Hallo allemaal,

dit is mijn eerste blog hier. Ik ben al een tijdje hier jullie verhalen aan het rondlezen. Ik wilde zelf nog niets opschrijven omdat ik het gewoonweg niet weet hoe ik alles moet verwoorden. Ik was ook bang dat het veel te lange verhaal zou worden waar jullie niet zitten op te wachten.
Vanavond heb ik toch besloten om het maar te doen. We zitten hier allemaal min of meer in hetzelfde situatie en ik heb gezien dat iedereen elkaar probeert te helpen.
Nu komt mijn verhaal...
Ik ben op mijn 14e verliefd geworden op een jongen. Nu ben ik 24. Ik had toen nooit gedacht dat mijn liefde voor hem zo een impact zou hebben op mijn leven. We zijn allebei niet-nederlands. Ik kom uit een van de Balkan landen en hij komt uit Azie. Andere kant van de wereld.
Ik was toen dus 14 en hij 22. Hij woonde alleen in Nederland en ik met mijn ouders en jongere zusje. Mijn ouders waren er meteen tegen onze relatie. Ze hebben mijn vriendje toen nooit een kans gegeven om zichzelf te bewijzen. Nu ik wat ouder ben begrijp ik hun reactie ook wel.
Op mijn 15e raakte ik zwanger en op mijn 16e kreeg ik een zoontje met die vriendje. Al die tijd hadden we stiekem een relatie. We hadden nooit andere problemen, alleen mijn ouders. Het werd zo erg dat er politie, justitie, jeugdzorg en weet ik het allemaal werd ingeschakeld. Uiteindelijk konden we het niet meer aan. Mijn ouders hadden gewonnen. Toen mijn zoontje werd geboren, lag ik 2 weken in het ziekenhuis. Intussentijd heeft mijn vader mijn kindje bij de gemeente aangemeld en gezegd dat het kindje geen vader heeft. Zo ben ik alleenstaande mama geworden en mijn kindje werd op de naam van mijn vader gezet. Dit omdat ik minderjarig was. Ik was toen erg jong en wist eigenlijk niet precies wat dit allemaal inhield. Mijn vriendje nam mij en mijn ouders dit erg kwalijk.
Toen onze zoon 1 jaar werd, is mijn vriendje naar Engeland vertrokken zonder iets te zeggen. We hadden toendertijd ook erg vaak ruzie. Ik zat vast tussen mijn vriendje en mijn ouders. Ik kon geen kant op want mijn zoontje stond op naam van mijn vader. Elke keer dreigde mijn vader dat hij mijn kindje af zal pakken als hij achter komt dat ik contact heb met mijn vriendje. Mijn ouders hebben ook nooit geprobeerd om mijn vriend te accepteren, ook nadat mijn zoon werd geboren.
Toen mijn vriendje dus in Engeland aankwam, belde hij mij op. Hij wilde daar Britse nationaliteit krijgen en als dat gedaan is, dan wilt hij mij en onze zoon laten overkomen om samen te zijn. Ik wilde het heel graag. Maar ik kon het niet aan. Enerszijds was ik doodsbang voor mijn ouders. Ik was toen minderjarig en als ik met mijn zoon naar Engeland zou gaan dan zou dit gezien worden als ontvoering. Hiermee was de kans dat ik mijn zoon kwijt zou raken groot. Anderszijds kon ik mijn vriendje niet vergeven dat hij ons op dat moment heeft verlaten en niks heeft gezegd. Ik was erg boos toen en heb besloten om bij mijn ouders te blijven en mijn vriendje te vergeten. Ik was toen inmiddels 17 jaar. Ik zat nog op school en deed HAVO. Ik zorgde zo goed mogelijk voor mijn zoontje, want ik was van plan om de voogdij terug te vragen zodra dit kon, als ik 18 werd dus. Mijn vriendje bleef me maar bellen die tijd, hij wilde dat we samen blijven. Mijn houding was erg slecht tegen hem. Ik wilde geen tel. opnemen als hij belde, ik schold hem voor alles uit via sms. Ik begon ook in die periode met veel uitgaan, nieuwe mensen leren kennen, drinken en blowen. Dit heeft me geholpen om hem te vergeten, ik begon hem zelfs te haten.
Op mijn 18e wilde ik graag de voogdij terug. Opnieuw deed mijn vader erg moeilijk, hij was namelijk bang dat ik, zodra ik de voogdij heb, naar Engeland zou vertrekken samen met mijn zoontje. Uiteindelijk heb ik de rechtszaak gewonnen. De rechtbank vond dat ik een goede moeder was en goed zorgde voor mijn zoontje. Ik was erg teleurgesteld in mijn ouders. Onze relatie was nooit goed, maar dit had ik toen niet van hen verwacht.
Ik zat tussen mijn ouders en tussen mijn vriendje. Hen allemaal kon ik bepaalde dingen niet vergeven. Mijn ouders die nooit hebben geprobeerd om mijn vriendje te accepteren. Ze hadden hun mening klaar liggen en dat was voor hen de waarheid. Ze zijn ook best racistisch vind ik. Mijn vriendje is namelijk getint. Maar dit wilden ze nooit toegeven.
