Jeetje wat lees ik veel dezelfde ervaringen. Ik onderneem echt alles om niet thuis te zitten. Ga er op uit, ben bij vrienden enzv...Maar er gaat geen uur voorbij dat ik het los kan laten. Het is nu meer dan 2 maand geleden en het voelt voor mij als de dag van gisteren. Het is net alsof het gisteren allemaal gebeurde. Soms wordt ik wakker en hoop ik dat ik het allemaal heb gedroomd. Dat de werkelijkheid anders is. Ben echt nog nooit zo verdrietig geweest als nu. Heb een druk op mijn lichaam staan alsof ik over een uur een zwaar examen heb af te leggen. En dat gevoel gaat maar niet weg. Intussen blijft het stil van zijn kant. geen berichtjes, geen telefoon helemaal niets. Ik heb zoveel om voor te gaan. lieve vrienden en een schat van een dochter. Maar ik blijf maar hopen op 1 iemand die van zich laat horen.
Om over de feestdagen nog maar niet te spreken, dit jaar allemaal zonder mijn lieffie, mijn maatje.