De laaste tijd gaat t iets beter, maar droom bijna elke nacht van haar. Elke octend wordt ik dan wakker met een raar gevoel, ze blijft maar terugkomen in mn dromen, en de laatste was niet zo fijn...we weten wat we voor elkaar voelen mischien heeft t hier mee te maken...maar elke keer wanneer ik heb gedroomt over haar en ik weer wakker wordt is er weer die leegte van binnen, waarom kunnen we de fijne dromen die ik heb niet gewoon weer snel opakken, we denken dat het namelijk goed komt, alleen hoelang duurt dit...hoelang móet ik me nog vasthouden aan mn dromen.

Hier weer ff een update. Zit nog steeds met haar in mn hoofd, ik heb steeds 't gevoel dat t nog wel goed komt...weet dat ik mezelf heel erg gek maak, maar t is niet anders. Ze geeft zo'n indruk achtergelaten op mij. Ik wil niemand anders meer...vorige week elkaar nog gezien, we hebben gepraat en 2x gezoend...Het voelde vertrouwd... Ik weet dat ze mij ook erg mist... waarom geef je dan niet gewoon toe. Ze is er hetzelfde onder als mij...doet weinig en huilt vaak. En mist me elke dag en ik haar ook en dat na 3,5 week.

Waarom? Waarom kan ik het niet loslaten...elk moment van de dag denk ik aan haar en ik val steeds weer in een gat. Ik doe wel dingen om mijn zinnen te verzetten, maar t heeft totaal geen nut. Elke keer zie ik ons weer voor me..samen, maar ondertussen ben ik ook bezig te denken waar ze is wat ze doet...her gaat automatisch ik kan er niks aan doen. Het lijkt wel of de pijn steeds erger wordt met de dag elke dag dat ik haar niet zie is voor mij een dag die vergaan is...ik wil nog zo graag vechten ervoor! Ik wil niet accepteren hoe t nu is of gaat worden.

Ben net wakker geschrokken, had een droom over haar. Ik keek naast me en dacht, shit ze is er echt niet meer. Wat had ik haar graag hier gehad. Gister ben ik opgehaald door een vriend, ik zat er helemaal doorheen....haar sociale media staat vol met berichten waarvan ik de rillingen krijg. Gewoon doorgaan net of er niks aan de hand is.

Vandaag weer eens gewerkt na een week, had t wel moeilijk maar heb mezelf de dag weten door te slaan. Heb vooral geprobeerd aan t werk te blijven, het lukte wel, maar met een brok in mn keel. Ik begin me volgens mij beetje bij beetje te beseffen hoe het nu is. Maar leuk is t niet. Vooral te moeten beseffen dat wij een leven zonder elkaar moeten kunnen leven. Of dit anders is zal de toekomst moeten uitwijzen. Stiekem hou ik hoop, alleen is daar op dit moment niets mee te doen alleen afwachten en ondertussen gewoon verder te gaan.

Vandaag maar weer eens begonnen met werk na een week rustig aan te hebben gedaan, ik dacht dat het zou helpen Tot nu toe. Maar niets is minder waar. Lopend door de werkplaats, denk ik aan de dingen die we hebben gedaan, hoe het allemaal begon en hoe t nu is geëindigd. Zo jammer, er is iets misgegaan in onze communicatie, ze heeft al vaker aangegeven dat t niet goed ging, ik steunde haar hier wel in maar waarschijnlijk niet hoe zei t wou. Een ARM om haar heen deed ik wel, maar ik moet luisteren.

Ik kan t maar niet accepteren...
Waarom heeft ze mij uit haar leven gezet, ik was er altijd voor haar.