Ik zat net een blog van Morgenster te lezen. Met daarin de boodschap, niet letterlijk geciteerd: zonder relatie voel ik dat ik stilsta. Ik denk nu terug aan wie ik nu ben en wie ik een jaar geleden was. Wat herken ik het gevoel dat Morgenster beschrijft goed!

Het lijkt erop of ik mijn laatste relatiebreuk nodig had om echt met mezelf aan de slag te gaan. Ik ben bij een psycholoog, een arbeidspsycholoog in eerste instantie, maar ik word helemaal 'uitgediept', althans ik mag mezelf onder haar deskundige begeleiding uitdiepen. Waar komt dat gevoel van 'mij lukt het niet' vandaan? En hoe kan ik het omturnen in een tevredenheid, echt blij zijn met mezelf? Nog wel een relatie willen, dat erkennen als oprechte wens, maar niet meer zo op de voorgrond en allesoverheersend, en vooral niet meer met de gedachte: niemand wil mij? Het is tragisch eigenlijk, ik wilde zo graag, en JUIST daardoor kwam ik steeds in situaties terecht die niet goed voor me waren, en bleef ik te lang. Omdat die balans in mezelf er niet was.

Die gedachte overheerste enorm en het liet me in relaties blijven waar ik allang uit had moeten wegrennen! Nu sta ik toch weer op een datingsite maar ik merk NU al dat ik veel beter mijn grenzen aangeef. Ik had er eentje die al heel snel begon aan te dringen op ontmoeten, en toen ik even niet a la minute reageerde, meteen begon met: nou laat dan maar zitten, doei...

De vroegere Petals had dan haar excuses aangeboden en er alles aan gedaan om toch af te spreken. De Petals van nu observeert wat het met haar doet, en zegt: hey, wat een vreemde reactie! Probeert er vervolgens op een normale manier achter te komen of er geen sprake is van een misverstand.

Maar het mooie is: ik haak veel sneller definitief af als die ander blijft pushen en er in mijn intuïtie iets niet klopt. Ik vertrouw veel meer op mijn intuïtie nu en stel mezelf centraal. En begin weer het gevoel te krijgen dat er iets bruist vanbinnen: hee, dit ben ik! En als je niet normaal kunt doen tegen mij, ok, dan niet, dan hoef ik ook niet per se te blijven reageren of altijd lief te zijn of over mijn grenzen heen te laten gaan. Dan is het gewoon klaar, dan is er blijkbaar iets waardoor wij niet bij elkaar passen, prima, maar ik hoef niet iedereen blij te maken.

Ik realiseer me dat ik mijn eigen stem veel te weinig heb laten horen, veel te weinig gehoord heb, en dat daardoor anderen ook niet altijd luisterden, en heel vaak niet zagen wat ik eigenlijk allemaal ECHT te bieden heb.