Heb lang getwijfeld of ik mijn verhaal zal vertellen en heb besloten het toch maar te doen. Zit in een behoorlijke dip en misschien helpen de reacties mij om er bovenop te komen.
Was al een paar jaar alleen en kwam via een datingsite in contact met een leuke man. Alles leek te kloppen en na 2 weken msn'en en sms'en spraken we af. Het klikte en de eerste 3 weken waren geweldig. Ik werd overspoeld met sms'jes en we zagen elkaar 2 a 3 keer per week. Het voelde zo goed dat we besloten een weekend weg te gaan. Het was heerlijk, ook hij gaf aan dat hij het geweldig vond en dat ik zo leuk was. Ik was helemaal gelukkig dit kon niet kapot. De dag na het weekend weg hoorde ik opeens niks. 's Avonds op msn gaf hij opeens aan te twijfelen ik schrok vreselijk dit had ik echt niet verwacht. Hij kwam om 23.00 uur nog naar me toe en trooste me. Hij wist niet of hij verliefd was wilde mij niet kwijt maar wilde het rustiger aan doen. Ik wilde hem de tijd geven het ging misschien ook wel te snel en wilde hem niet kwijt dus we deden het wat rustiger aan. Toch had ik er een heel vervelend gevoel over. We bleven elkaar 2 a 3 keer per week zien, maar vaak was dat een avond en een nacht. Het gebeurde nooit dat we lang bij elkaar waren. Hij smste minder maar als we elkaar zagen was het altijd fijn.
Hij vertelde dat iemand hem al eens had gezegd dat hij bindingsangst had. Hoe langer de "relatie" duurde hoe meer afstand hij tusendoor nam. Als ik soms een smsje stuurde en hem een eenvoudige vraag stelde kreeg ik dagen geen antwoord. Totdat ik dan weer contact opnam. Na een paar weken besloten we dat we maar als vrienden verder moesten ik vond het vreselijk moeilijk maar werd ook heel onzeker van zijn getwijfel. Ik dacht als hij dat zo wil dan doen we dat ik wil hem ok niet kwijt. Het was op een zondag en toen ik naar huis reed voelde ik me erg verdrietig, waarom moest dit zo lopen. Ik had daarna vreselijke rotdagen, maar woensdag avond smste en belde hij dat hij me zo miste en me wilde zien. Wat was ik blij hij miste mij en nu kwam het vast goed. We spraken zaterdags af en we hadden een leuk weekend. Dinsdags kwam hij weer en had zelfs taart meegenomen. Ik voelde me zo goed. Had bijna zomervakantie en had er zin in.
Dinsdags gewoon afscheid genomen en gezegd tot snel. Maar het werd weer stil. Ik dacht we zijn beide druk het komt wel goed. In het weekend smste ik of we wat af zouden spreken maar hij had een bbq (hij vroeg me niet mee). Sms te dat ik teleurgesteld was en kreeg daarna geen bericht terug. Hij liet niks meer van zich horen. Vier dagen later heb ik gebeld want zo ga je toch niet met elkaar om.Weer hetzelfde verhaal hij twijfelde wilde me niet kwijt en had rust e tijd nodig. Ik had net vakantie en werd er helemaal gek van twijfelde aan mezelf kon alleen maar aan hem denken, at bijna niet meer huilbuien en slapeloze nachten. Hoe moest het toch verder. Hem met rust gelaten en na een paar dagen sms gestuurd dat ik aan hem dacht. Hij boodt zijn excuus aan en dacht ook aan mij
mij. Ik kreeg weer een beetje hoop, maar hoorde de dagen daarop weer niets van hem. Smste hoe het met hem ging maar hij vroeg niet naar mij. Was zo van slag en helemaal mezelf niet dat het zo niet verder kon.
Heb hem nu 3 weken geleden een heel uitgebreide mail gestuurd waarin ik uitleg dat ik zo niet verder kan. Zijn twijfel en negeren maken mij gek, ik ken mezelf niet weer en ga er aan onderdoor. Kreeg een kort berichtje terug dat het hem spijt maar dat hij er de komende 3 weken wil zijn voor zijn kinderen.
Het is nu 3 weken geleden en heb sindsdien niets meer van hem gehoord ik heb ook niets van mij laten horen. Heb hem gezegd dat hij altijd contact op kan nemen. En hoop ook dat hij dat nog zal doen, al weet ik dat ik zondr hem verder moet. Wil hem als ik emotioneel sterker be nog graag een keer spreken om het af te sluiten. Drie weken geleden was ik veel te emotioneel en was een mail de enige mogelijkheid.Nu wil ik hem graag nog een keer zien. Zien wat het met hem doet. Ik heb erg veel verdriet iedere dag nog, ik huil veel en slaap en eet slecht. Hij zit 24 uur per dag in mijn hoofd. Ik denk bijna alleen maar aan de leuke momenten terwijl er zoveel slechte onzekere momenten waren.
Ik word gek van mezelf en twijfel telkens of ik er wel goed aan heb gedaan. Mijn omgeving zegt dat ik al heel ver heen was en voor mezelf moest kiezen. Maar ook nu voel ik me slecht.
Een heel verhaal maar erg fijn om het even op te schrijven. Zijn er mensen die mijn verhaal herkennen en me misschien advies kunnen geven. Ik zou graag willen weten hoe ik hier mee verder kan. Ik zit nu al 4 weken in een diepe dip en heb het idee dat ik niet uit de cirkel kom. Bedankt voor het lezen.