Hallo lieve mensen,

Ook ik ben ten prooi gevallen aan de liefde voor een persoon en zit nu met mixed emotions, mijn verhaal hieronder speelde zich een maand geleden af en ging als volgt:

Citaat

"
Ik ben in November getrouwd met een surinaamse vrouw van hindustaanse komaf en met een moslim relegie, ik heb haar leren kennen via de vrouw van mijn collega die de tante van mijn vrouw is, ze vond wel dat we bij elkaar paste.
ik heb haar eerst leren kennen via de bekende weg namelijk msn en telefoon, het klikte vanaf dag 1 al tussen ons en tot mijn verbazing wist ze me al na 4 keer gezien te hebben op msn en ik citeer:

"wat ik je nu ga zeggen moet je goed horen
want ik meen het echt
ik vindt je heel leuk en knap en ik zou graag me leven met jou willen delen als jij het zou willen "

Ik als nuchtere Hollander had zoiets van, dat gaat wel erg snel, maar mijn collega, we hebben samen een bedrijfje en hij is dus nu mijn oom geworden, hij zei dat het normaal is in de hindustaanse cultuur en dat ik niet zo argwaanend moest denken.
De daarop volgende keren dat we elkaar spraken werd steeds duidelijker dat we de stap wilden gaan zetten......trouwen, zelfs ik, ik die zei dat ik nooit zou trouwen, nooit kinderen zou nemen.....tja, het leven kan raar lopen zogauw je denkt de ware gevonden te hebben.

Nu ben ik in November afgelopen jaar voor 1 maand naar Suriname gegaan samen met mijn collega en diens vrouw en kind, hun wilde mij bijstaan voor wat mij daar te wachten stond omdat ze wisten dat het niet makkelijk zou zijn voor mij als ik alleen was gegaan met betrekking tot de hindustaanse cultuur en ik moet zeggen, het is een cultuur die je niet zo 123 leert kennen, het was voor mij ook een hele intensieve maand geweest daar in Suriname, het was voor mij uberhaupt de eerste keer dat ik op vakantie was en de eerste keer in een vliegtuig, echt alles was nieuw voor me, vakantie...vliegen...hun cultuur.....familie...de warmte....alles.
Ik kom zelf vanuit een situatie zonder familiebanden, mijn ouders zijn op jonge leeftijd overleden en vrienden heb ik niet veel maar ze zijn wel echt, en nu kwam ik in een situatie terecht met zoveel familie, het cultuurverschil, de armoede die daar heerst, het was overweldigend.
De vakantie is dan ook als een roes voorbij gegaan.

Maar goed, ik kwam daar met 1 reden, mijn vrouw ontmoeten en trouwen, dat ik het nu zo neerzet lijkt het makkelijk maar er komt natuurlijk meer bij kijken.....hoe zou de eerste ontmoeting zijn, herken ik haar wel, wat gaat ze van mij vinden als ze mij in levende lijfe ziet?, allemaal vragen die door je hoofd spoken en die zij waarschijnlijk ook zou hebben gehad.
Het was niet zoals ik me eigen had voorgesteld, ik had haar in eerste instantie niet herkend, ik had het geluk dat mijn collega haar wel herkende en hij zwaaide een richting uit dus ik deed maar slim mee en zwaaide jofel mee....
En daar staat ze dan, nog mooier als op de cam, zij wordt dus mijn vrouw denk je dan....een handje, drie kusjes....op de wang wel te verstaan, het was voor haar en mij erg onwennig.
De eerste paar dagen was het gewoon aftasten van elkaar en we zijn pas los gekomen op de derde avond na een romantisch uitstapje, we hadden die avond een goed gesprek gehad want ik was nog altijd een beetje argwaanend, ik bedoel, ik wilde dus niet dat ze zou gaan trouwen met mij omdat het nou eenmaal moest, wat voor mij belangrijk was dat de liefde er was en die was bevredigend beantwoord......lang verhaal kort, we zijn dus in het huwelijksbootje gestapt en hebben hele fijne en intensieve momenten samen doorgebracht, doordat je elkaar omdat het allemaal heel erg snel gegaan was nog natuurlijk niet goed kend, was het samen zijn heel erg goed maar zodra er anderen bij waren was het onwennig.....voor beide, dat moest duidelijk nog groeien en die tijd zou nog wel gaan komen.....
In die korte tijd heeft ze het wel voor elkaar gekregen om mijn argwaan weg te nemen want door veel gesprekken die we hebben gehad wist ze me te overtuigen dat het echt om mij te doen was en niks anders en dat ik niet moest twijfelen of de liefde voor mij wel echt was.

