Vandaag weer een rotdag gehad, terwijl het op zich best redelijk ging, alhoewel ik me ook niet echt happy voel met mijn leven zoals het nu is. Maar vanochtend toen ik naar mijn werk reed, kwam ik hem tegen in de auto. Mijn hart ging als een razende tekeer en er ging zoveel door me heen. Had een soort van weemoedig gevoel, terwijl ik toch echt een vreselijke rotrelatie met hem heb gehad (ego?ɬØstisch/sadistisch/narcistisch). Ik wil hem ook niet meer terug, maar toch was het weer één grote chaos in mijn hoofd. Snap niets meer van mezelf. Ik ben achteraf wel blij dat ik toen aangegeven heb dat ik geen contact meer wilde, je zal dit toch iedere keer hebben als je hem ziet. Ik dacht dat ik al een aardig eindje op weg was, maar zo zie je maar. Maar waarom dan al die weemoedige gevoelens, terwijl het zo'n kl**tzak is! Zal het het verwerken van al die jaren met hem zijn? Het afscheid nemen? Ik weet het niet. Ik heb me de hele dag rot gevoeld. Hoop niet dat dit nog vaker gaat gebeuren, alhoewel die kans er wel in zit, omdat onze wegen elkaar kruisen als we naar het werk gaan. Meestal ben ik eerder weg dan hij, maar nu toevallig niet. Wat een gedoe weer allemaal, ben echt weer een stuk teruggevallen. Balen.
Liefs, Karina.
Narcisme
Ik ben 49 jaar en heb een vernietigend rapport gekregen van de psychiater. Narcistische persoonlijkheidsstoornis.
Mijn vrouw heeft alles voor me gedaan.
Prachtvrouw!
Ze is weg. definitief. Ik voel me ellendig. Ik laat een puinhoop na. Het leven is niet logisch voor mij. Ik denk niet slecht, ik ben niet slecht maar ik denk wel verkeerd.
Ik zie het niet meer zitten. Dank aan al de partners die het zo lang volgehouden hebben of nog steeds het doen. Hopeloos denk ik. Ik had liever kanker dan was het tenminste duidelijk!
Wat een leven! 3 prachtkinderen, prachthuis! maar ik denk verkeerd. Ik ben blijkbaar een gruwel.
Help!
Luk
Confronterend
Beste Luk,
hoe ben je bij een psychiater terechtgekomen ? Vanuit relatietherapie ofzo ? Wat zijn jouw symptomen en waar liep je tegenaan? De essentie van deze blog komt mij namelijk bekend voor.
Ik kan me voorstellen hoe je je voelt, daar zal ook een behoorlijk schuldgevoel bijzitten. Is er therapie of medicatie voor jouw probleem?
Juist omdat jij een goed mens bent, houden partners het zolang bij je uit en blijven ze het proberen. Maar uiteindelijk bijten zij zich er ook op stuk. Dat proces zal zich blijven herhalen wanneer je er niets aan doet. Positief is dat een diagnose hebt, dan heb je een vertrekpunt.
Sterkte !
Steef71
Beste Steef71,
Ik heb ruim 7 jaar met een narcist samengeleefd en ik kan je één ding vertellen: het is verschrikkelijk. Deze mensen zijn echt zwaar ziek en niet of nauwelijks te genezen. Je wilt niet weten wat ze je allemaal aandoen. Jij hebt het over schuldgevoel: een narcist kent geen schuldgevoel. Het is allemaal de schuld van de partner, hij doet niks verkeerd. Het is een zeer ingewikkelde stoornis die niet makkelijk te omschrijven is. Als je er meer van zou willen weten, neem dan eens een kijkje op de site van Sam Vaknin, zelf narcist en psychiater. Er is geen enkel mens die het leven met een narcist volhoudt. Eigenlijk zijn ze heel triest, want het is ontstaan door situaties in hun jeugd. Als je eenmaal hebt gelezen hoe een narcist in elkaar steekt, zelfs dan begrijp je het als een normaal denkend mens nog niet.
Groetjes, Karina.
ander beeld
Hoi Karina,
ik heb net de site van Sam Vaknin bekeken en ik moet mijn beeld van narcisme bijstellen, dat is blijkbaar een heel serieuze stoornis. Ikzelf voel me heel schuldig t.o.v. mijn ex-vriendin omdat ik te weinig tijd met haar doorbracht, en dat dan wilde compsenseren met andere lieve dingen, maar dat is meer stom egoïsme van mij geweest. Ik herken mezelf (gelukkig) totaal niet in de kenmerken op die site. Ik moet zeggen dat ik daarover wel een beetje opgelucht ben. Vooral omdat daar kennelijk niets aan te doen is en ik echt wil veranderen.
Lieve Karina,
Lieve Karina,
Weet precies wat je voelt meid...
Hopelijk is het nare gevoel nu weer een beetje gezakt.
Ik leef met je mee!
Een dikke knuffel van mij aan jou!!!
Liefs,
Amalia-Bea
Dank je wel Amalia
Dank je wel voor je lieve woorden. Ik voel me (helaas) nog steeds niet beter. Heb het er net met mijn moeder over gehad. Zij zegt dat het waarschijnlijk komt omdat ik zo ontzettend heb ge?ɬØnvesteerd om het te laten lukken, er alles aan gedaan heb, maar het niet mocht baten en het niet eens zozeer om hem is (hij gaf mij toch niets, zag hem amper), maar doordat ik zo hard gevochten heb om het te laten slagen, zonder succes en dat ik het daarom moest laten gaan, de mislukking. Het besef dat het anders had gekund. Volgens haar is dat het en kwam dat op dat moment omhoog. Ik denk dat ze gelijk heeft. Soort verbittering.
Liefs en dikke knuffel, Karina.