette me enigszins weer positief op de aarde.

's avonds zouden de kinderen met hun moeder meegaan en 5 dagen bij moeder blijven vanwege de mei vakantie. Ik vind zo'n moment dat ik de kinderen overdraag aan hun moeder verschrikkelijk, maar in dit geval gaf me dat ook ruimte om met mijn verborgen emoties te dealen. Er was immers niemand meer om me heen en ik kon me m'n verdriet de vrije loop geven.

Ik heb 's avonds mijn beste vriend gebeld en met hem heb ik uren lang gepraat over de situatie.
Wat ben ik blij met die gozer. Ik ken hem al meer dan 10 jaar, we voelen elkaar altijd perfect aan praten elkaar niet naar de mond. We zeggen eerlijk wat we van iets vinden.

Hij heeft me doen beseffen dat ik mezelf teveel in een slachtofferrol plaats, dat het gedrag van haar niet eerlijk is, dat ik het niet verdiend heb om op zo'n botte manier aan de kant te worden gezet.
Hij heeft uiteindelijk ervoor gezorgd dat ik weer kon relativeren.
Ik weet nu dat ik mezelf in de spiegel kan aankijken en kan zeggen: "Ik heb er het beste van willen maken, heb geen slechte intenties gehad en heb me door wanhoop laten drijven toen het mis ging en ik op een hele egoïstische manier gedumpt werd". De hele situatie zegt meer over haar dan over mij.

Dit is uiteindelijk een verschrikkelijke ervaring voor me geweest maar waar ik toch nog iets positiefs uit kan halen, hoe raar dat ook klinkt kan ik wel zeggen: "Ik geloof in liefde".

En al voel ik me nu alleen, ik ga de draad weer oppakken en er iets moois van maken.
Ik ga kijken hoe ik mijn privéleven weer kan inrichten met als hoofddoel een gelukkig gezin. Ik en de kinderen. . . en we zien wel wat volgt.
En hopelijk wat meer sociale contacten, al is dat moeilijk met en fulltime baan en de kinderen in huis ik ga mijn best doen.
En mocht ik ooit weer tegen een lieve vrouw aanlopen en mocht de vonk overslaan dan probeer ik mijn liefde weer net zo zuiver te geven en behoed ik er voor dat ik minstens zo zuiver zal ontvangen.