Ik wil geen valse hoop hebben, en niet wachten op dingen die nooit komen gaan, maar toch...

Ik heb het idee dat hij het uit heeft gemaakt omdat hij gewoon niet wist wat hij moest doen met zijn gevoelens. Ik was zijn eerste echte relatie, de eerste keer dat hij heeft samengewoond.
Hiervoor woonde hij bij zijn ouders, hij heeft nog niet veel heftige dingen mee gemaakt in zijn leven.
We hebben het een paar maanden een beetje zwaar gehad op financieel gebied, mede doordat ik tijdelijk geen werk had. Heb nu sinds april een nieuwe baan die best wel intesief is. Ook best wel een belangrijke positie
Er zijn dus wel wat dingen veranderd waardoor ik denk dat zijn ´vlinders´een beetje in slaap gevallen zijn.
Ik denk dat hij dit niet verwachtte, en dat hij hiervan geschrokken is. En hij heeft niets gezegd, in plaats daarvan heeft hij het de hele tijd verzwegen en is het aan hem gaan knagen. Helemaal toen ik zei dat we het opnieuw konden proberen, samen, en dat die vlinders wel terug kwamen. Ik denk dat dat gewoon te veel druk op hem uitoefende, waardoor hij nog verder in de knoop kwam te zitten.

Waar ik dit op baseer? Omdat we gepraat en gepraat hebben. Maar hij zei niet 1 keer het is over, ik verlaat je, ik maak het uit. Dat heb ik gezegd. Niet in die woorden natuurlijk, maar nadat hij alleen maar kon zeggen ik kan het niet, het lukt me niet...en als ik vroeg maar wat wil je dan en hij antwoorde ik weet het niet... Toen heb ik gezegd, ik kan dit niet alleen. Dus er zit niets anders op. We laten het hierbij.

Sinds ik dat gezegd heb, lijkt hij een stuk relaxeter ineens. Alsof de druk van de ketel is.
Want nu wil hij constant bij me zijn. Hij wil thuis blijven slapen, om bij me te zijn. Hij is me van de week van het werk komen halen, hij wilde me mee uit eten nemen.
Hij blijft me bellen en whatsappen om te vragen hoe het met me gaat... We hebben zelfs in het zelfde bed geslapen, hij met zijn armen om me heen, op een manier zoals hij dat alleen in het begin deed...
Maar gister kon ik het even niet aan...Ik heb tegen hem gezegd dat ik bij een vriendin zou gaan slapen.
Eerst belde hij me, en ik deed kalm en vrij kil tegen hem. Ik merkte dat hij dit niet leuk vond, hij wilde niet op hangen, hij bleef maar dingen vragen om me aan de praat te houden.
Daarna ´s avonds, berichtje na berichtje...
Ik heb hem ook gezegd dat ik dit weekend niet thuis zal slapen, en ik wil eigenlijk dat hij volgende week bij zijn moeder thuis gaat slapen. Even een paar dagen niet hem om me heen. Hij reageerde daarop met : Ok, als jij dit nodig hebt, dan respecteer ik dat. Als je maar wel laat weten waar je bent en met wie, zodat ik niet ongerust ben...
Hij vroeg of hij dan wel tussen de middag, terwijl ik op mijn werk ben, thuis kon komen eten. En daarop heb ik nee gezegd. Ik wil hem gewoon even niet in huis, en hij gaat vroeg of laat toch weg.
Hier reageerde hij niet op, hij keek me alleen maar geschrokken aan en stamelde een ja dat is zo...
En toen ik zei ja, jij wil dit zo...reageerde hij hetzelfde. Alsof hij zich daar niet van bewust was ofzo...

En daarbij komt ook, dat dit een aantal vriendinnen van mij ook is overkomen met hun partners, en het is weer helemaal goed gekomen, partners hadden gewoon even tijd en ruimte nodig om op adem te komen en alles op een rijtje te zetten.

Nu is dit allemaal geen garantie voor mijn situatie. En ik probeer er ook echt serieus rekening mee te houden dat het allemaal NIET goed komt. Maar toch...is het zo vreemd dat ik hiermee toch nog een beetje hoop heb?