Het is alweer gebeurd..en alweer helemaal onverwacht: Hij heeft het uitgemaakt. Voor de zoveelste keer, onverwacht, zonder 'echte' reden, en mij in ontreddering achterlatend.

Er is geen ander in het spel, noch was er een ruzie of ander incident...en vorige week was (leek?) er nog niets aan de hand. Ik snap het niet, waarom???

Vorig jaar was ik ook al op deze site (onder een andere naam) voor hem....toen had hij het ook zomaar uitgemaakt zonder 'geldige' reden. Het is een moeilijke jongen die regelmatig drugs gebruikt, maar ik geef om hem en hou van hem....en steeds weer vecht ik voor onze relatie. Hij niet....telkens als ik een steekje laat vallen (lees: gestresst ben, kritiek heb oid) is dat reden om het een tijdje later uit te maken. De ene dag ben je alles voor hem en is hij helemaal gek op je, en de andere dag ben je maar lastig, bezorg je hem teveel stress en zegt hij doodleuk dat hij 'al een tijdje twijfelde'.
Later blijkt dat 'tijdje' pas een week te zijn, na een incident (drugs) waardoor ík juist was gaan twijfelen Maar as usual gaf ik hem het voordeel van de twijfel, terwijl ik altijd het nadeel van de twijfel krijg.

Zou dat door de drugs kunnen komen? Hij gebruikt vaak wiet en alcohol, soms coke. Ook vermoed ik Borderline (trekken). Hij was altijd achterdochtig, vertrouwde me niet, dacht dingen...en dat terwijl ik hem nooit bedrogen heb.

Zucht....ik wilde (en wil) alleen hem, we zouden het wel redden samen. Ik ben meestal rustig en relaxed, vrolijk en oordeel niet snel. Maar ook ik kan weleens moe, ziek, gestresst en onzeker zijn....en dan vind ik een sterke arm om me heen, een stevige knuffel en bemoedigende woorden wel heel fijn. Maar die geeft hij me nu niet meer....ik zal het zo missen, ik zal hém zo missen....en dat al v oor de zoveelste keer! Elke keer had ik nog hoop, maar nu niet meer.... Het gaat altijd zo snel, de ene week denk je nog aan een toekomst samen, lig je in zijn armen en krijg je lieve sms'jes....kun je hem altijd bellen en weet je dat je je kunt verheugen op zijn gezelschap in het weekend.

Maar een week later is plotseling alles voorbij...ik kan het (nog?) niet processen, verwerken....het is te vaak gebeurd, maar toch zou ik hem zo weer terug nemen.... Mijn gevoelens overspoelen me, ik verdrink er bijna in ondanks dat ik probeer te zwemmen. En het voelt alsof hij de enige is die me kan redden, juist omdat hij me in deze woelige zee heeft geworpen.

Was hij maar bij me.....