Zoals eerder aangegeven had ik mijn ex vrijdag gezien. Hij zou dit weekend weg zijn met de hele familie.
Iedereen was erbij. Op Facebook zag ik leuke foto's voorbij komen.. iedereen getagd behalve ik uiteraard. Ik weet dat het logisch is, want ik be er niet bij. Maar het voelt alsof ook de hele schoonfamilie me ineens gedag zegt. Zijn ouders weten hoe het zit, evenals enkele familieleden. Maar tot vrijdag wist verder niemand ervan. Nu heb ik van m'n vriend begrepen dat hij verder niet iets over ons gezegd heeft, maar dat hij wel emotioneel was. Ik had in een groepsbericht naar iedereen gestuurd 'fijn weekend allemaal'. Daar heb ik slechts van 2 mensen iets op terug gekregen (van de 15 ofzo). Dat vind ik toch raar... misschien word ik we paranoide, maar ik heb het idee alsof het contact dat ik met hen had ook ineens weg is. Dat ze misschien wel boos op mij zijn (terwijl daar geen enkele reden toe is, mijn ex is immers degene die het besluit heeft genomen, maar dat terzijde).

Ik heb uit alle macht geprobeerd geen contact op te nemen. Ik werd gek. Ben blij dat het zondag is. Ben blij dat het weekend weer bijna voor bij is. Men wat word ik gek van mezelf. Iedere minuut, iedere seconde, ik word gewoon gek. ik kan het niet van me afzetten. Gisteren belde ik hem toch. Hij stuurde via whatsapp dat hij niet kon bellen op dat moment. Ik bedacht me dat hij misschien een goed gesprek had met iemand over hem. Achteraf hoorde ik dat ze met sinterklaas bezig waren.. dat vond ik ook jammer, ik had gehoopt dat hij dat weekend ook z'n verhaal een beetje kwijt zou kunnen (maar dat is volledig aan hem, dat laat ik nu wel los). Hij belde me bijna twee uur later terug. Ondertussen was ik al gek geworden. Pffff... wanneer zou hij nou bellen? Wat zal ik zeggen? Hoe zal ik doen?

Hij zei me dat hij het niet leuk had. Hij alleen op z'n kamer zat. Dat hij me miste. Ik zei dat ik met de auto naar hem toe kon komen. Hij zei dat dat niet kon. Ik kende geen grenzen en zei dat het toch niets uitmaakte als de rest van de familie dat raar zou vinden? Hij zei dat het goed was dat hij daar zonder mij was. Dat het goed was dat hij besefte dat hij me miste. Ik vroeg of we elkaar zondagavond konden zien. Hij zei 'we kijken wel'. Ik antwoordde dat ik daar niets mee kon. Als hij immers zondagmiddag zou zeggen dat het toch niet zou gaan lukken dan zou ik instortten en helemaal uit m'n dak gaan dus ik vroeg hem of hij specifieker kon zijn. Het staat vast dat we elkaar vanavond zien, al heb ik geen idee hoe laat. Hij zei ook dat we 'moeten kijken hoe we samen verder kunnen'. Toen hij dat zei, kwam het nog niet helemaal binnen. En hoe stom ook, zei ik 'als vriend en vriendin?' en toen hij 'ja' zei, begon ik weer 'ja maar je vriendin hoort er toch bij te zijn dat weekend'. Echt, ik hoorde het mezelf zeggen en ik dacht, poehhh wat ik ben buiten mezelf. Dat zou ik normaal nooit zo gedaan hebben. Laat staan zo wanhopig zijn en het ook niet meer verbergen. Uiteindelijk hield ik er (gelukkig) snel mee op. We zien elkaar dus vanavond. Ik zei nog 'misschien kun je daar wat eerder weg gaan'? Maar ik weet dus niet of hij dat doet. Gisteravond voelde ik me beter, had ik weer een beetje hoop. Vanochtend zag ik weer een boel foto's op Facebook voorbij komen en voelde ik me weer net zo rot. Het voelt echt rot dat iedereen daar is en ik er niet bij mocht zijn. ik had me maanden op dat weekend verheugd omdat het zo gezellig is met die familie en omdat ik ook nog nooit eerder met de hele familie op weekend ben geweest. Ik troost me maar met het idee dat ik er met kerst misschien weer bij kan zijn en dat het dan niet meer rot voelt. Ik hoop het maar! Ik sprak m'n vriend even maar dat was maar heel kort, hij kapte het gesprek af. Wat moet ik nou denken? Wat ik wel weet is dat ik dit niet langer meer trek. Er moet iets gebeuren want ik kan echt niet leven met die pijn en onzekerheid.

Daarom zal ik goed nadenken over wat ik vanavond precies ga zeggen. Ik denk dat ik hem eerst vraag of hij zeker weet dat hij met mij verder wil. Daarna vraag ik wat hij precies wil. Hoe ziet hij het voor zich? Hoe kan ik hem precies steunen? Hetgeen wat ik uit dat gesprek wil halen is dat ik zie of merk dat hij graag met mij verder wil, niet meer twijfelt, nog steeds van me houd en er ook verdrietig om is hoe het allemaal is gegaan. En als het even kan ook nog begrijpt hoe ik me voel. Al besef ik me dat dat een ideaal gesprek zou zijn en dat er waarschijnlijk niet gaat gebeuren. Ik hoop in ieder geval bevestiging te krijgen, een klein beetje van mijn vriend terug te zien. Mijn voorstel zou zijn om elkaar twee keer in de week te zien (1 avond in de week, 1x in het weekend). Om voorlopig niet bij elkaar te slapen of naar bed te gaan (dat maakt het alleen maar verwarrender) en om af en toe contact te hebben via telefoon of whatsapp. Ik zou het fijn vinden als hij af en toe laat weten dat hij aan me denkt of me bijv. ergens 'succes mee wenst' (in de zin van dat ik merk dat hij zich ook met mij bezig houdt.

Ik weet niet of ze al zijn vertrokken en het is toch wel een uurtje of 3 rijden. ik hoop gewoon dat ik hem rond een uurtje of 7 vanavond zou kunnen zien.. Ik zal daarna weer een blog schrijven...

Iemand na het lezen van dit nog tips??