Al 2 weken hield ik mezelf sterk. Na die week in mn bed wou ik geen traan meer laten. Ik wou verder. En dus plande ik mijn dagen, sprak af met vrienden, deed dingen met mn ouders. Keek al een hele week uit naar vandaag, de start van mn colleges, omdat ik dan hele dagen bezig zou zijn. Maar ondertussen dacht ik natuurlijk nog altijd aan jou, zowat iedere tien minuten. Maar toch, ik was bezig, en ik had weer plezier in sommige dingen.
Tot daarnet. Plots moest ik weer zo hard aan je denken dat ik moest huilen. Ik wil zo graag verder en je niet meer zo hard missen. Wat is het moeilijk om al die liefde die ik voel voor jou te laten gaan...

Ik heb al zoveel forums, blogs en reacties gelezen en ik weet dat de enige manier om hier uit te raken, je laten gaan is. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd. Maar hoe moeilijk het ook is, en hoeveel pijn het me ook doet, ik weet dat ik het moet doen. Ik verlang al naar de dag dat ik met een glimlach terug denk aan onze mooie herinneringen, en naar de dag dat ik enthousiast kan zijn over mijn nieuwe toekomst.

Tijd heelt alle wonden, en dat wil ik graag geloven. Verrekte tijd. Ik wou dat ik meer geduld had. Maar elke dag komt die dag een klein beetje dichterbij zeker?