Heb al een aantal verhalen gelezen op deze site en hoop dat het opschrijven van het mijne inderdaad een beetje oplucht...

Heb mijn (nog)vriendin ongeveer een jaar geleden leren kennen in Breda. Het begon echt geweldig, een van de gelukkigere periodes uit mijn leven! Bij het eerste gesprek al gaf ze aan over 5 maanden op stage te gaan naar Zuid-Afrika. Terwijl ik toen de bui al had moeten zien hangen, zag ik daar geen enkel probleem in. Samen naar haar vertrek toegeleeft, haar overal mee geholpen etc. Na het afscheid enorm naar mijn bezoek aan haar toegeleeft, 5 maanden later. Vol vertrouwen en intens gelukkig in het vliegtuig naar Afrika gestapt, en twee leuke weken gehad. Twee dagen voor mijn vertrek daar verteld ze me opeens dat ze twijfels heeft, daar al met een hoop mensen over gepraat heeft en besloten heeft er mee te stoppen. Mijn wereld stortte in elkaar! Ze heeft twee weken gedaan alsof er niets aan de hand was, en stuurt me zo naar huis! Ik ben een dag eerder vertrokken en heb een avond in een hotel geslapen.. Nadat ik goed en wel 10 minuten op mijn hotelkamer was belt ze me op, dat ze spijt heeft, me terug wil, straks samen verder wil etc. Ik heb haar gevraagd of ze het echt zeker wist, en vol overtuiging zei ze "ja!". Ik dus weer wat gelukkiger naar Nederland gevlogen, nu uitkijkend naar haar thuiskomst over 3,5 maand. Nu ik dit schrijf komt ze over 7 weken thuis.. Afgelopen donderdag belt ze me op dat ze twijfelt, niet weet wat ze wil... Ik heb haar om duidelijkheid gevraagd, maar het enige wat ze kon zeggen was:"Ik weet het niet..." Kan je wereld twee keer instorten? Die van mij wel... Nu een paar dagen niets van haar gehoord en hoe graag ik ook van haar wil horen dat alles straks goed zal gaan, dat gaat toch niet meer gebeuren. Krijg meer en meer het gevoel dat ik hier een punt achter moet zetten, al is het alleen maar om mezelf te beschermen, ook al gaat dat tegen mijn gevoel in... Ik weet absoluut niet wat ik hiermee aan moet, wil haar terug maar zeker niet zo verder

In ieder geval bedankt voor het lezen,
groeten,
Ron