4weken geleden vroeg ze om een timeout, maar vandaag gaf ze aan dat ze er na 5 jaar toch mee wilde stoppen.
Onze relatie was inderdaad al maanden niet meer wat ie geweest was, (mede) omdat ze last had van een depressie. Waardoor ik helemaal niets meer goed kon doen in haar ogen. Ik heb haar er vandaag mee geconfronteerd dat ik het gemerkt had dat ze in een depressie terecht was gekomen. En ze vertelde dat ze dat zelf wist, maar blijkbaar wilde ze niet begrijpen dat de depressie haar manier van denken veranderde.

Zo zegt zij: "Onze relatie gaat slecht daardoor ik deprie ben geworden."
Maar ik zeg: "Je bent deprie, daardoor gaat onze relatie slecht, en daardoor voel jij je nog slechter."

Ze heeft dus 4 weken gehad zonder mij te zien. Nog wel telefoon en email af en toe, maar daar was ze blijkbaar ook niet van gediend.
"Want ik moest me niet zo opdringen." Ik vroeg haar dan hoe dat ze een uitstapje had gevonden of hoe het op haar werk ging. Dus interesse in haar, ook wel eens dat ik haar miste, maar niet zo van "ik moet je terug". Ik heb wel wat blogs toegevoegd aan mijn hyves van liedjes die ze leuk vind, misschien is dat ook opdringerig.

Ze vertelde dat ze zich schaamde dat ze hulp moest zoeken, maar wanneer ze dat zou doen dan deed ze dat wel alleen.
Ik mocht aftaaien, ze had me niet meer nodig, want ik had haar maanden van ellende gebracht. Ik probeerde haar aan het verstand te brengen dat dat door de depressie kwam, dat ze zich zo slecht voelden, maar toen zei ze dat ik dat alleen zei omdat ik haar gewoon weer terug wilde en dat er niets in onze relatie zou veranderen, en dat ze er niet meer tegen kon dat ze zich zo alleen en rot gevoeld had. Ze vertelde dat ze al een beetje over het liefdes verdriet heen was en zich al een stuk beter voelde dan toen ik nog een relatie met haar had. ZIJ had de relatie al helemaal afgesloten, voor haar was het een gunst dat ik langs mocht komen om nog een laatste keer met haar te praten.(maar ze wist dus zeker dat wat ik ook zei ze zou haar mening niet veranderen.) Ik had 10 pagina's teksten bij me, hoe ik over zaken dacht die ze in een vorig gesprek naar voren had laten komen, daarnaast nog 10 pagina's over depressie welke kenmerken en wat het met je doet. Deze heeft ze wel aandachtig doorgelezen, en sommige dingen die zag ze wel in, maar andere die vond ze gewoon onzin(in mijn ogen het ontkennen van de depressie)

Want ik kon nu niets meer beslissen over haar leven, ze kon nu haar eigen beslissingen nemen. Nu was deze laatste uitspraak niet zo raar geweest wanneer ik een opdringerige hebberige vent was, maar ik heb me altijd aangepast aan haar regeltjes en verzoeken. "Wat zullen we vandaag gaan doen" vroeg ik wel eens.... "we kunnen daar naar toe gaan, en daar en dat doen." En dan was het van.... "nee geen zin, te druk, nu even niet, we gaan gewoon een filmpje kijken daarna wil ik nog even internetten."
Of door de weeks; na het werk eerst eten dan filmpje kijken. Deze duurde tot bv 21.55 uur, dan lag ze al om 22.05 uur in bed en kon ik meteen ophoepelen niks geen napraten meer (doornemen van de dag of wat we de volgende week gingen doen); "Ik ben moe en als je nu niet naar huis gaat dan...."
En "Laat me nu slapen, door jou ga ik morgen weer fouten maken op mijn werk."
Ze moest altijd op tijd naar bed, omdat ze altijd moe en niets waard was op haar werk, ze liep daar op "haar tenen", en kwam dan ook weer geradbraakt en vol verhalen over collega's naar huis. (het werk mee naar huis nemen)

En dan kreeg ik het verwijt dat ze iemand nodig had die leuke dingen met haar deed en haar uit de sleur haalde. Ik probeerde wel, maar ze wilde niet... Dus ja wat moet je dan doen? Aan haar haren ergens naar toe slepen? Zij wilde zelf ook wel ergens heen, maar dan dacht ze dat ik dat niet leuk zou vinden en dan ging ze toch maar niet, want alleen dat wilde ze niet. Maar laterna kreeg ik wel te horen dat ik nergens met haar naar toe wilde gaan. Zucht... nee dat klopt...

Of bv problemen waar ze mee zat, werden dan afgekapt met; "Daar hebben we het de volgende keer wel over."
Maar ja ik wilde natuurlijk niet een hele dag tegen een boze vriendin aankijken.(want ze werd meestal boos wanneer ik het over dingen had die niet goed gingen.)
En wanneer ik er dan 's middags over begon dan had ik al mijn kruit verschoten, en wist ik zeker dat ik de rest van de dag alles in haar ogen verkeerd zou doen.

.... tjaa... ze zegt nu dat ze niets meer van me wil horen en zien, omdat dat haar pijn doet en oude wonden opent, en van de andere kant zegt ze af en toe dat ze over een aantal maanden wanneer het beter met haar gaat ze misschien wel weer iets wil afspreken.

Nu snap ik dat iedereen zegt, gewoon overheen zetten, er zijn nog zoveel andere meiden. Maar ik zie gewoon de echte persoon binnen in haar die het nog wel wil(en waar ik ook zielsveel van houd), maar door de depressie is ze gewoon heel anders geworden.
En dan geeft ze aan dat ze niet meer van me houd. Een depressie is net zoals een leugenaar, die geeft anderen de schuld om zelf vrijuit te gaan. En meestal word deze "stem" geloofd, want dat is je gevoel, en waarom zou je eigen gevoel tegen je liegen??? toch????...