Hallo allemaal,

zit vandaag voor het eerst op de site te lezen en heb besloten om mijn verhaal nou ook maar eens op papier te zetten.

Ik ben een jongen van 23 jaar en had verkering met een meisje van 19, onze relatie is zo'n 5 jaar geleden begonnen toen zij nog 14 was en ik 18.

Gisteren heb ik de relatie beeindigd omdat ik het idee was dat er iets niet klopte. Ze was al een paar weken niet haar zelf en zat naar eigen zeggen niet lekker in haar vel. Dit kwam mede doordat haar ouders veel rusie hadden en dat ze het druk op haar stage had. Toen ik meer doorvroeg kwam het hoge woord er uit. Ze wou verandering. Het is niet zo dat ze niet meer van me houd, en zelfs nog wel verliefd op mij is. Maar ze heeft het idee dat ze het mist om vrijgezel te zijn. Niet omdat ze weet hoe het is om vrijgezel te zijn maar juist doordat ze het niet weet. We hebben al eerder gesproken over het feit dat ze nog erg jong was toen we verkering kregen maar we hadden allebei het idee dat we het wel zouden kunnen overwinnen. Waarom ik de relatie beeindigd heb is misschien voor andere een beetje raar. Maar doordat ik zei ik wil ermee stoppen is zei pas gaan praten over wat er haar nou werkelijk lastig zat. Ze verteld me dat ze er al langere tijd over nadenkt en dat ze het niet eerlijk vind dat ik het voor haar uit moet maken, maar ze is er wel blij mee. Ik dus NIET!

Hoewel ik dus heel realistisch wel zou moeten weten dat als ze er op zo'n manier over denkt dat het beter is om haar te laten gaan, wil ik het toch niet. Tis niet zo dat ik haar beperk, het tegendeel ik zeg juist van als je dat wilt dan moet je maar gaan. Het bekende riedeltje van vrienden blijven etc komt dan ook weer naar boven. Maar ik denk gewoon niet dat ik dat aan zou kunnen omdat ik gewoon nog wel verliefd op haar ben en nog steeds wel een relatie wil met haar.

Een relatie van 6 jaar waarbij het voor mij het laatste half jaar steeds beter ging loopt nu af, niet in ruzie in ook niet met het overspel of zo. Maar gewoon door het uit elkaar groeien . Ik denk nog steeds dat we er zelf wel uit moeten kunnen komen. Steeds hoop ik dat ze er nog achter komt dat ze toch wel voldoende heeft aan mij en dat ze door de situatie om haar heen tot dit besluit is gekomen. Ze zegt ook steeds dat ze het niet zeker weet maar dat als ze goed nadenkt dat ze dan meer vrijheid wil.

Momenteel ben ik dus gesloopt, weet ik niet meer wat ik aan moet en weet ik ook niet goed of ik nog doormoet gaan met mijn liefde te tonen voor haar. Leven is ineens niet meer zo heel rozegeurig en het liefst stap ik er gewoon ff een tijdje tussenuit. Het erge is ik hou gewoon zo veel van haar dat ik wil dat ze weggaat en dat ze het best voor haarzelf kiest... maar voor mijzelf is dat niet het juiste.

We zouden deze week oppassen op het huis van vrienden, samen een beetje aanklote. Gisteravond nog samen gewandeld door de polder, zonsondergang bekeken en samen rustig zitten praten over de situatie. Ik moet steeds met grote moeite me tranen inslikken als ik denk aan alles wat we tot nu toe gedaan hebben. Vakantie's, intieme dingen, blunders, en ga zo maar door. Steeds spookt door me hoofd.... misschien over een half jaar... of misschien dat ze over een week of 2 er wel op terug komt. Maar dan schud ik mezelf wakker en denk ik ... Man doe toch eens normaal het is gewoon over, doorgaan niet jezelf kwellen met dingen als het had zo mooi kunnen zijn.

Zit nou ondertussen weer eens te janken als een klein kind, probeer me emoties in bedwang te houden en mezelf voor te houden dat ik het ook wel weer leuk ga hebben. Ik heb ook een leuk bekkie, zie er goed uit en wordt over het algemeen knap gevonden... maar ja .. ik wil dat helemaal niet ik wil gewoon haar terug en op een manier dat ze ook voldoende aan mij heeft... gaan we weer met de fictie. Ik ga maar eens een vriend opzoeken een flink stuk rijden op de motor kijken of ik daar wat van opknap.

Vriendelijke groet,

AVW