We zijn nu 2 maanden verder, ik woon inmiddels in Belgie omdat mijn huis in nederland te koop staat (uit de vorige relatie) en ik op zoek was naar woonruimte en in Nederland betaal je je eigen scheel aan de huur wil je leuk wonen, vandaar de keuze voor Belgie.
Ik heb inmiddels ook mijn 5-maandenkaart en zij kan dus haar visum aan gaan vragen......
Maar in die 2 maanden is er heel wat voorgevallen, zowel bij haar als bij mij.....
Doordat mijn collega en ik een maand afwezig waren zijn we tussen 2 projecten ingekomen dus we hebben tot eind januari zonder inkomsten gezeten en drie maanden geen omzet, dus geen geld, heb ik dus een lening afgesloten om het allemaal te bekostigen en dan heb ik nog echt heel erg zuinig aan moeten doen, tot honger lijden aan toe, want al het spaargeld was opgegaan aan die vakantie......totale kostenplaatje is dan ook tot nu toe dan: 61.000 euro (omzetverlies meegerekend) maar met in het achterhoofd dat het huis verkocht gaat worden en dat ik nu m'n werk hervat heb en dat mijn vrouw straks bij me zal zijn is het allemaal wel te bekoren, maar het waren wel 3 hele zware maanden met het gemis van je vrouw, de stress hier tot steken in de borststreken aan toe, dat laatste is nu wel weg doordat ik gewoon weer aan het werk ben en de dingen gaan lopen zoals het zou moeten gaan.
Ook mijn vrouw heeft het niet makkelijk gehad, ook zij miste mij erg en haar leven daar is ook niet makkelijk.
Tot overmaat aan ramp, ze heb daar een nicht die ze als een goede vriendin ziet en ze trekt daar veel mee op, nu is het zo dat die nicht bepaalde dingen heeft gedaan waar de familie hier in Nederland niet blij mee waren en ze dus verstoten wordt door de familie (lang verhaal) .
Nou had de vrouw van mijn collega, dus haar tante, naar de broer van mijn vrouw gebeld om te zorgen dat hij er op zou letten dat mijn vrouw niet meer met haar nicht omging, hij vatte dat dus als prioriteit 1 op en belde naar hun vader waar mijn vrouw nog bij woond en maakte het verhaal nog erger als dat het was met als gevolg dat mijn vrouw door haar vader binnen gehouden werd, ze mocht niet naar cursus toe, niet naar de cybercafe en niet naar haar nicht die in dezelfde straat woont.
Die vader was gewoon bang dat ik ging denken dat mijn vrouw een hoer zou zijn en dat ik haar dan niet meer wilde, dus ze belde me hevig emotioneel op en vroeg of ik haar vader wou bellen om te zeggen dat zij mijn toestemming had dat ze de dingen kon doen die ze wou en dat haar nicht geen slecht mens was en dat zij gewoon met haar om mocht gaan.
Ik heb toen haar vader gebeld en uitgelegd waarna de situatie was opgelost alleen de sfeer was gezet door familiebemoeienis vanuit Nederland.
Dit zijn dus de dingen die vaak gebeuren in hun cultuur, man is baas en vrouw moet zorgen voor man......tja
We hebben er met elkaar over deze gebeurtenissen gehad en ik weet nu niet of ik hier wel slim in heb gedaan want zij heb nu zoiets van dat ze geen begrip heb voor de familie in Nederland omdat de familie namelijk zolang ze daar bij haar vader zit zich nog nooit om haar hebben bekommerd en nu ineens nu ze hier naar toe gaat komen ze met van alles en nog wat mee gaan bemoeien, dus meer en meer twijfels.
De familie hier willen namelijk ook dat zogauw zij hier is dat de nikaah (trouwen voor de koran) in de eerste week gedaan wordt, dat is al geregeld door de familie.......en nee, er zit volgens mij geen Don Corleone in
En om voor mij hier in tegen te gaan zien ze niet alleen in mij maar ook mijn vrouw een slecht persoon met gevolgen nadien....

