Voel me een leeg hulsel, met niets erin. Ik ga naar school /stage/werk , fysiek ben ik er wel maar mentaal niet.
Ik verplicht mezelf om verder te gaan, maar mijn gevoel lijkt mij niet bij te benen. Voel me verbitterd, teleurgesteld, wat is het nut van alles? Week bij mijn moeder en zusje gebleven, ze werden gek van mijn verdriet en vonden het te ver gaan. Ze snappen niet dat ik me verdrietig voel, hoe hij me heeft behandeld. Mijn zusje zegt dat hij het me heel makkelijk heeft gemaakt door te liegen en bedriegen , om over hem heen te komen.

Waarom is dat dan niet zo.. ik voel schaamtegevoelens,.. dat hij me zolang heeft voorgelogen en bedrogen. Elke keer als ik erover had, pakte hij mijn hand en zei dat hij dat hij dat nooit zou doen en alleen bij mij wilt zijn.
Hij heeft alles gedaan om onze relatie kapot te maken en te vluchten, nadat hij had wat hij wou 'zijn vrijheid' kroop hij weer terug. Het doet pijn om aan hem te denken, zelfs om zijn naam te zeggen. Ik ben nu geen leuk gezelschap, dat weet ik. Daarom zonder ik me vaak af, zodat niemand er last van heeft. Het is vreselijk om dit gevoel te hebben, elke dag weer. Ben nu een week verder, is nog niet echt van vooruitgang te spreken. Vorig jaar in september toen het voor de 1e keer uit was, was ik ver. Ik huilde niet elke dag en was een beetje te genieten. Na een maand belde hij mij omdat hij me terug wou en toen wist ik niet hoe snel ik naar hem toe moest rennen.

Hij deed het lijken alsof wij opnieuw zouden beginnen, geen leugens meer van zijn kant. Meneer hield zoveel achter zich. Als ik hem toen niet had teruggenomen, was ik al over hem heen. Vrienden en familie zijn daarom boos op me, omdat ik er zelf voor heb gekozen. Dat is ook terecht, ik dacht dat hij echt meende en voor ons wou gaan.
Meneer had zijn vrijheid wat hij wou, hij hoefde niet terug te komen naar mij.
Moet nu helemaal opnieuw beginnen, met extra bagage.
Ben bang dat dit gevoel niet weggaat, voel me depri.