hoi mijn vrouw kon ook niet kiezen tussen haar minnaar en mij...uiteindelijk koos haar minnaar...zij kon hem nog steeds niet loslaten, bleef hem tot in het extreme beschermen...wilde zelfs met hem verder ook al was er alleen lust en passie en verder helemaal niets volgens hem...alles was haar risico...alles beter dan hier blijven.....

mensen maken rare keuzes, althans die zijn niet altijd te begrijpen voor een ander, het gaat om gevoel !

jouw gevoel zegt ..ik wil er mee stoppen....ik wil dit niet...dat heeft niets met hem te maken.....hij laat je continu zitten...je bent 2 e keus...dus....prent dat in je hoofd, je wilt dit niet ! laat hem gaan, laat hem los....en vertel hem dat ook.....geef hem geen keuze meer, hij heeft kansen zat gehad, hij bedriegt jou met haar en haar met jou.....

dat kun je of accepteren of het is afgelopen.......dat laatste is gegeven jouw vraag de keuze die jij gemaakt hebt in ieder geval in je onderbewuste !.....jij weet dus wat je moet doen!

ga naar buiten, geniet van het leven !
groetjes
bjm

Wat een herkenbaar verhaal is dit, ik ben nu bijna een week verder en zit nog volop in de verdrietfase. Zo erg dat ik zelfs niet kan huilen. Maar ik weet dat ik een goede keuze heb gemaakt, het kon niet anders...
Je kan niet twee vrouwen aan het lijntje houden,daar doe je jezelf en de anderen alleen nog maar meer pijn mee.
Het sloopt je op den duur.
En ja, wat mis ik zijn sms jes, Ik kreeg er wel zeker drie op een dag, met iedere keer de medeling dat ik zijn allesie voor hem was, de liefde van zijn leven,zijn meissie enz enz enz..
Het maakt het daarom ook zóó onbegrijpelijk!!

Het is fijn om al de hartverwerkende berichtjes te lezen, het steunt mij enorm, bedankt allemaal !!!
en zet hem op, waar het donker is-word het ook weer licht.....

wat schrijven jullie allemaal treffend en met respect voor elkaars situatie... hoedje af, ik heb al andere forums gelezen en die zijn ronduit schandalig...
Enfin, ikzelf ben ook het slachtoffer geworden van een mooiprater, althans, dat denk ik. Ik heb nog altijd moeite te geloven dat hij niet is wie hij liet uitschijnen bij mij... En hij heeft zo'n moeilijke situatie opgeworpen dat ik wel moet twijfelen aan wat nu wel of niet waar is. Het is een feit dat ik pas na 6 maand (!!) te weten kwam dat hij samenwoonde met zijn huidige vriendin. Dan nog heb ik hem na een gesprek vergeven toen hij huilde en daar enkel over gelogen heeft omdat hij wist dat ik geen minnares zou willen zijn, toch niet tot hij uit die situatie kon. Want, zo zei hij, hij zit langs alle kanten gevangen, zowel privé als werkgerelateerd, omdat zij niet alleen samenwonen maar ook samenwerken. Beide een belangrijke functie binnen het bedrijf...
Ik ben gestart met mijn online dagboek en meer en meer krijg ik de indruk dat ik met een ziekelijke leugenaar te maken had. Ik kan mezelf wel voor mijn kop schieten dat ik, nochtans een intelligente vrouw, daar zo blind ben ingelopen! Maar dan lees ik opnieuw zijn mails naar mij en dan geef ik het je op een blaadje: iedereen zou hem geloofd hebben. Onvoorstelbaar dat iemand zoiets kan neerschrijven, puur om de situatie te houden zoals ze is: vrouwtje thuis en vriendinnetje elders.
Als ik dat dagboek herlees, dan word ik kwaad en zie ik pas in dat zijn leugens totaal niet geloofwaardig waren. We zijn op een punt dat ik aan het kortste eind getrokken heb. Ik wou alle contact verbreken, omdat ik niet meer kon leven met de situatie en dat wou hij maar niet aanvaarden. Je kan je niet voorstellen wat hij allemaal schreef, dus hij gaf me niet de ruimte afstand te nemen en te aanvaarden dat het over was.
Maar dan ontploft de bom bij hem thuis en dan is alle hens aan dek. Nu mag ik hem onder geen enkel beding nog contacteren. Het is uit. Dat heeft hij onrechtstreeks laten weten. Hij zegt dat zijn carrière eraan is.
Ik weet dat dit voor jullie onbegrijpelijk is omdat ik het verhaal heel kort en zonder details vertel, maar ik ben als de dood dat iemand bepaalde verhaallijnen zou herkennen...
Op dit eigenste moment ben ik kapot van verdriet: ik had echt gedacht dat hij de man van mijn leven was met wie ik op dit moment een heerlijke openbare liefde zou beleven. Ik ben een grote desillusie rijker.
Mijn verstand weet wat er gebeurd is, alleen wil mijn hart nog niet echt mee.
Ik mis hem zo ongelooflijk hard en ik vrees dat geen enkele man nog goed genoeg zal zijn...
Was ik mijn beste vriendin geweest, dan had ik haar allang met haar neus op de feiten gedrukt en haar zelf laten zien wat er gaande was, hoe pijnlijk ook.
En toch denk ik dat hij terugkomt, als alles opgelost is, ... of niet. Ik denk elke minuut van de dag aan hem, het is moordend. En misschien, binnen enkele maanden, hoop ik, zal ik op deze situatie terugkijken en lachen om de naïeve doos die ik was.
Ik beleef zware tijden, dat is zeker, en al zeker met de komende Feestdagen. Ik wil gaan slapen en wakker worden als de pijn achter de rug is...