Vorig jaar was ik nog een redelijk gelukkig getrouwde vrouw met 3 lieve kinderen en een leuke knappe man. We waren volgens vele 'het perfecte koppel' maar we zaten in een onrustige fase van ons leven. We waren al lang samen en waren druk met experimenteren op allerlei gebieden waar we wel eens ons boekje te buiten zijn gegaan. We zijn daar uit gekomen,dachten we,en gingen weer vrolijk verder,niet wetende dat dat we langs elkaar heen aan het leven waren. En opeens was daar een bekende,een man,die uit het niets aandacht aan me begon te besteden. We voerden diepe gesprekken en ik hij vertelde dat zijn huwelijk niet meer liep. Ook ik miste de aandacht van mijn partner en voor ik er erg in had kreeg ik gevoelens voor deze man. Ik merkte ook dat mijn man zich steeds vreemder ging gedragen en ik vermoedde dat er iets speelde. Op een dag vertelde hij dat hij een verhouding had en ik wilde scheiden. Er was geen land meer met mij te bezeilen,ik wilde niet meer de pijn voelen die ik eerder had gevoeld toen hij al eens verliefd was geweest. Ook wilde ik verder met de man waar ik gevoelens voor had gekregen. Hij wilde dat ook en vertelde me steeds dat ik mijn scheiding door moest zetten.
Hij wilde ook scheiden en we gingen zo goed en zo kwaad als het kon met elkaar verder. Ondanks ons verdriet van onze kapotte huwelijken,had we een leuke tijd. Hij vond woonruimte en ik was vaak bij hem.
Na een half jaar veranderde alles. Hij wist het niet meer en dat was het begin van een zware periode. Ik verhuisde naar een nieuwe woning,besefte dat mijn huwelijk echt ten einde was en mijn relatie met mijn vriend bleek niet te zijn wat hij ervan verwachtte. Ik raakte diep in de put en moest alles gaan verwerken. Vooral het idee dat ik geen gezin meer had,mijn man doorging met zijn nieuwe vriendin en mijn vriend steeds vaker bij zijn vrouw te vinden was. Wij hadden onze scheiding namelijk doorgezet,maar die van hun stond in de wacht ivm financien.
Twee maanden lang wist hij niet wat hij wilde,hadden we nog wel contact,zei hij dat hij van me hield,maakten we het verschillende keren uit en ging ik kapot aan het feit dat hij,ondanks zijn eigen woonruimte, toch iedere dag 'thuis' was. Uiteindelijk kwam de dag dat hij terug ging naar zijn vrouw en kinderen. Ik had niets meer. Was boos en zo verdrietig en gekwetst. Had ik hiervoor mijn huwelijk beeindigd?
Toch bleef hij contact zoeken en zeggen dat hij van me hield. Nu zijn we enkelen maanden verder en woont hij nog steeds thuis en hebben wij in het 'geheim' onze relatie verder door laten modderen. Ik werd gedegradeerd van zijn vriendin tot zijn minnares. Een positie waar ik niet in wilde zitten. Hij heeft meerdere keren aangegeven dat ze toch uit elkaar gaan,dat het niet werkt tussen hun en dat hij andere woonruimte gaat zoeken. Toch komt er 'steeds iets tussen' en begin ik te geloven dat hij niet kan of durft te kiezen. Als hij bij mij is heeft hij plannen voor onze toekomst,maar 's avonds stapt hij toch weer bij haar in bed. Nu heb ik het besluit genomen om er een punt achter te zetten,hoe erg ik het ook vind. Ik ga kapot. Weer! Hij blijft toch weer contact zoeken met me en weer reageer ik terug,maar alles smsjes zijn boos vanuit mij. Ik voel me gebruikt en gekwetst en merk dat ik dit moet doen omdat het blijkbaar toch niet werkt. Ik ben erg verdrietig en zou niets liever willen dat hem bij me. Hij zegt steeds dat ook te willen,maar waarom er niets gebeurd is mij een raadsel.
Nu wordt het voor mij alleen maar moeilijk omdat mijn ex-man mij terug wil. Hij wil zijn gezin redden en heeft een punt gezet achter zijn relatie. Hij is lief en probeert mij voor zich te winnen,maar ondanks dat ik niets liever zou willen dat alle pijn achter de rug is en mijn gezin weer als vanouds,merk ik een blokkade naar mijn exman ivm met mijn vriend die nog in mijn hoofd en hart zit.
Mijn man en ik hebben elkaar niet echt los kunnen laten en terug gaan naar een vertouwd nest,niet meer alleen zijn,mijn gezin weer compleet ... het is zo ontzettend verleidenlijk....
Maar doe ik dat,als ik dat zou doen, met de juiste redenen? Ik wil niet nog een keer die pijn voelen als het niet mocht werken tussen ons. En ik wil het de kinderen ook niet aandoen als het niet zo werken. Moet ik handelen met mijn verstand? Of moet ik eerst gewoon mezelf terug vinden? Maar de eenzaamheid grijpt me soms zo naar de keel,dat ik bang ben dat ik om de verkeerde redenen iets ga doen. Het lijkt alsof ik bang ben 'de boot te missen' als ik niet terug keer naar mijn ex-man. Ik heb het gevoel verstrikt te zijn geraakt in een web en weet even niet hoe ik eruit moet komen.........