Beste,

Heb me zojuist aangemeld op dit forum. Het gene wat ik hieronder beschrijf is voor mij een heel moeilijke stap.
Mijn vriendin heeft het gister uitgemaakt na 2,5 jaar relatie. Ik ben er echt kapot van. Ik jank mijn ogen uit mij kop en ik kan het nog steeds niet geloven, het ergste is nog wel dat ik alleen heb moeten slapen vannacht in bed. Heb al eerder 2 relaties gehad die ook op de klippen zijn gelopen maar nooit heb ik iemand (intens) gehad zoals bovengenoemd. Ik heb een lusteloos gevoel van binnen van ongeloof en verbijstering, denk wel dat meerdere op het forum hiermee bekend zijn. Het feit is dat ik dit gevoel vaker tegen ben gekomen in mijn leven ben inmiddels 26. Tot voorheen heb ik altijd van iets negatiefs iets positiefs weten te maken, maar heb nu het idee dat mijn batterij leeg is. Ik zal jullie een klein beetje een kijk op mijn leven proberen te geven maar zal niet te ver op dingen ingaan.

Al vroeg in mij leven zijn mijn ouders gaan scheiden. Mijn vader was er na de scheiding nooit voor me haalde rare fratsen uit en maakte mijn moeder zwart zodat ik bij hem zou kunnen komen wonen. Ben toen nooit meer naar hem toe gegaan en heb nooit meer wat van hem vernomen. Mijn moeder leerde een nieuwe vriend en verder was alles koek en ei. In 1999/2000 kreeg mijn moeder te horen dat ze aan de ziekte van Kahler leidde. En heftige periode van 3 diende zich aan waaraan ze uiteindelijk in 2002 gestorven is aan de gevolgen van de ziekte. Ik was toen 18 jaar. Ben in die drie jaar heel als volwassen moeten worden, op zich is dat niet een slecht ding achteraf. Ben toen op mijzelf gaan wonen in een studentehuis volgde mijn studie en slaagde ondanks een kut periode. Leerde een meid kennen en zou hiermee gaan samenwonen. Woonde 1 dag samen en toen maakte ze het uit, ze had een ander. De draad weer weten op te pakken en verder gegaan, heb toen de beslissing gemaakt iets anders te gaan doen en ben gaan werken voor de Landmacht. In de periode van de opleiding veel geleerd vechten, vallen en opstaan. Tot dat ik een berichtje kreeg in februari 2008 op mijn hyves. Dat mijn auto een mooie kleur had. Niet wetende dat dat mijn bovengenoemde vriendin zou worden. Ik moest toen op 2 weekse oefening naar Engeland om op te werken voor een uitzending naar Afghanistan later dat jaar. We groeiden naar elkaar toe en pasten goed bij mekaar uiteindelijk moest ik in November 2008 voor 4,5 maand op uitzending naar Tarin Kowt. Ik vond het heel erg om haar zo achter te laten en kon bij het afscheid ook niet stoppen met huilen. Na mezelf bij elkaar geraapt te hebben vertrokken we in de richting. Een goeie tijd gehad met zijn ups en downs. Terug gekomen van uitzending hebben we besloten te gaan samenwonen. Nooit spijt van gehad. Na een 10 maanden samengewoond te hebben besloten een appartement te kopen. daar zit ik sinds februari dit jaar in. Eindelijk had ik alles voor mekaar, eigen huis, mooie auto en een top vriendin, we hebben we jonge katten schatten van poesjes. Recent een goeie college verloren dmv een bermbom ( denk dat jullie de berichten wel op tv gezien hebben de afgelopen 2 weken) dit hakte er erg in bij mij, kon hem goed. Ik voelde me de hele week klote ook omdat ik hem van het vliegveld in Eindhoven moest ophalen. Afgelopen Zaterdag de uitvaart gehad. En gisteren maakte ze het uit.

Dit sloeg natuurlijk bij in als een atoombom, had het immers nooit verwacht. Ik merkte wel een gedragsverandering bij haar maar dacht dat het aan mij lag omdat ik de hele week naar de klote was vanwege mijn collega. Na even gepraat te hebben en flink gejankt maakte ze de melding dat haar zus haar zou komen ophalen. Heb de hele dag gehuild als een klein kind, ik had zoveel vragen. Nu zit ik hier met mijn 2 poesjes. Elke keer als ze tegen me aan lullen moet ik huilen en als ik ze knuffel. Klinkt miss raar maar ik heb een hele apparte band met mijn poezen. Het is ook een ras wat je niet zo 1,2,3 tegenkomt. Ze zei dat ik te goed voor haar was, maar dit heb ik vaker gehoord. Ik ben van mening je krijgt wat je verdient en in haar geval was ik dat. Wat zou de toekomst brengen voor mij als iedereen maar blijft zeggen dat ik te goed voor "iemand" ben? Ben ook niet iemand die graag mensen afsnauwt. Dit alles resulteert erin dat ik dus helemaal klaar ben met alles en iedereen, ik heb geen energie meer ik kan het niet meer. voel me alleen en eenzaam. Zoals ik mijn leven zie is het een grote puinhoop en ik ben moe van elke weer vallen en opstaan. Ze komt straks langs om te praten, hoop dat ik dan antwoorden krijg op mijn vragen, het zal wel moeilijk worden.

zo dat is eruit, was niet gemakkelijk om dit zo schrijven, normaal zou ik dit nooit doen.