Vandaag weer eens gewerkt na een week, had t wel moeilijk maar heb mezelf de dag weten door te slaan. Heb vooral geprobeerd aan t werk te blijven, het lukte wel, maar met een brok in mn keel. Ik begin me volgens mij beetje bij beetje te beseffen hoe het nu is. Maar leuk is t niet. Vooral te moeten beseffen dat wij een leven zonder elkaar moeten kunnen leven. Of dit anders is zal de toekomst moeten uitwijzen. Stiekem hou ik hoop, alleen is daar op dit moment niets mee te doen alleen afwachten en ondertussen gewoon verder te gaan. Mischien lukt dat, ik merk wel dat wanneer ik erover heen zou zijn ik sneller de draad weer kan oppakken. Maar ben er dan nog niet...heb een aantal doelen waar ik zelf aan moet werken. Dan kan ik die hoop mischien weer iets naar voren halen en haar iets bieden. Want 1 ding blijft wel zeker voor mij. Ze is t wel waard om voor te vechten.