Heb weer eens een moeilijke dag... dus maar weer eens een blogje...

Mijn beginnende verkoudheid zal vast niet helpen, maar heb zoveel om over na te denken en beslissingen te nemen... Ik ben een beetje verdrietig.
Ik heb net mijn eerste échte lesweek achter de rug. en vraag me werkelijk af: wil ik dit nog wel? Toegegeven, het is een gekke school waar ik werk. Pedagogie veel belangrijker dan de vakken, geen cijfers, erg chaotisch... Maar ook in de lessen (leerlingen blijven leerlingen en inhoudelijk verandert er ook niet vreselijk veel) vraag ik me af: is dit het wel waard? Dat vind ik echt heel erg. Ik heb lesgeven altijd gezien als mijn roeping, vond altijd het lesgeven en deel uimaken van de toekomst van de leerlingen het allerbelangrijkste... Maar nu sta ik 4 keer per week dezelfde simpele les te doen (als voorheen), leerlingen bij sommige klassen echt vreselijk (als voorheen), bij elke beslissing die ik neem heeft een collega wel weer een mening (zoals voorheen). Maar nu denk ik: mensen... hiervoor verdien ik echt te weinig... Waarschijnlijk het probleem van mensen die vanuit het bedrijfsleven in het onderwijs terecht zijn gekomen (zoals jullie weten heb ik 2 en een half jaar bij een bank in Luxemburg gewerkt). Misschien is het dat het mijn eerste echte werkweek is, maar ik vrees het niet... Ik kan zoveel meer. Spreek 4 talen, ben met de 5de bezig. Ben sociaal, pedagogisch. Weet hoe ik mensen iets kan leren. Weet dat ik stressbestendig ben (ook in het bedrijfsleven).

Want ik wil natuurlijk nog steeds een appartement kopen. En ik zou eigenlijk gewoon wel mer willen verdienen. En in iets wat ik denk de rest van mijn leven vol te houden.

En via dit soort dilemma's kom ik dan toch weer bij ex terecht... Materialist in hart en nieren. En dan hoor ik hem weer zeggen:
"je leven in Nederland zal hartstikke gaan tegenvallen"
"misschien vind je het wel helemaal niet leuk meer in het onderwijs"
"je moet niet naief zijn, geld is heel belangrijk in het leven"
En denk ik weer... ik had bij hem moeten blijven, ik had in Frankrijk moeten blijevn. Alles was zoveel makkelijker geweest en ik was nog bij hem geweest...

En het is gel*l, het ging niet om naar NL gaan, het ging niet om het onderwijs, etc... Het ging erom dat hij alles wilde zoals hij wilde, altijd. Als het niet daarom was misgegaan, dan wel iets anders in de toekomst...
Maar toch... eraan denken doet pijn. En alleen is het zoveel harder werken dan met zijn 2en ...

Mis hem...