Al meer dan een half jaar ben ik officieel gescheiden van mijn soulmate, mijn alles.
Nog steeds geef ik zielsveel om hem. Wij wonen ook nog steeds samen in ons " liefdesnestje" Daar waren wij naartoe verhuisd. Het moest onze tweede kans worden. Wij waren na een scheiding van een jaar, weer samen. Van plan een nieuwe start te maken. het lukte ons niet meer. Ik vond dat mij niet genoeg affectie geeft en hij te weinig respect voor mij toonde en dat hij mij niet genoeg in bescherming nam tegen zijn familie bijvoorbeeld. Ik wilde zijn prinsesje zijn, maar hij weigerde mij de troon...
Hij vindt en vond dat ik te veel eisend ben en geen begrip toon, als hij me niet kan geven wat ik nodig heb.
Ik nam het initatief..en dwong hem tot een keuze: zorg ervoor dat ik meer ben dan je moeder of anders gaan wij scheiden. Hij wilde zijn ouders er buiten laten en dus volgde een scheiding.

Maar ik kan hem niet loslaten en ik vind dat hij mij ook niet kan loslaten.
Hij slaapt het liefste nog bij mij en wil mij niet uit zijn leven. Het liefste zit hij naast me op de bank en/of wil telkens iets met mij doen. Ook vertelt me regelmatig dat ik de vrouw van zijn dromen ben, maar dat hij bang is geworden voor mij. ( Ik kan heel heftig zijn en emotioneel reageren.of in paniek raken, terwijl hij een zeer gevoelige, gesloten machoman is die helemaal niet snel zijn emoties toont.)( bijvoorbeeld: toen ik tijdens een vakantie erg emotioneel was en erg huilde omdat ik zo zat te snakken naar zijn aandacht, hing hij boven mij te schreeuwen dat ik maar moest janken, maar ik nooit zijn aandacht zou krijgen. " jank maar, jank maar, jank maar." herhaalde hij steeds.)
Met valentijnsdag kreeg ik een smsje waarin stond hoe ideaal ik ben als vrouw.
Ondanks dat ik hem steeds vertel dat ik door die houding hoop krijg, en dat hij echt meer afstand moet nemen en ook een eigen woonplaats, blijft hij inde buurt

Hij zegt dat het niet gek is dat ik hoop krijg dat het niet zijn bedoeling is en dat ik maar alles moet doen om gelukkig te worden.

Voor buitenstaanders zijn wij, ondanks dat men weet dat wij zijn gescheiden en zoveel problemen hebben, nog steeds een ideaal stel...

Ik word zolangzamerhand gek!
Ik wil hem liever niet kwijt, maar ben echt radeloos soms.
Voel me soms door hem gebruikt en soms geliefd...
Ik snap niet waarmee hij bezig is.
Hij kan van de ene dag op de andere veranderen in een droomprins of een tiran
Wij hebben al van alles geprobeerd tot relatietherapie toe..
Hij zegt dat hij zich steeds onzeker voelt en vind dat ik eerst moet veranderen en moet bewijzen aan hem dat ik hem waard ben, dus geen ruzie moet maken. Maar de ruzies onstaan juist omdat de toestand nog hetzelfde is en ik me steeds vaker minderwaardig voel.
Als eerste en basis wens ik dat hij aan zijn moeder duidelijk maakt dat ik het belangrijkste voor hem ben, dat wil hij niet...
Maar hem loslaten kan ik ook niet....

Wat moet ik toch verder?