Al een paar uurtjes thuis, omdat de slaaploosheid van de afgelopen maanden er zo in begon te hakken dat ik op m'n werk zat te trillen van vermoeidheid.
Dus op tijd naar huis, even bijslapen om de avond door te brengen met vriendinnen.
Althans dat was het plan. Eenmaal thuis en in m’n bed alweer in tranen.
Al twee en een half jaar lang zijn die niet weg te krijgen, kom ik daar niet vanaf.
En ik ben er zo klaar mee. Wat is er nog leuk aan als huilbuien, stress en pijn overheersen?
Het idee dat deze wereld niet( voor mij is of ik niet geschikt voor deze wereld.

Toegegeven, de laatste tijd is een en ander wel versterkt door een geslaagde stoppen-met-roken-poging (geslaagd qua stoppen met roken dan), stress op het werk en voor mij fijne vriendschap die erg wankel/onzeker voelt nu.
En bovenal alweer een relatiebreuk… Al is het nu al net zo lang uit als dat het aan is geweest, het heeft er onwijs ingehakt. Door het gevoel dat het begin van die relatie voor mij het einde was van een lange strijd. Doordat de tijd met hem heel goed, fijn en vertrouwd voelde.
Doordat de woorden die hij uitsprak bij het verbreken onwijs veel overeenkomsten hadden met de woorden die mijn -nog steeds grootste- liefde 2,5 jaar geleden ongenuanceerd uitspuugde.
Over vrienden willen blijven, de komende heel veel tijd geen ander, het ligt niet aan jou, ik sluit een toekomst met jou zeker niet uit, ik zit met mezelf in de knoop en meer van dat.

Al is de situatie nu zo anders, is er nu geen ander in het spel, zet hij er voor nu een punt achter omdat hij geen gebruik van me wil en kan maken, al weet ik dat ik hem op z’n woord zou moeten kunnen geloven, het doet PIJN.
Vorige week heb ik zelfs nog een heel fijn gesprek met hem gehad over ons, over hoe verder (we kennen elkaar al 17 jaar) en andere dingen. En dat was een onwijs fijn gesprek waarbij we zelfs veel gelachen hebben. Waarin hij zeker de deur voor de toekomst open liet staan en waaruit voor mij bleek dat hij het ook meende.

En toch doet het zeer, het haalt zoveel oude zooi naar boven, zoveel desillusies, zoveel wat voelde als weer een trap na, zoveel van die klote tijd van 2 jaar geleden dat ik me af vraag of dat ooit zal helen.
Of er niet iets onherstelbaar beschadigd is. Argwaan, wantrouwen, paniek, verdriet, alles staat weer op scherp. Zelfvertrouwen weer op het 0-punt. Voel me niet op m’n gemak bij mensen, huilbuien op de raarste momenten, fantasieën over alles achter me laten. Het is allemaal weer terug. Hoop dat het deze keer minder lang duurt.

Soms twijfel ik ook aan zijn woorden, vraag ik me af of het geen makkelijke manier is om me te laten vallen, zoals bleek bij mijn ex. Angst dat hij binnen no-time weer een vriendin heeft en alles een leugen bleek, waarbij het zie-je-wel effect dan ongetwijfeld weer om de hoek zal komen. Zie je wel, ik ben niet leuk genoeg, ik doe het niet goed genoeg, ik ben niet geschikt voor een relatie etc.
Goed, dat is iets waar ik nu liever niet aan wil denken en waar ik vooral nu nog geen verdriet over wil hebben, het is iets wat de tijd uit zal moeten wijzen. Waar ik waarschijnlijk nog heel verdriet om zal hebben als het daadwerkelijk gebeurt. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

Voor nu zit er weer genoeg gevoel van 2 jaar geleden aan de oppervlakte. Verder vind ik het ook erg spijtig dat als je dan eindelijk iemand tegenkomt die jou leuk vindt en die jij leuk vind, dat het dan niet kan zijn. Door spoken uit het verleden die nog niet opgeruimd zijn, door kloterige exen die meer kapot hebben gemaakt dan je lief is, waardoor genieten van wat is nog niet kan. Waardoor pijn en angst roet in het eten gooien en de boventoon voeren. Zijn scheiding is niet heel lang geleden en was er niet één volgens het boekje. Dus ik begrijp het wel, heel goed zelfs, zou alleen zo graag willen dat het anders was…

Sterkte aan iedereen hier!