Nou, we zijn vanochtend dus naar de advocaat geweest. Ieder ons eigen verhaal vertellen. Weer herhaalde hij hetzelfde verhaal. Vluchten in het huwelijk, op zoek naar veiligheid, etc. Ze vroeg hem of hij verliefd was geweest op mij. Hij zei: dat denk ik toch wel...., maar kan het zich niet meer herinneren. Weet je, dat doet echt pijn als je iemand dat hoort zeggen. Hij weet het niet meer? Vind dat maar vreemd, kan me niet voorstellen dat iemand zo lang bij elkaar blijft en niet verliefd zou zijn geweest. En ook kwam opnieuw ter sprake of dit wat hij nu voelt echt is. Hij neemt aan van wel, werd opnieuw boos. Ze noemde een midlifecrisis. En opnieuw die boosheid. Hij is overtuigd van zichzelf. Weet 100% zeker dat hij wil scheiden dat is het enige waarop hij niet zei: dat neem ik aan. Ik heb iig ook mijn verhaal kunnen doen, ze was confronterend naar hem en dan zegt ie niets. Hij heeft nog steeds emotionele binding met die "ander", ziet haar als een uitlaatklap. De advocaat zei toen ook tegen hem: dat er dus nog steeds sprake was van die ander, dat haar huwelijk ook niet goed zat. Hij beaamde dat wel... En daar hebben we weer dat stuk: hij deelt het weer met haar, niet met mij. Ik ben verdorie toch nog steeds zijn partner? Aan de andere kant weet ik ook wel dat hij het niet kan delen met mij, ik kan het ook niet met hem. Maar toch... het blijft wrang voelen.

Vanochtend werd het mij iig heel erg duidelijk dat het "klaar" is met hem. Ik wil zorgen dat het goed geregeld gaat worden ook wat betreft de kinderen. Hij voelt zich wel verantwoordelijk zegt hij en betrokken. Dat is iig nog iets. Pijn blijft het doen. Verdriet is er bij mij, veel verdriet. Maar geen wanhoop oid. Gewoon verdriet.

Kreeg nog een compliment van de advocaat. Ze vond dat ik er goed in stond, dat ik geen wrok naar hem koesterde, dat ik het belang van de kinderen goed in de gaten hield. Ze vond dat ik een sterk karakter had. Nou, vind het fijn dat te horen.

Ik voel me dus redelijk. Verdriet zit er, boosheid eigenlijk minder, heb het vanochtend geuit en dat is nu klaar. De rust is er ook wel; het is goed zo. En berusting: het is nu heel duidelijk, ook van zijn kant. Dubbele signalen opvangen: misschien wil je die zelf wel. Zijn ze er niet echt, maar was het mijn hoop. Any way, ik voel me redelijk, goed kan ik niet zeggen. Hoe ik mijn toekomst zie? Dat weet ik nog niet, vind het eng. Maar ik weet wel dat het echt wel goed met mij kan komen. Die rust die ik voel... het is een weldaad. Zo voelt dat nu tenminste aan.