Wilde graag mijn verhaal kwijt vandaag. Gaat even weer niet zo lekker, vanochtend gehuild ook bewust iets droevigs (het graf van mn opa en oma) opgezocht om te kunnen huilen. Helaas niet vol, want anders zat mijn make-up tot mijn oor en moest daarna gewoon weer aan het werk....

Bijna zeven weken geleden heeft mijn vriend het uitgemaakt. Na 6 weken radiostilte begon hij weer een beetje te communiceren via de msn. Bleek dat hij had gehoord dat ik een vriendje had, dus mij ontweken twee weken want de liefde had bij mij dan niet diep genoeg gezeten (jeh right!).

Sinds vorige week dinsdag weer meer dan praten of hallo zeggen, en moet toegeven het voelde weer geweldig, ik voelde me weer geweldig. Niet door hem, want had al afstand genomen, was zelfs degene geworden die alles wilde verbreken.....

In de dagen tussen vorige week dinsdag en nu, is hij degene geweest die telkens contact met mij zocht, via de telefoon of de msn. Telkens de vraag of ik wilde komen, hij miste me.

Gisterenavond onverwachts een telefoontje van hem, of ik bij hem kwam eten want hij had voor me gekookt (! heeft ie nog nooit eerder gedaan). Was erg gezellig, alleen draaide weer op ruzie uit. Ik die hem duidelijk wilde maken dat ie meer voor mij voelt dan ie wil toegeven, hij die dan volmondig zegt dat vriendschap met mij niet mogelijk is want ik ga weer eisen en verwacht gelijk dat we weer een relatie hebben.....

Gisterenavond op de msn samen gezeten en hij wilde foto's zien. Deze doorgestuurd, niks aan de hand, hij knalt zo van de msn af !!! zag vanochtend dus een mailtje van hem van vannacht, dat hij-ik niet werkt, en dat ik duidelijk heb laten zien dat vriendschap niet mogelijk is, ik weer jaloers was enzovoort blablabla......

Hem vanochtend uit zn bed gebeld, meneer nam gewoon niet op. Omdat ik zo verdrietig was, op het graf waar we samen ook waren geweest, een smsje naar hem gestuurd dat ik daar was en behoefte had aan n knuffel maar dat niet durfde te vragen want anders dacht hij natuurlijk weer dat ik meer wil....
Kreeg een smsje terug..... Hij vroeg of dat de plek was waar we met zn tweeen zijn geweest en wenste me sterkte en dat ie bij we was! met een X.....

Wat een ...... zeg .....

Ben vooral boos op mezelf !! heb hem duidelijkheid gegeven wat ik wilde en wat niet, gaf hem ruimte omdat ik die zelf nodig had, trok mezelf terug want dit was leuk tussen ons.... en weer begint hij... weer moeilijk doen en mij zodanig in zn leven laten dat ik weer teveel dacht of voelde, vandaar dat ik me hier weer k*t zit te wezen.

toch merk ik dat ik sterker ben, hem de schuld geef want hij heeft echt een probleem niet ik....

Een maatje van mij wil met m gaan praten, over zijn gevoelens en dat hem eens duidelijk wordt gemaakt dat dit zo niet verder kan.... ik hoop dat dat lukt.

Iedereen sterkte met hetzelfde verdriet en ongeloof x.