Het is alweer een aantal weken geleden naar mijn idee dat ik een blog heb geschreven. De blog die ging over vergeving. Het punt is, ondanks alles wat er gebeurt is kan ik gewoon niet meer boos zijn, geloof me als ik zeg dat ik het wel probeer maar het lukt me simpelweg niet.

Mijn ex heeft gewoon een compleet contrasterende opvoeding gehad als je naar de mijne kijkt. Bij ons thuis werd er gepraat, werd er niet de hele tijd over en weer geruzied en is er altijd iemand waar je terecht kan. Bij mijn ex is dat het tegenovergestelde. Er is zowel emotionele chantage als gewoon niet praten. Als daar een conflict was werd er gewoon minimaal een week niet over gepraat, dan was het allemaal wel weer in orde zogezegd. Het kan niet anders dan dat je daardoor emotionele schade door oploopt in de zin van niet kunnen en durven praten over zaken die je dwars zit, plus het daarbij komende feit dat er ontzettend hoge eisen worden gesteld in dat gezin, eisen die weer door vertaald worden naar de vriendjes. Kortom, als je zelf niet inziet dat je verkeerd bezig bent en dat je door je eigen gedrag en acties de ander ontzettend veel schade toebrengt. Je kan het bijna een collectief narcisme noemen op kleine schaal. Bij ons is het er in geslopen.

Bij alles wat er van mij verwacht werd vanuit mijn ex hield ik vrijwel de hele tijd de boot af. Het is niet zo dat ik niks deed hoor, integendeel zelfs. Maar het was allemaal net niet genoeg (in haar ogen en ook wel een klein beetje hoe ik het zelf zag, door een teveel aan druk was die vicieuze cirkel erg moeilijk te doorbreken.) Tot op een gegeven moment dat ik echt zeker wist dat er een enorme verandering kwam bij mij, zowel fysiek als mentaal. Dat heb ik haar ook verteld en aangegeven, maar het was niet snel genoeg in haar ogen, het was niet meteen direct te veranderen, dus dan maar helemaal niet. Mijn "fouten" heb ik al vanaf het begin ingezien, er moest alleen gewoon een periode aan vooraf gaan voordat dat eenmaal echt "verholpen" was. Die tijd is daar, ik ben echt een ander mens geworden. En daar ben ik trots op (zonder mijn ego te laten spreken.) Ik kan met trefzekere precisie zeggen dat ik heel erg volwassen ben geworden, ik beheer mijn eigen financiën (nog niet tot in de puntjes, maar een gebrek aan baan/inkomen bemoeilijkt het behoorlijk) ik heb een duidelijke toekomst visie en de doelloosheid zoals mijn ex dat zei (wat ook wel enigszins waar is) is verdwenen, volledig van de baan geschoven.

Het laatste zetje heb ik vandaag zelf gegeven, mijn PS3 de deur uit gedaan, inclusief alles wat daarbij hoort, nieuwe kleren gekocht, oude kleren weggedaan. Frisse start om me zowel op werk als mijn creativiteit te richten en mijn ex een goed plekje in mijn hart te geven en hopelijk uiteindelijk normaal door een deur te kunnen.

World, I'm absolutely ready for you!

Heel veel sterkte en liefs aan iedereen!