Mijn vriendje kon ik niet vergeven dat hij naar Engeland vertrok. Ik voelde me alleen achtergelaten. Nu hebben mijn ouders gewonnen, dit is wat ze wilden.
Nu ik terugdenk kan ik mijn ouders begrijpen, maar ook mijn vriendje. Mijn ouders vonden me veel te jong, en dat was ik ook. Ze zagen alles zwart-wit.
Mijn vriendje had niet veel keus. Er was niemand die achter hem stond. Hij woonde alleen in Nederland. Hij was voor het eerst vader geworden en kon zijn eigen zoontje niet eens zien zonder problemen erbij. Hij was zo depressief toen dat hij eigenlijk geen keuze had dan om te vertrekken naar Engeland. Hij dacht van; ja als ik in Engeland alles geregeld heb, dan neem ik mijn vrouwtje en zoontje hierheen zodat we rustig onze eigen leventje kunnen leiden. Toen ik dus 18 was, heb ik contact verbroken met hem. Voor mij was hij dood. Ik haatte hem, ik kon niet begrijpen hoe ik van zo iemand ooit heb gehouden. We hadden dus via telefoon altijd ruzie waar veel boze en lelijke woorden werden gezegd. Hij belde wel af en toe met ons zoontje en dat was het. In 2009 is die naar Nederland geweest 2 dagen. Hij heeft ons zoontje gezien en mij. Toen ik hem zag voelde ik alleen maar haat tegen hem.
Sinds 2008 woon ik op zichzelf samen met mijn zoontje. Ik heb een andere relatie gehad, van 2007 tot 2011, ik was gelukkig in die relatie maar toch miste ik wat. Ook de vader van mijn zoontje had andere relatie, maar dat liep niet goed uit. Op de een of andere manier kwamen we altijd terug bij elkaar, al was het via de telefoon. We dachten dat we elkaar waren vergeten en we haatten elkaar, we hadden ook altijd ruzie over de tel. maar toch hadden we elkaar nodig als het even mis was. In al die jaren, 7 jaar alweer, heeft de vader van mijn kindje aantal keren geprobeerd om het goed te maken. Dit gaf hij paar keer toe. Ik was degene die niks erover wilde weten.

Ongeveer 2 maanden geleden heeft hij dus facebook aangemaakt. Hij stuurde me vriendschapsverzoek. Toen ik zijn vriendschapsverzoek accepteerd, voelde ik meteen vlinders in mijn buik. Ik bekeek zijn foto's en hij de mijne. We raakten aan de praat en al snel bleek dat we elkaar helemaal niet vergeten waren. We kwamen tot de conclusie dat we van elkaar houden en dat het mis ging 7 jaar geleden, niet echt aan ons lag. We waren gewoon erg verliefd op elkaar toen, maar op verkeerde plek en op verkeerde tijd.
Nu zijn we dus al 2 maanden volop in contact, hij wacht tot zijn passpoort klaar is zodat hij hierheen komt. Hij wilt hier een tijdje blijven, zodat we kunnen zien of het deze keer wel goed gaat lopen. Mocht dit zo zijn, dan willen we trouwen en samen met ons zoontje een toekomst bouwen hier in Nederland of in Engeland.
Hier ben ik erg blij mee, ik hou heel erg veel van hem en ik kan mezelf niet snappen dat ik hem al die jaren heb gehaat. Het lijkt alsof ik in een droom leefde en nu pas ben ontwaakt.
Er zijn wel nog wat angsten. Ik ben erg bang voor de reactie van mijn ouders,vooral van mijn vader. Ik heb niet veel contact met hen, en als ik dat wel heb dan vertel ik ze niks over de vader van hun kleinkind.
We praten via skype elke dag, we bellen en we smsen. Ik ben niet zo een geduldig persoon, dus kan haast niet wachten tot zijn passpoort klaar is. Hierdoor ben ik vaak veel te jaloers, ik controleer hem vaak, ik bel hem constant, als hij mij even niet smst of belt dan bel ik hem gelijk op om te vragen wat hij aan het doen is. Ik ben zo bezitterig en controlerend. Ik schrik zelf van mezelf. Ik ben erg onzeker blijkbaar. Waarom weet ik niet. Ik denk dat het gewoon de angst is en tegelijkertijd blijdschap. Ik weet niet wat ik kan verwachten, zullen we deze keer wel samen zijn ? Of zullen er weer problemen zijn als voorheen. Ook al ben ik 24 en maak ik mijn eigen keuzes, toch ben ik erg verdrietig en depressief. Ik denk dat al mijn emoties naar voren komen, die ik laatste 7 jaar heb verstopt.
Ik heb dus geen liefdesverdriet omdat het uit is met mijn vriendje ofso, maar ik zie mijn verdriet en angst wel als een soort liefdesverdriet. Dit heb ik alleen altijd genegeerd. Dit is ook de eerste keer in 7 jaar dat ik het zo open vertel aan iemand.
Ik heb niet echt een speciefieke vraag ofzo, ik wilde alleen mijn verhaal kwijt en ergens hoop ik dat er mensen zijn die mijn (veel te lange) verhaal zullen lezen en hun mening zullen geven.