Graag gedaan en ja... afstand nemen/houden is heel erg moeilijk, zeker als je nog zoveel van iemand houdt.

Als je er idd voor kiest om vriendschappelijk contact met je ex te houden, dan kies je al helemaal een zwaar en moeilijk pad, voor mij persoonlijk voelde en voelt het als het enige mogelijke pad, maar makkelijk is het niet.

Ik kom hier al een tijdje (lees het laatste half jaar eigenlijk alleen maar mee en reageer sporadisch als ik me erg herken in iemands posts) en de mensen die er het snelste overheen lijken te zijn, zijn over het algemeen de mensen die na een korte periode hun ex gaan haten of alle contact verbreken, maar goed dat kan en wil ik zelf niet.
Het gevolg is wel dat het verdriet en de pijn een stuk langer aanhoudt, omdat je jezelf er mee blijft confronteren, ook moet je heel erg uitkijken dat je jezelf geen hoop blijft geven en zorg er vooral voor dat je heel veel afleiding blijft zoeken.

Geef jezelf de kans om tot rust te komen, en zelf ook weer wat afstand hiervan te krijgen. De paniek om de breuk is misschien nog wat groot. Daardoor ga jij ook dingen uit perspectief trekken, en dingen zien die misschien anders zijn. Ga snappen wat haar rolletje is, wat jouw rolletje is. Blijf effe weg van haar, zodat zij ook kan gaan nadenken. Neem afstand, en geef beiden de tijd om te denken. Daarna kun je weer praten, nu lukt dat niet.

Het is heel hard, maar dit procesje gaat bij iedereen hetzelfde. Of ze terugkomt, dat heb jij niet in de hand. Je rust vinden, de afstand zoeken om te denken, dat heb jij meer in de hand. En voor de rest, gewoon afwachten, effe..... Meer is er niet aan te doen.

Heel veel sterkte!!!!!!
Waterman

Allereerst bedoelde ik het niet verkeerd.......Ik vind het een interessant onderwerp just a guy, Ik zie vaak dat soort reacties terug komen, dat afleiding zoeken(sporten wandelen etc etc) het beste is om je aandacht van het ergste verdriet af te leiden, ergens kan ik me dat voorstellen, als je verder zou zijn in je LDVD, jesse_4 is nog geen anderhalve week verder, ik vraag me dan af, hoe je als je zo diep in de put zit van de breuk, jezelf er toe kan zetten, om afleiding te gaan zoeken? is het niet effectiever om je verdriet te ondergaan, en inderdaad even met je dekbed over je hoofd, de relatie de reveu laten passeren? waar zaten de knelpunten, wat is mijn aandeel in het geheel, waar en wanneer is het mis gegaan? wat had ik anders kunnen doen? enz enz

Vragen waar je uiteindelijk profijt van kan hebben, als je daar de tijd voor neemt, jezelf onderzoeken, en het verdriet in jezelf erkennen, ipv direct in het ergste LDVD afleiding te gaan zoeken, om het ergste verdriet te verzachten, zodra je je wandelingetje gemaakt hebt, of je bent na een uur klaar met sporten, en je komt weer thuis, is nog altijd die breuk daar, ik vraag me af of dat sporten of die wandeling de pijn dan heeft verzacht?
Er zijn hier LDVDers die steevast roepen, zoek afleiding, dat doe ik ook.... dat helpt echt!!, om vervolgens na 3 jaar aan te geven dat ze nog altijd in het proces van LDVD zitten! wat heeft die afleiding ze dan gebracht?

Misschien zou jij, just a guy mij uit kunnen leggen, hoe je afleiding zoekt als je kapot gaat van de eerste tekenen van je LDVD, de wereld onder je voeten vandaan is gezakt, niets anders kan doen als huilen en verdrietig zijn, en je de moed niet eens op kan brengen om de deur uit te gaan. en inderdaad liever met je dekbed over je hoofd jezelf even afsluiten van de grote boze buitenwereld...ik denk dat het een normaal proces is, wat er ook mag zijn.... ik ben daar echt nieuwsgierig na...

Vele ldvders zie ik hier terug komen nadat ze hun zelf gestort hebben hebben in afleiding, om maar niet meer met de breuk bezig te zijn, of inderdaad zoals jij aan geeft de pijn te verzachten, stuk voor stuk komen zij zichzelf op den duur tegen, en komt het verwerken van de breuk, waar ze in het begin dus geen tijd voor genomen hebben, omdat ze zo nodig afleiding moesten zoeken, als een boomerang terug.

Jesse geeft aan het ontzettend moeilijk te vinden om nu al iets te ondernemen, waarop jij aan geeft juist daarom jezelf dwingen, om te gaan sporten of iets dergelijks, jezelf dwingen tot iets waar je niet voor in staat lijkt te zijn op dat moment, lijkt me dan ook niet echt een top idee...waarom zou je een grens overschrijden bij jezelf door iets af te dwingen bij jezelf? maargoed zoals ik al zei, ik ben nu eenmaal een anders denkende in deze....

Ik ben het met je eens dat het je niet beter maakt als je er in blijft hangen, maar ik denk toch wel dat het goed is voor jezelf, in de begin periode, en in dit geval voor jesse_4 die zelf al een paar keer aan geeft, dat hij vele fouten heeft gemaakt, als je je verdriet gewoon ondergaat, en de herkomst van die fouten bij jezelf leert te ontdekken.... en het niet probeert geforceerd op de achtergrond te krijgen door te gaan sporten, of iets dergelijks, als je daar amper energie voor hebt.

Pallie