Hallo,
We (ik, man en W. mijn vrouw) zijn in 1983 getrouwd en van alles meegemaakt en gedaan.
Achteraf gezien gelukkig geen kinderen want die lijden het meest.
Dit voorjaar merkte ik dat mijn lief raar ging doen.
Uiteindelijk kwam het eruit: W. is verliefd op een vrouw.
Maar dat is niet alles. Samen hebben ze alles voorbereid voor de scheiding; alle
papieren gekopieerd enzo. Dat wordt standaard aangeraden door de advocaat.
Nu vroeg ze mij een echtscheiding aan te vragen en wel snel.
Ja, daag, dat wil ik niet.
Binnenkort start de procedure.
Ik schrijf het wel koeltjes op maar dat is maar schijn.
Het doet pijn, erg pijn, verschrikkelijk veel pijn.
Ach, zelfmoord: je vraagt niet om het leven dus kun je ook niet vragen
om de dood. En als dat toch door je hoofd spookt moet je maar denken
dat God het leven liefheeft en alleen demonen dood en verderf zaaien en
willen oogsten. Welke partner dan ook is het ook niet waard.
Ik mag op geen enkele manier contact zoeken, noch direct noch indirect.
Nou, ik leef in een klein dorp en elkaar tegenkomen is bijna onvermijdelijk.
Laat W. maar een aanklacht indienen dat ik boodschappen doe in het dorp
en langs haar werkplek loop. Stalken noemt ze dat, stalken is hinderlijk
lastigvallen / achtervolgen, dat zocht ik op Google op. Nou, dat wil ik
echt niet want dat levert niets op. Haar zien ? Ach, in dromen zie ik
haar vaak genoeg en hebben we het fijn samen, dus wat doet de
alledaagse werkelijkheid ertoe? Ik heb gelukkig hobbies en werk zat om te
me bezig te houden; mijn collega's op het werk vangen me prima op en
luisteren als ik weer mijn verhaal wil doen; dat lucht erg op.
Vertel aan een ieder wat je hart je ingeeft en een echt mens zal daar naar
willen luisteren. Alleen niet-mensen luisteren niet of willen niet luisteren of
veinzen belangstelling.