Mijn vriend (ex) heeft het gisteren uitgemaakt na 3,5 jaar samen te zijn geweest. Sinds een aantal weken had hij twijfels of dit het nu wel was tussen ons. Ik was zijn eerste serieuze relatie en hij heeft het gevoel alsof er meer is, hij mistte spanning, hij is 29 ik 31. We hebben wel eens eerder dipjes gehad en zijn daar altijd goed uit gekomen. Wat mee speelde is dat hij een aantal weken geleden op een werkborrel met een collega wel heel leuk in gesprek raakte. Zo ver dat na een paar borrels ze bijna stonden te zoenen (lippen raakten elkaar verder niets). Hij zegt dat hij verder geen gevoelens voor haar heeft, behalve dan die van aantrekkingskracht, maar dat dit hem aan het denken heeft gezet of er tussen ons dan nog wel genoeg is.

Wat het moeilijk maakt is dat ik het niet snap, waarom wil hij niet voor ons vechten?
Hij geeft aan dat hij nog steeds ontzettend veel van me houd, echt oprecht gek op me is en alle geluk van de wereld gunt. Maar dat hij zich afvraagt of er niet iemand is die beter bij hem past omdat hij meer spanning wil en passie en verliefd gevoel. Nou is het niet zo dat we als broer en zus leefden, we hebben voldoende intimiteit en afgelopen vrijdag hebben we de hele middag in bed doorgebracht waarna hij zij dat hij voldoende passie voelde, maar toch heeft hij gisteren gezegd dat hij er mee wil stoppen. Hij heeft wat spullen gepakt en is vertrokken, toen hij wegging en we afscheid namen moest hij ineens heel erg huilen en gaf hij aan dat hij het allemaal niet wist. Dat hij er goed over na zou gaan denken en dat hij over een paar weken met elkaar wil kijken of hij nog steeds achter deze beslissing staat. Twee uur later belde hij om te zeggen dat hij ipv opgelucht zich ontzettend kut voelde en niet wist wat hij moest. Vervolgens belt hij savonds om te zeggen dat hij naar een vriend gaat wiens relatie ook net is verbroken, dus daar zat ik dan, na te denken over wat hij allemaal ging doen. Lekker losgaan als verse vrijgezel en zo over zijn verdriet heen stappen? Hij gaf aan dit eerder gedaan te hebben bij liefdesverdriet.

Komende week is het natuurlijk weer werken waar hij kans heeft die collega tegen het lijf te lopen. Ik ben zo bang dat hij direct werk van haar gaat maken om te kijken of hij dat gevoel wat hij mist bij ons kan halen bij haar. Rationeel gezien weet ik dat ik niet bij iemand moet willen zijn die zulk soort dingen doet maar ben zo bang dat hij oprecht in de war is en nu iets heel moois laat gaan. Ik heb een aantal lieve vriendinnen die ook echt wel voor me klaar staan, maar op een of andere manier kan ik mezelf er niet toe zetten met ze te spreken hierover. Net heb ik in mijn eentje huilend op de bank oude fotos terug zitten kijken. Dit lijkt me ook niet gezond om iedere dag te gaan doen. Heeft iemand hier soortgelijke ervaring en hoe moet ik hier in vredesnaam mee om gaan?