Gister heeft mijn partner onze relatie van 5,5 toch nog heel onverwacht verbroken. Ik heb zelf dit jaar enigzins mijn twijfels gehad omdat ik niet goed bij hem terecht kon toen ik overspannen thuis kwam te zitten. Ik heb mijn twijfels toen kenbaar gemaakt maar wel heel duidelijk uitgelegd dat ik gewoon de aandacht zo miste van hem. Ik heb daarvoor twee jaar als kostwinner veel op me genomen toen hij in een zware depressie zat en hoopte misschien teveel dat hij dat andersom ook zou kunnen.
Hij heeft de meest vreemde dingen naar mijn hoofd geslingerd, dat ik zijn plannen dwarsboomde en hij totaal niet dominant is en ik wel. Ik wil het wel begrijpen maar ik kan het gewoon nog niet! Hij speelde altijd een ideale man als we ergens anders waren maar thuis werd hij stoïcijns en laconiek. De dingen die hij zegt te ontberen (hobby's oa) zijn toch zaken die hij zelf zou moeten oppakken? Ik zou niets liever aan hem gunnen dan dat hij daar meer van heeft en toch ben ik helaas zijn boeman geworden, ik schaam me zo dat ik heb gesmeekt dat hij bleef maar dat is ook omdat ik dat écht graag wil, hij zegt dat dat niet zo is..
Het allerpijnlijkste vond ik dat hij zei dat hij liever geëlektrokuteerd zou worden dan langer in deze relatie te blijven.. Ik ben zo verdrietig en begrijp niet wat ik hem nou zo misdaan heb, wil het graag weten maar krijg geen antwoord, het blijft stil.