tja

afbeelding van Patricia-1

Zo dacht ga ook maar eens schrijven het is in ieder geval fijn dat het niet een onbekend gevoel is.
Ik zit er al een tijdje in, komt denk ik ook omdat mijn moeder in die tijd ook onverwacht is overleden en tja ik kon mijn verdriet niet in 2-en splitsen maar jeetje wat een rolercoaster is dit.... ben iemand die geen enkele confrontatie uit de weggaat. Hij helaas wel, na een lange vriendschap kwamen de vlindertjes spontaan. Ik wist niet wat mij overkwam en dit werd ook geheel beantwoord. Ik was erg gelukkig, straalde en genoot van elk moment. Totdat mijn moeder overleed en ik even de weg kwijt was.. mezelf kwijt was.. en het was ook zo onverwachts, een ongeluk, en voila meneer begon moeilijk te doen. Achteraf denk ik, ik gaf de aandacht niet die hij nodig had. Logisch ook ..dat ik dat niet kon maar toen zag ik het anders . Ik kende deze persoon al flink wat jaartjes en dat was toen enkel platonisch. Achteraf gezien, besef ik dat ik hem dus niet kende. De opstelling van een klein kind die geen aandacht krijgt omdat iemand in de rouw is.. ..Het niet kan verkroppen en vervolgens wegvlucht in een nieuwe relatie en nooit meer de telefoon opneemt?? Nooit meer een reactie geeft op je mail. Het is walgelijk als iemand dat doet.., walgelijk als iemand op dat moment een groot verlies te dragen heeft, wat ook geheel onverwachts op mijn pad kwam. Ik kan tot op de dag van vandaag het simpelweg niet bevatten en helaas kan en voel ik mij nu te trots op die woorden uit te spreken naar hem. Waarom zou ik dat nog doen? Als je doet wat hij heeft gedaan en tot op de dag van vandaag, nooit excuses hebt aangeboden voor je gedrag. Wie ben je dan en wat heb je dan geleerd? Ik heb het mijzelf lang afgevraagd en ik doe het nu nog steeds, ik zou niet kunnen slapen en mijn gedrag zou mij elke keer achtervolgen.... Het is zo erg voor de ander als er geen communicatie is, geen normaal gesprek, niets meer....

afbeelding van Nebset

Geen communicatie mogelijk

Patricia,
Je vindt het walgelijk dat iemand zo handelt en ik begrijp dat jij je niet kunt indenken zo ooit te zullen handelen.
Dus geen telefoon opneemt, geen sms of E-mail beantwoordt (de vraag is zelfs of hij je adressen niet geblokkeerd heeft of zelfs een ander telefoonnummer heeft genomen). Ja, het is buitengewoon erg als de ander (hij in dit geval) geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel blijkt te hebben.

Ik maak momenteel hetzelfde mee met een vrouwelijke ex-geliefde die ik als oud-collega en vriend ook al een hele tijd kende. Dit gedrag had ik nooit achter haar gezocht. Een heel sociaal mens kan blijkbaar in zulke omstandigheden plotseling omdraaien.

Het gebeurt vaker dan je voor mogelijk houdt.
Ik denk dat het voor een deel afscherming is tegen een lawine aan vragen van jou. Je blijft in zijn ogen maar drammen. Omdat je je terecht vreselijk in de steek gelaten voelt, wil je verhaal halen bij hem. Je wilt verantwoording voor zijn gedrag.

Dat past niet meer in zijn belevingswereld. Hij zit al in de andere relatie! Ook zijn nieuwe geliefde kan bewust of onbewust een rol spelen. Hij is niet meer loyaal aan jou, maar aan die ander, al dan niet mede door de nieuwe geliefde opgelegd.
Voor zover er nog sporadisch contact is, worden alle mooie momenten, woordjes, tederheid en gedragingen, die jullie hadden, ontkend. Er naar vragen geeft frustratie, want je krijgt niet het antwoordt dat je wilt horen.

Maar dat betekent niet dat die gevoelens er toen niet waren! Hou je er maar aan vast dat al die mooie momenten, lieve woordjes, die tederheid en omhelzingen door hem toen ook zo mooi zijn ervaren. Alleen wil en kan hij er nu niet aan herinnerd worden. Het past niet meer in zijn wereld van vandaag. Dat is frustrerend voor jou en ik ervaar hetzelfde. Je kunt het maar niet geloven. Maar verzet je ertegen dat het toen allemaal leugens geweest moeten zijn. Nee, ze waren echt! Je hoeft echt niet aan je eigen vermogen tot liefhebben te twijfelen.

Ik hoop dat ik je hiermee een beetje geholpen hebt.

Ik denk aan je in deze moeilijke tijd.
Nebset

afbeelding van David1979

net als vreemden...

Hoi Patricia,

erg naar wat je schrijft en ik kan mij goed indenken dat het goed pijn doet.
de teleurstelling is dan ook enorm.
tegenwoordig ben ik anders tegen mensen gaan aankijken...we verwachten teveel van mensen.
Zelfs indien wij zelf door het vuur zouden gaan voor deze mensen wil dat niet zo zeggen dat het andersom ook zo is.
een goed voorbeeld van discrepantie in de liefde en loyaliteit onderling..

ik herken best wel veel van wat je schrijft.
en die rollercoaster is een verschrikking waar je doorheen moet... geef het de tijd en gun jezelf ook lucht om te ademen maar ook om te rouwen.
ik heb mijn moeder ook veel te jong verloren en ik dacht dat mijn ex daardoor ook begrip voor mij zou tonen...
en zou begrijpen dat ik het moeilijk had daardoor en ook alles moest verwerken.
achteraf merk ik dat mijn ex mij nooit begrepen heeft.... zo ook niet toen in oktober mijn puppy werd doodgereden... ik heb daar zo omgehuild en het oude leed kwam ook boven.

Sommige mensen kunnen zich wel indenken wat het is maar zullen dit verlies niet voelen als ze het niet zelf ervaren hebben.
mensen zijn maar mensen en wij zullen elkaar altijd te kort blijven doen en of teleurstellen.

bij mij is de relatie op een bizarre wijze beeindigd (als je tijd hebt lees mijn blogs) en ik heb geen enkele contact met mijn ex.
op den duur ebt en slijt het iets weg...
het heeft tijd nodig.

belangrijkste is dat je aanjezelf denkt....
niemand doet het voor je.
zoals je ziet moet je voor jezelf zorgen want mensen zijn egoistisch en kiezen altijd voor zichzelf als het erop aankomt.
er zijn uitzonderingen......en juist deze personen zijn schaars

hou je haaks
xDavid