Hoi allemaal,

Ik ga maar gelijk beginnen met me verhaal.
Na 2,5 jaar relatie heeft me vriendin het een maand geleden uitgemaakt. Voor mij onverwachts. Maar voor haar was het al sinds feb een proces waarin ze het in mei definitief heeft uitgemaakt. Naar mijn mening was de relatie goed al hadden we wel wat ruzie in die jaren. Ruzies die nergens over gingen. Ik ben zelf niet goed bezig geweest en achteraf had ik het kunnen voorkomen.
Ze was voor mij alles. En ze doet nu zo hard tegen mij. Negeert me omdat ze me geen hoop wil geven. Ik heb haar ruimte gegeven maar heeft haar niet terug doen komen. Vanavond contact gehad met elkaar waarin we wat onduidelijkheden hebben verheldert. Maar ze blijft bij haar punt. En ik moet vooral geen hoop hebben. In feb is ze ook verliefd op een ander geworden. Maar onze relatie nog een kans gegeven. Ze heeft niets met die verliefdheid gedaan. Maar voor haar een rede dat onze relatie niet goed zat.
Ik vind het zo moeilijk allemaal. Pas een huis gekocht om samen in te gaan wonen. Gelukkig op mijn naam. Maar telkens als ik thuis kom doe het pijn.
Ook al zegt ze dat ik geen hoop moet hebben blijf ik hopen want we hebben echt wel mooie tijden gehad.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Voel me zo leeg, zo in de steek gelaten. Ik kan ieder moment van de dag wel in tranen uitbarsten. Nu na een maand nog steeds.. na het telefoongesprek van vanavond voelt het zo definitief. Gekke is dat ik nog steeds hoop heb.
Ik baal zo van mezelf dat dit uit me leven is.

Edit:
Nu een paar maanden verder en een communicatie van 0,0
Ben ik erachter gekomen dat ze inderdaad al met die gene is waar ze dan verliefd op is geworden. Al 2 weken na dat ze de relatie verbroken had had ze alweer met hem. Bittere pil is dat het een oude vriend van mij is die ze via mijn vriendenlijst van fb tegen het lijf is gelopen. Dit nieuws hoorde ik 2 weken geleden. Inmiddels is het nieuws gezakt en heb ik me erbij neergelegd dat het maar beter is zo en haar liefde voor mij niet zo intens is geweest als de mijne voor haar..
Inmiddels heb ik me leven al aardig weer op de rit en ben ik mezelf weer aan het ontdekken...