Nou heb ik haar gister weer gezien op msn en is het woord eruit bij haar en ik nu met een gebroken hart dit verhaal vertel......ik wist dat er iets niet goed zat al sinds de laatste 2 weken.....
Ze zei dat ze ongelukkig met mij is, dat ze niet van me houd, ze dacht van wel maar dat het niet zo was en dat ze dacht dat het wel zou komen en groeien maar dat deed het niet......mijn reactie: .................................
Ze vroeg me of ik haar hier mee kon helpen omdat ze niemand anders had en kon vertrouwen, ik vroeg haar sinds wanneer ze dit gevoel had en ze zei al vanaf het begin, ze zei dat ze wel haar best deed om het te laten lukken maar alles ging ook zo snel en ze was bang voor de reactie van de familie, zowel hier als daar.....
Ze wil niet meer komen zei ze en vroeg of ik een oplossing had want ze wil niet dat de familie er achter komt uit angst voor de schande.......

Je snapt wel dat mijn hoofd hierdoor op volle toeren draaide, zoveel verschilllende emoties die loskwamen waarvan ik gedacht had ze niet te hebben....enerzijds boos om het feit hoe egoistisch ze nu bezig was, anderzijds door mijn liefde voor haar, treurig dat zij zichzelf in een wel heel erg lastige situatie terecht bracht.
Nu is het zo dat door mijn levenservaring ik veel mensenkennis heb en dingen goed aanvoel maar dit had ik dus nooit gedacht......Het ging zo goed tussen ons de tijd die we daar samen waren, maar het zou betekenen dat alles een leugen was en dat ze wat mij betreft wel 20 oscars verdiend voor haar acteerprestaties.......
Ik heb meer het idee dat het met de angst, nu het allemaal heel erg snel kan gaan, om hier te komen, haar vaderland te verlaten, zo ver weg van haar vader en vrienden.....ze weet het gewoon zelf niet eens, waarom heb ik dit idee?, hier een citaat uit het gesprek van gister, wel prive maar ja.....

/ik: waarom heb je ook doorgezet.
/zij: om jou .
/zij: ik dacht dat het goed zou gaan .
/zij: wil je me au helpen ' .
/zij: aub .
/ik: de enigste oplossing die ik zie .
/ik: op dit moment .
/zij: is? .
/ik: is dat je hier komt en na verloop van tijd dat het .
dan over is voor ons .
/ik: en dan kan je weer terug .
/zij: wat is verloop van tijd? .
/ik: ik weet het anders ook niet .
/zij: na hoeveel tijd .
/ik: weet ik niet......hoe lang duurd het voordat anderen
gaan beseffen dat het niet gaat werken tussen ons? .
/zij: ja ik denk het ook .
/zij: meen je dat echt/ .
/zij: ? .
/ik: wat meen ik echt? .
/zij: mag ik het komen proberen ? .
/zij: alsnog? .
/ik: wat proberen? .
/zij: tussen ons ? .
/zij: dat zei je toch .
/zij: ik bedoel je weet nooit .
/ik: ja weet ik, maar je houd niet van me dus dan is er
toch geen proberen meer? .
/ik: het gaat er alleen maar om dat jij geen problemen
krijg .
/zij: moment bepaalt hier zo .

