ik zou je iets willen schrijven waar je iets aan hebt omdat ik het zo herken maar weet niets zinnigs... ik snap je maar al te goed hoe moeilijk het is.
Soms moet je ook niet al te halstarrig vasthouden aan jezelf en je eigen principes en blabla maar aan de andere kant kun je ook moeilijk jezelf helemaal aanpassen aan de ander.. moet een beetje gelijkwaardig voelen
sterkte

Het is misschien wel het meest nare van liefdesverdriet. Het ene moment ben je zeker van je zaak en het volgende moment zit je helemaal in de put en jank je de ogen uit je hoofd. Wat mij sterk maakt is dat ik aan de toekomst met hem denk.
Hoe ziet je leven er over 4 jaar uit. Nog steeds van die gekke acties met anderen en niet 100 % ervoor gaan of nu door de zure appel heen (geloof me die is echt heel zuur).
Natuurlijk wil je iemand niet missen, maar besef je goed wat je niet wilt missen. Het geheen en weer zul je niet missen, het niet onvoorwaardelijk kunnen binden ook niet, de derde persoon in je relatie zul je ook niet missen. Kies alsjeblieft voor jezelf!!!!!!

een lesje niet geleerd is een lesje over doen x Cleo

Hallo lieve allemaal,
veel dank voor jullie reacties.
Misschien moet ik ook uitleggen waarom ik zo wil vasthouden aan mijn principes. Het is meer dan alleen het zelfrespect.
Voor mij veel meer.

Ik ben tijdens onze relatie zwanger geraakt. En heb toen het de laatste keer uitraakte het kindje verloren. Soms denk ik dat de stress invloed heeft gehad en de andere keer denk ik dat het zowaar een boodschap was van (????) hogerhand om aan te geven dat deze relatie niets was. Mijn lijf giert van hormonen en mijn hoofd tolt van vragen en pijn en ik heb juist enorme behoefte aan hem. Terwijl hij wat dat betreft keihard is geweest. Dat het allemaal nog niet zoveel voorstelde (omdat het allemaal nog zo pril was) en ja ook heeft hij volgens mij opgelucht adem gehaald.

En ook wat dat betreft denk ik verstandelijk dat het goed is geweest wat er is gebeurd; welke gezinssituatie hadden wij kunnen bieden, zo zonder stabiele relatie. Maar gevoelsmatig is het erg moeilijk.
Hiernaast is mijn lichaam toch een beetje bezig met herstellen van de situatie - die hormonale toestand. Ik heb mij vlak nadat het gebeurde geen rust gegund, wilde hem uit mijn leven schrappen; maakte allemaal 'positieve' plannen en heb de dag erna de meest rigide schoonmaak ooit gehouden, wat fysiek niet zo slim was. Ik meende gewoon mijn hele leven op te moeten schonen. Dit was gebeurd, zijn enorm kille reactie -bovenop de verstoring van mijn droom over ons- maakte dat ik alles opnieuw wilde doen. Misschien wel vrienden met hem blijven maar geen relatie want hij heeft me daarvoor te veel pijn gedaan.
Maar toch, zelfs nu het lot zo drastisch heeft ingegrepen, toch kan ik mij niet aan mijn voornemens houden. Die strijd, is zo moeilijk.
Ik begrijp werkelijk niet dat ik nog van hem houd ondanks wat er is gebeurd en hoe hij zich heeft opgesteld. Tuurlijk hij was wel lief en kwam langs met soep enzo.
Maar als hij nu - twee weken later - alweer avances (bv per hitsige sms) maakt voel ik me meteen vies en zo niet gerespecteerd.
Alleen zijn arm om mij heen is wat ik me wel heel graag wens en intens mis.

Misschien moet ik me idd een toekomst voorstellen met hem - een toekomst met heel veel pijn.

Ik wilde je nog zo zeggen wat ik van deze situatie vindt, maar ik denk niet dat ik iets kan zeggen dat iets toevoegt. Want dit is wel een hele nare situatie, met die zwangerschap enzo erbij.
Dus ik denk niet dat ik verder kom dan de gebruikelijke cliche's. Kop op enzo... Maar ja, wat heb je daaraan. Ik kan je alleen veel wijsheid wensen en sterkte. En ik hoop echt dat je er uit komt en ik denk dat Cleo's idee wel een goeie is: als jullie zoveel overeenkomsten hebben, moeten jullie tweeen eens gaan babbelen met elkaar. Goed idee, Cleo.