Ik dank je voor je eerlijke en kwetsbaar geschreven reactie, Just. Dat bewonder ik. Raakt me ook. Toen ik mijn vorige reactie aan je geschreven had, heb ik me erna afgevraagd waarom ik me zo heb gericht op de apathie en gebrek aan levenslust wat in jouw blogs momenteel het thema is.

Ik moest een flink eind terug in de tijd om erachter te komen dat ik mijzelf herken in het verlies van levenslust en de daarvoor in de plaats gekomen apathie. Hoewel een tijd geleden, identificeer ik mij met het compleet lijken te zijn afgesloten van welke prikkel dan ook die meestal de wilskracht helpt wakker schudden. Niet meer geprikkeld raken, duwt je terug in een ‘automatische piloot’-modus waarbij je feitelijk alleen maar leeft om te overleven.

Ik kwam in een apathie terecht toen mijn allereerste liefde, na 4 jaar samen, tot een breuk kwam. We waren jong, tieners nog. Beide 17 jaar. Hoewel voor geen van twee de eerste verliefdheid, was het voor allebei wel de eerste, overweldigende, exclusieve ‘jij & ik’-liefdeservaring. Op het tweede afspraakje, die wij vaag hadden afgesproken onder het mom van “ik zie je volgende week weer hier rond dezelfde tijd’ in hetzelfde café waar wij elkaar ook ontmoet hadden, kwam ik niet opdagen. Ik was, just-my-luck, verhinderd. Ik had geen telefoonnummer en alleen zijn voornaam. Daarbij meen ik me te herinneren dat ik eigenlijk niet had verwacht dat hij er weer zou zijn, want hij kwam niet uit dezelfde stad.

De volgende dag werd ik, nog wonende bij mijn ouders, door de buurvrouw die in het huis op de hoek woonde, aangesproken. Ze had een briefje in de bus gekregen die, nam zij aan, voor mij bestemd was. Een naam, een telefoonnummer—en dat ‘Chelle’ werd gezocht door ondergetekende. Vanuit het café in de stad, was hij de vorige nacht gelopen naar de straat in de wijk die ik had genoemd in onze eerste ontmoeting. Op de fiets een tocht van circa 30 minuten. Lopend, langer. Zeker wanneer je niet bekend in de buurt was.

Voor mij, het meisje die lange tijd moest aanschouwen dat de meeste van haar vriendinnen al jong vriendjes kregen, vakantieliefdes meemaakten en erover zwijmelden: voor mij, al die moeite. En waar de meeste vriendinnen uiteindelijk de klap kregen van een ‘vriendje’ die een paar weken erna alweer met een andere meid stonden te zoenen, of de teleurstelling en afwijzing van een vakantieliefde die ineens niets meer liet horen, kreeg ik ineens de complete Bonus User-Pack in mijn schoot geworpen. Mijn geduld werd beloond. Mijn eerste liefde ontvouwde zich in de jeugdige onschuld van childlike wonder; de dromen, het willen, het geloven. Het genot dat voortkwam uit de littekenloze gaafheid van een vertrouwen dat op dat moment een angstvrij en zorgeloos samenzijn voortbracht.

Vier jaar innig en stabiel samenzijn. Totdat de dag kwam, dat we moesten erkennen dat wij individueel uit elkaar waren gegroeid. Elkaar niet meer konden bieden wat wij op dat moment nodig hadden. En toen was het over.

En mijn apathie daar. Want mijn ‘zin’ was door zijn vertrek meegenomen. De zin in het leven, in de toekomst, in het geloven dat ik zonder hem ook ‘een leven had en zou hebben’.

Het is moeilijk om jezelf door een breuk te worstelen, wanneer je nog geen enkele referentie hebt van hoe je jezelf er een voorgaande keer doorheen hebt gevochten. Wat ook niet helpt, is wanneer je hypersensitief bent, waardoor emotionele gebeurtenissen heel diep bij je kunnen binnenslaan. Zich lijken vast te grijpen aan je kern. Ik had geen enkele ervaring in het verwerken van een liefdesbreuk. Ik miste toendertijd inzichten, ervaring, zelfkennis die mij hadden kunnen helpen om op een gezonde en vruchtbare manier te relativeren. Mij hadden kunnen helpen met het nuanceren.

Het was toen namelijk alleen maar een mantra van ‘hij, hij, hij’—en voor mijzelf (en de heling die ik voor mezelf behoorde te bewerkstelligen) had ik geen oog. Onderging het lijdzaam; schikte me aan de doelloosheid, somberheid. Liet het eerder ‘over me heen komen’, dan dat ik het door mijzelf liet gaan. Ik herken dus veel in jouw huidige ‘staat van zijn’.

Uiteindelijk ben ik weer opgekrabbeld. Dát ik ‘gewoon weer’ terug veerde, was bemoedigend. Gaf mij ook vertrouwen in mijn eigen kracht en waartoe ik in staat was. In de liefdeservaringen die zich erna voltrokken, heb ik die ervaring (dat ik toch altijd weer opkrabbel) altijd gebruikt als wilskracht.

Eruit willen & weten dat ik er uiteindelijk wel uit kom, zoiets.

Is toch bijzonder, vind je niet? Degene die jou nooit zal verlaten, je altijd trouw zal zijn (namelijk jij zelf), daar geef je minder om, dan mensen waarbij je dat feitelijk nooit helemaal zeker zal weten. Zonder de indruk te willen wekken, dat ik je psychologisch ‘even’ ga ontleden, vermoed ik wel dat er achter die uitspraak een essentieel thema verscholen zit die momenteel een heel groot obstakel vormt. Als je ‘weinig om jezelf geeft’, lijkt het mij heel logisch dat er nauwelijks wil of geloof te gebruiken is om (kleine) stapjes te zetten in een poging om jezelf uit deze situatie te krijgen. Wanneer je weinig om jezelf geeft, begeef je je feitelijk op drijfzand. Probeer daar maar iets op te bouwen, of op terug te vallen. Gaat niet, alles zinkt weg.

De eerste kernvraag zou kunnen zijn: wat maakt dat jij zo weinig om jezelf geeft? Wat ligt daaraan ten oorsprong? Zijn het eerdere gebeurtenissen geweest, waardoor je dit bent gaan geloven? Kun jij alleen maar ‘van jezelf houden’ door de liefde die een ander voor jou zegt te voelen (en dus, als die liefde in betekenis of uitvoering verandert, dan slaat dat automatisch jouw ‘eigenliefde’ ook weg)? Hoewel ik niet weet in welke ‘dingen’ jij dan ‘doorschiet’, kan ik het me ook voorstellen, dat een gebrek aan eigenliefde daar mogelijk de oorzaak van is.

Een leegte proberen te voeden of op te vullen, door op een ander gebied te overcompenseren, zoiets?