Zaterdag zie ik haar weer, want ik zou de papieren die ze daar nodig heb voor de visumaanvraag door te sturen maar ik weet het niet meer, ik zou gewoon aan me eigen moeten denken en de boel afblazen waardoor zij verstoten word door de hele familie zowel hier als daar en als ze niet uitkijkt dat haar broer haar kapotmaakt, zoniet haar vader wel maar om haar geen schade aan te richten zou ik mezelf dus als een zeer slecht persoon moeten neerzetten en dat het einde met de vriendschap met mijn collega en misschien nog wel erger........
Dus al met al......een hele lastige situatie voor ons allebei en misschien omdat ik emotioneel ben, ik zie geen oplossing hiervoor, scheiden is geen optie, er moet op z'n minst geprobeerd worden volgens hun cultuur om iets op te bouwen en dan mag scheiden alleen maar als ik haar bv zou slaan of iets in die geest.
Ander probleem, als we doen alsof er niks aan de hand is moet ze hier komen en als ze hier is moet de nikaah (trouwen voor de koran) gedaan worden, en dan...........tja, ik weet het gewoonweg niet meer.

Ik hoop ook echt dat er iemand is die dit leest mij misschien een lichtval kunnen geven op de situatie die nu onstaan is met in het achterhoofd houdend det ik nu in een cultuur zit waar familie een hele grote rol speelt.
ik wil ieder van jullie bedanken die de moeite hebben genomen dit verhaal door te lezen, ik ga er ondertussen ook nog eens 100 keer over nadenken want ik weet het niet......... "

einde Citaat

Nou, we zijn nu dus een maand verder, toen ik haar een paar dagen later gesproken had over de telefoon en we het hier over hadden zei ze dat ze het niet zo bedoeld had en dat ik dat gesprek moet vergeten, ze wist het zelf gewoon even niet meer en dat we het gewoon moeten gaan proberen, het een kans moeten geven.
De keren daarop tot nu toe dat ik haar spreek verlopen erg stroef, niet van haar kant uit, maar van mijn kant, ik durf me eigen niet meer bloot te stellen aan intimiteit met haar, ik kan geen mailtje meer sturen, als ik op het punt sta haar te bellen dan zit ik eerst een half uur met de telefoon in m'n handen simpel door het feit dat dat gesprek mij blijft achtervolgen en aangezien ik niet meer intiem met haar durf te zijn valt er ook een deel gesprekstof weg.
Het liefst stuur ik haar lieve mailtjes, bel ik haar iedere dag op om te zeggen dat ik van haar hou maar ik durf het niet meer want voor mij is het niet meer als voorheen.
Ik hou nog wel van haar alleen is het respect voor haar dat ik had beschadigd.

Wat ik gewoon niet snap is, waarom voelde het gewoon juist zo goed aan de momenten die we samen waren, ik heb haar nooit gedwongen iets te doen wat ze niet wilde.
Waarom miste ze mij dan zo erg de eerste maanden, stuurde ze hele lieve mailtjes terwijl ze dat niet had gehoeven, kwam ze online op momenten dat ik haar niet had verwacht, puur als verassing en dat ze mij miste...ik eiste het niet van haar, ze deed het uit haarzelf.
Ik heb er zeker nog geloof in dat als ze hier eenmaal is dat het goed komt met ons, alleen dat ene gesprek blijft spoken in mijn hoofd en ik krijg het er niet uit.

Haar lot ligt in mijn handen en dat is het ergste.....wat kan nou erger zijn als je lot in handen ligt bij iemand die daar niet mee om kan gaan, als ik alleen maar dat gesprek kon vergeten, maar hou ik mezelf dan niet voor de gek?
Ik ben bang voor de beslissingen die ik ga nemen, die ik moet nemen, nu of straks, voor haar en mij, welke dat ook zullen zijn.

Al met al, dit gaat vervolgd worden.......

Dank jullie wel voor het lezen

Ream